نویسنده در این نوشتار بر آن

....... نویسنده در این نوشتار چند بار از زبانی به نام (فارسی دری) نام برده است اما نام درست زبان کاربردی ایرانیان در زمان کنونی (دری) است نه (پارسی) و یا ( پارسی دری ) که این نامگذاری نیز داستانی دراز دارد! نویسنده با گفتاورد از ابن سینا برای واژه (اجازه) واژه (روابود) را نوشته است! گذشته از آن که این گفتاورد باوند است یا نه اما برای واژگان ( اجازه ) و ( مجوز ) می توان واژه ( پرک ) را به کار برد که واژه ( پروانه ) نیز از آن برگرفته شده است مانند ( پروانه بهره برداری ) و ( پروانه شکار ) که این ( پروانه ) با آن (پروانه) که نام گونه ای جانور است یکی نیست! نویسنده به جای واژه (درباره) واژه (پیرامون) را به کار برده است که نادرست است! در وچک: ( ..... جستاری پيرامون فارسی و توانايی علمی و ادبی آن ..... ) نویسنده با آن که کوشیده است سره نویسی کند و واژه ای مانند (جستار) را به جای واژگان (مطلب) و (موضوع) به کار ببرد اما نوشتارش انباشته از واژگان عربی هستند! واژگانی مانند: خط، بالقوه، حالت، فاعل، مفعول، قواعد، تحميل، وارد، عمده، مقوله، اسم، مورد، فعل، قيد، صفت، حرف، جمله، قالب، مرکب، مصدر، قبيله، وضع، عکس، تمام، صرف، نحو، مساله، موضوع، مفيد، اهل، توجه، سوء هاضمه، تمثیل، هویت و ..... که این نوشتار را ناسره کرده اند! ********** (جستار = مطلب، موضوع) ، (وچک = جمله، عبارت) ، (گفتاورد = نقل قول) ، (باوند = مستند، مدلل، با دلیل، با مدرک)