انچه اقای مشیری مرقوم فرموده اند همه درست است .اما نگاهی به کار گرد مخالفان نظام مانند سازمان مجاهدین و چپها و تجزیه طلبها در 35 سال گذشته نشان میدهد که انچه نظام اسلامی را بسر سر پا نگاه داشته نه اساسن اسلام و حقه های ریاکارانه مروجان ان بلکه نداشتن یک برنامه مشخص از سوی مخالفان است.مخالفان نظام چند دسته هستند .
مجاهدین فقط حکومت اتی را از ان خود میدانند و برای این کار هیچ خط قرمزی را به رسمیت نمیشناسند.
جریانات تجزیه طلب نیز در انتظار فروپاشی ایران و خلل در قدرت تا بتوانند کوردستان /اذربایجان و خوزستان را از ایران جدا کنند.ناگفته پیداست که قدرتهای بیگانه بویژه دولت اسرائیل برطبل جنگ داخلی و جدا سری میکوبند.
ایران در دوران اسلامی کنونی کشوری منزوی و ضعیف است که بخاطر سیاستهای افراطی دین شیعه طرفدار جهانی ندارد.
تمامیت ارضی ایران و دمکراسی میهن پرستانه است.
هدف چپها استقرار کشوری سوسیالیستی کمونیستی با شرکت داوطلبانه دیگر ملیتهاست.
هدف تجزیه طلبان داشتن کشوری با اقتصاد سرمایه داری مانند ارمنستان اذربایجان
هدف مجاهدین جامعه اسلامی بی طبقه توحیدی ( پادکان اشرف نمونه ان است)
بنا بر این راه رسیدن به ازادی و دمکراسی برای ایران از نطفه بسته شده است و با این وضع فکری که مخالفان نظام پیش اورده اند مردم ایران متاسفانه اخوند را بر هرج ومرج و جنگ داخلی ترجیع میدهند.
در حقیقت مردم ایران مشکلی با ازادی و داشتن یک حکومت مردمی و قانونی ندارند .وجود دو فلسفه متضاد فکری یعنی اسلام و مارکسسیسم راه را بسته است.در حالیکه در یک روند ازادانه جامعه هر نیروئی میتواند نظر خود را بیان کند بدون اینکه انرا تحمیل کند.
بهترین راه حل پذیرش فعالیت سیاسی و اجتماعی در یک دولت بر خاسته از انتخابات ازاد
پذیرش تمامیت ارضی ایران از سوی همه
کنار گذاشتن دین به عنوان روش زندگی اجتماعی
پذیرش حقوق اقلیتها در چهار چوب جغرافیای ایران.