● آخرین مطالب سایت

پس از انتخابات بحث‌برانگيز دهمين دوره رياست جمهوری ايران در سال ۸۸، افزون بر بازجويی و احضارهای پی در پی اعضای جبهه ملی ايران، کورش زعيم، علی رشيدی، عيسی خان حاتمی، محمد اوليايی‌فرد، حسين موسويان، پيمان عارف و حميدرضا خادم از اعضای فعال اين گروه نيز در يک يا چند نوبت بازداشت گرديده و مدتی را در بندهای مختلف زندان اوين سپری کرده‌اند.

با سلام و تحيات چندي است شما هم اطلاع داريد كه در حفاري مدرسه 15 خرداد اروميه كه توسط سازمان نوسازي مدارس استان انجام مي پذيرد ، به استخوانهاي برخورد مي گردد كه از نظر شكل و نوع قرار گرفتن اين اجساد پر واضح است اين گور متعلق به اجساد مردم اروميه در كشتار منصوب به كورلوق است

خدیجه جاهد معروف به شهلا جاهد، همسر موقت و دوم ناصر محمدخانی بود. وی محکوم شد که در سال ۱۳۸۱ در میدان کتابی تهران، لاله سحرخیزان همسر دائمی ناصر محمدخانی را به قتل رسانده ‌است. این پرونده در حالی که شهلا جاهد در زندان بسر می برد، سال ها در جریان بود تا این که بالاخره دادگاه حکم قصاص او را بنا به درخواست خانواده لاله سحرخیزان از جمله ناصر محمدخانی، صادر کرد و در نهایت شهلا جاهد در بامداد روز دهم آذرماه ۱۳۸۹ در محوطه داخلی زندان اوین اعدام شد.

این لحظه ها،
لحظه های پُـر شکوه ِ
شعله های خشم ِ نسل ِ ستــار بهشتی ها
همانند ِ آن ستــار ِ تُفنـگ بـدست تبـریـزی،
در راه است ...

انتقال ۳ زندانی سیاسی هموطن بلوچ به اطلاعات زندان مرکزی زاهدان و مورد بازجویی شکنجه جسمی قرار دادن و تهدید به تبعید آنها

ما در كشوری بنام ایران زندگی می كنیم، كه حاكمیتی بمراتب مرتجع دارد. این دولت نه تنها آذربایجان، بلكه تاروپود جامعه ایران را نیز تسخیر كرده است. چطور حركت ملی آذربایجان بدون پشتیبانی نیروهای دیگر جامعه ایران می تواند احقاق حق نماید؟ مگر جنبش ملی آذربایجان خواهان تضعیف این دولت بغایت مرتجع مركزگرا نیست؟ مگر ما می توانیم بدون پشتیبانی نیروهای مترقی دیگر جامعه به خواسته هایمان برسیم؟

آيا بيداريم يا خواب مي بينيم؟ خداوندا اگر در رويا بسر مي بريم، بيدارمان نكن تا ابد در شادي آن بمانيم و اگر حقيقت دارد، پس بگذار تا به شكرانه آن نعمت تا به صبح -از رسيدن به اين آرزوي ديرينه اشك شوق بريزيم.

بنا بر این گزارش ؛ طوبی . ن توسط همسایگان مسلمان خود و در پی سال ها تلاش برای مصادره قسمتی از خانه اش و اضافه کردن آن به مسجد مجاور ؛ مورد آزار و اذیت قرار گرفته و نهایتا به قتل رسید

اخیرا بیانیه ای زیر عنوان " دادخواست عليه موزه لوور به جرم برچسب اسلامي و عرب زدن به فرهنگ ايراني" در پاریس منتشر شده است که امضای یک انجمن و یک نفر ایرانی و دو نهاد اروپایی را یدک می کشد. نام امضا کنندگان عبارتند از : 1- خسرو خزاعي پرديس - دکتر در تاريخ تمدن، باستانشناسي وزبان شناسي 2- دانشگاه گنت و بروکسل ـ بلژيک 3- کانون اروپايی برای آموزش جهان بينی زرتشت 4- انجمن فرهنگی، خردگرا و آزاد انديش.

اصلا فرض کنیم آقای مهران بهاری تقیه کرده و با چشم پوشی موقتی از دشمنی خود با هر آنچه نشانی از آذربایجان و آذربایجانی دارد، و در جهت ماموریت خود برای رو در رو قراردادن ترکها و فارسها، آن ایراد را به آقای قره جه لو گرفته است، در این حال نیز این سوال سر جایش میماند که جدا از قصد و غرض آقای بهاری، پس آذربایجان دوستی آقای قره جه لو کجا رفته بود که ایران را به آذربایجان ترجیح داده و تازه وقتی دراین مورد نیز تذکر میگیرد بجای اذعان به اشتباه، کار خود را توجیه هم میکند.

