آقای افشار، دولتها لزوما تعلق به یک ملت ندارند. ماهیت دولتها یا تک ملیتی (مثل ایران، فرانسه، عربستان سعودی، اردن، ترکیه و...)، دو ملیتی (کانادا، بلژیک، عراق و...) و یا چند ملیتی (سوئیس، هندوستان، افغانستان و...) هستند. بنابراین ایران در صورت تحقق فدرالیسم از پایین و تشکیل دولتهای ملی و ایالتی در آن میتواند یک دولت چند ملیتی تبدیل گردد و ضمن تامین حق تعیین سرنوشت خلقها در مناطق ملی انها (آزربایجان، فارسستان، کردستان، بلوچستان، الاحواز و...)، دمکراسی بیشتر در درون ایران تقویت میکند و زمینه های همبستگی منطقه ایی میان ملل و کشورهای منطقه را میتواند هموار کند. این آن روندیست که خاورمیانه نیاز دارد تا بتواند به تشکیل یک بلوک سیاسی قدرتمند در منطقه را بوجود آورد و در تقسیم قدرت سیاسی، پیشرفت اقتصادی، صلح و ثبات و تلاش برای حفظ محیط زیست و دیگر مسائل مهم در جهان نقش مثبتی بازی کند. به بیان دیگر
آقای افشار، دولتها لزوما تعلق
آقای افشار، دولتها لزوما تعلق
یونس شاملی
با گذر دولتهای برای تامین دمکراسی و حق تعیین سرنوشت در دورن خود، در خاورمیانه، این کشورها میتوانند برای نقش آفرینی مثبت در جهان گامهای جدی برای تامین تعالی اقتصادی و صلح منطقه ایی و جهانی بازی کنند. بنابراین این نگاه هیچ تعارضی به حق تعیین سرنوشت خلقها در درون ایران و بیرون از آن را ندارد. شایان ذکر است که درایت نخبگان سیاسی و مدنی فارس هنوز به این نوع نگاه برای رشد و توسعه نزدیک نشده است و این عقب ماندگی در نگاه گلوبال نخبگان فارس نگرانیهای بسیار جدی برای بوجود آمدن تنش های غیرلازم و ناهنجار را در چشم انداز سیاسی در کشور ایران بوجود میآورد.