تشیع یعنی مذهب بیسوادی...
خیلی از ایرانیها معتقدن که همه بدبختی ما از اسلام هست و از روزی که اسلام وارد این مملکت شد فرهنگ و هنر ایرانی از بین رفت. ولی من میخوام بگم که بدبختی اصلی ما با اومدن مذهب تشیع و این آخوندهای کس کش شروع شد. شما نگاه کنید، ما ایرانیها بالاخره بعداز اسلام هم هزارتا دانشمند و شاعر و فیلسوف داریم مثل مولوی، سعدی، حافظ، فردوسی، خیام، رودکی، ابن سینا، ابوریحان بیرونی، رازی، و هزارتای دیگه. حتی دوره تیمور لنگ و چنگیز مغول هم باز کلی دانشمند ایرانی داریم، ولی همه اینها بدون استثنا قبل از دوران صفویه زندگی میکردن. حالا شما اسم یک شاعر یک نویسنده یک دانشمند اگر در دوره صفوی و قاجار پیدا کردید. از اول صفویه تا آخر قاجار یعنی دوره تسلط تشیع و آخوندهای شیعه در ایران هیچ اثر علمی یا هنری یا فرهنگی تو ایران نداریم. عوضش تا دلتون بخواد آخوند و رساله آخوند و حدیث عاشورا و روضه ابوالفضل داریم. شما کتابهای سعدی و حافظ و رودکی و ناصرخسرو هر کدوم دیگه از این افتخارات فرهنگی ایران رو بخونید، ببینید جایی اسمی از امام حسن و زین العابدین بیمار و امام رضاو کوفت و زهر مار آوردن؟عوضش بعد از صفویه تا دلتون بخواد از این کس شعرها تحویلمون دادن، روضه ابوالفضل و روایات امام جعفر صادق و از این کس شعرها. در همه دوره صفویه یک مدرسه تو همه ایران ساخته نشد. چرا؟ چون این آخوندهای مادرقحبه نمیگذاشتن، اگر مردم سواد داشته باشن که آخوند کون نشور دیگه نمیتونه به خودش بگه عالم.اگر ملت باسواد باشه دیگه قمه تو سر خودش نمیزنه، در نتیجه این آخوندهای مادر قحبه دویست سیصد سال دوره صفویه نگذاشتن حتی یک مدرسه تو ایران درست بشه. ما ایرانیها به دو دلیل شدیم شیعه، دلیل اولش شمشیر شاه اسمعیل صفوی بود که مادرسگ با ضرب شمشیر هرکی رو زورش رسید شیعه کرد. دلیل دومش هم این بود که آخوندهای کونی همون وقت هم انقلاب فرهنگی کردن و هرچی مدرسه تو مملکت بود بستن و عوضش مسجد و امامزاده درست کردن و کس شعر به خورد مردم دادن و بالاخره ماها یواش یواش شدیم شیعه اثنی اشری. این هم که چلاق علی و جاکش های دور و برش میخوان باز یک نوبت دیگه انقلاب فرهنگی بکنن و باز در دانشگاه ها رو ببندن واسه اینه که میبینن کس شعرهاشون دیگه خریدار نداره و دکونشون کساد شده ومیدونن که تشیع و علم باهم جور در نمیاد.

شخصی میگفتند:
“سیدنا یزید” نام کتابیست با همین مضمون که حدود ۴۰ سال پیشتر درپاکستان دیده بوده ام. در مدح آن بزرگوار بسیار گفته بود و در نعت عدوانش حتی بیش! در آن روزگار ندانستیم و نفهمیدیم چون که فرهنگمان ،فرهنگ فاسد و منحرف شیعی بود و اصولأ اهل تشیع گفتن حرف حق همیشه متنفر بوده اند و از شنیدنش منزجر! باید ۴۰ سال طول میکشید تا مملکتی و کله قندی میدادیم تا حقیقت را به ضرب حقنه ، بپذیریم که یزید(ع) شرافت و صحت علم و عملش از مجموع ساختار نظام کثافت جمهوری اسلامی سالم تر و‌خداپسندانه تر بوده است! به قول غلاط شیعه:
اجرش با امام حسین!