گفتنی است پیشتر , این معلم کُرد پس از نه سال تدریس بنابه تصمیم هیئت گزینش وزارت آموزش و پرورش از شغل معلمی اخراج گردیده بود

در اينکه آقای نگهدار طرفدار حفظ رژيم کنونی هستند شکی نيست. در واقع ايشان از معدود کسانی هستند که موضع سياسی خود در اسم خود حمل می‌کنند و جزو «نگهداران و حافظان» رژيم محسوب می‌شوند و همواره نيز نگرانی خود را از اينکه «مبادا اين رژيم سرنگون شود» به صور مختلف نشان داده و نقش «مشاور از راه دور» وزارت [...]* و نهادهای سياستگزار رژيم را بخوبی بازی کرده‌اند. اما طبيعی هم هست که وقتی با چهره‌ای سياسی و کهن کار که ظاهراً از تهران گريخته و در لندن پناهنده است اما...

نماینده دشت آزادگان در اعتراض به کشته شدن یک نفر به هویت «ح.گ» در منطقه دويريج و با اشاره به بیکاری حدود 18 هزار جوان در استان خوزستان گفت : مسوولان استان که علت بیکاری جوانان را عدم تخصص می دانند , پس چرا جوانان بیکار این استان را برای انجام اقدامات مین زدایی در مناطق آلوده به کار می گیرند؟؟

به گزارش رادیو فردا مجمع عمومی سازمان ملل به ارتقاء موقعيت فلسطينی ها از "عضو ناظر به "کشور ناظرغيرعضو" رای داد. خجسته باد! اما تا صلح پایدار، آرامش، رفاه و زندگی بهتر برای فلسطینی ها راهی نه چندان کوتاه در پیش رویشان قرار دارد. سعادت و خوشبختی مردمان منطقه نه از درون صندوق های رای مجمع عمومی سازمان ملل بیرون می آید و نه کالائی وارداتی ست. تا زمانی که مردمان فلسطین و اسرائیل نتوانند خود را از اسارت نژادپرستی و خرافه گرائی نجات دهند و ارزش های جهانشمول انسانی - دمکراتیک را جایگزین نفرت نژادی و

آنچه از این رهگذر در تاریخ بجا مانده است، بیشتر همان گزارش وضعیت آخرین روزهای جوردانو به نقل از کاسپر شاپ است. اکنون پس از گذشت بیش از چهارصد سال، بسیار حزن انگیز است که شرح حال امروز ایران قرن بیست و یکم را در وقایع پس از سال 1600 و یادآور دوران منجر به پایان قرون وسطی ببینیم، که کلیسای کاتولیک خود را با آغازخطر سقوط مواجه می دید، و بهمین جهت نیز جوردانو برونو را، که اتفاقاً نظراتش در مورد تولد عیسی مسیح به مسلمانان شباهت داشت، در آتش سوزاندند.

همه آن افراد، آدم‌های معروفی هستند که غیر از خودشان و مدير چند سایت و صاحبان چند هتل متروکه در پراگ و استکهلم واشینگتن، کسی‌ آنها را نمی‌شناسد، البته ناگفته نماند کارکنان و کارگران آن هتل‌های متروک که فقط به هنگام تشکیل جلسه این افراد معروف بر سر کار خویش حاضر می‌شوند نیز آنها را مي‌شناسند، گرچه شاید نتوانند اسم کامل آنها را خوب تلفظ نمایند، اما آنها را آدم‌های سرشناسی‌ می‌دانند که گاه و بی‌گاه برای گرفتن تصمیماتي بزرگ در خصوص ایران دور هم جمع می‌شوند گرچه در انتها هیچ تصمیمی نمی‌گیرند!

بیایید دست به دست هم دهیم، و در دفاع از جان عزیزی که چهل و چهار روز است در اعتصاب غذا به سر میبرد، و شجاعانه برای رسیدن به حقوق حقه انسانی‌ و شرفش که همانا شرافت همه مردم ایران و آزادی است، جان خود را به خطر انداخته است، از همه ی آزادی خواهان ......

پاییز امسال «پنجم آذر ماه 1391»، در شرایطی به استقبال سالروز 25 نوامبر، «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» می شتابیم که به نظر می رسد با توجه به سیاست های نابخردانه کنونی، جامعۀ ایران و نیز به تبع آن زنان کشورمان، نگران وقوع خشونت های کلان مقیاسی هستند که در افق آینده جامعه مان رخ می نماید. از این رو اگر سال گذشته در ویژه نامه مدرسه فمینیستی به مناسبت این روز، بنا به شرایط، بیشتر به ابعاد سیاسی خشونت و نحوۀ حل و فصل قهرآمیز منازعات سیاسی و اثرات منفی آن بر زنان و کودکان پرداخته بودیم...

پاییز امسال «پنجم آذر ماه 1391»، در شرایطی به استقبال سالروز 25 نوامبر، «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» می شتابیم که به نظر می رسد با توجه به سیاست های نابخردانه کنونی، جامعۀ ایران و نیز به تبع آن زنان کشورمان، نگران وقوع خشونت های کلان مقیاسی هستند که در افق آینده جامعه مان رخ می نماید. از این رو اگر سال گذشته در ویژه نامه مدرسه فمینیستی به مناسبت این روز، بنا به شرایط، بیشتر به ابعاد سیاسی خشونت و نحوۀ حل و فصل قهرآمیز منازعات سیاسی و اثرات منفی آن بر زنان و کودکان پرداخته بودیم...