اصل بد نیکو نگردد
پس از اولین موج مهاجرت ها و پس از قتلهای زنجیره ای نویسندگان و اهل سیاست، عده ای امثال مسعود بهنود و اکبر گنجی و مهاجرانی و دیگرانی به خارج آمدند که دل شان با انقلاب و دلخور از این که چرا انقلاب آنها را در دستگاه جای نداده به خارج آمدند و امروز بیشترشان در آمریکا بسر میبرند که اکبر گنجی یکی از آنهاست. آنها عداوت و کینه شتری با پهلوی ها و حاصل کار پهلوی ها دارند نه این که به لحاظ سیاسی و ایدئولوژیک با آنها مشکل داشته باشند اگرنه از نگاه یک اهل سیاست قضاوت در مورد افراد باید ارتباط با هدف شان با ایران داشته باشد. این که در زندگی خصوصی چگونه هستند نباید مبنای قضاوت قرار بگیرد. از اینجاست که دم خروس شان بیرون میزند. با بالانس زدن رضاپهلوی در خانه اش و یا رقصیدن او یا همسرش و این قبیل مسائلی که برای همه وجود دارد مشکل دارند. در حالی که رقصیدن یا عکس گرفتن یاسمین پهلوی با دیگری چه ارتباطی میتواند با برقراری دمکراسی در ایران و ازادی های سیاسی و آزادی بیان، اقتصاد سالم، روابط خوب با کشورهای جهان، سیاست شفافیت مالی و امثال آن که رضاپهلوی در این موارد تلاش می کند دارد؟ اینجاست که دم خروسی این ماموران جمهوری اسلامی بیرون میزند. با نوشته ها و لجن پراکنی هایشان مشخص میشود که کجا هستند و چه می کنند. تصورش را بکنید، رضاپهلوی به کنفرانس ها در کشورهای غربی دعوت میشود و در مورد مسائل بالا حرف میزند و اکبر گنجی در همان کنفرانس از عکس گرفتن یاسمین پهلوی و یا رقصیدن او حرف بزند. از اینجا معلوم میشود که چه کسی واقعا درد ایران دارد و چه کسی تظاهر به درد می کند.