جناب دکتر با توجه به عنوان مقاله انتظار داشتم واقعیت ها را آنگونه که هست تحلیل فرمایید، نه آنکه تقسیم بندی گروه ها را به گونه ای قرار دهید که بخش عظیمی از هموطنان را که نسبت به نتایج تیم ملیمون کاملا بی تفاوتی از خود نشان دادند را از این تقسیم بندی به کنار بگذارید. در تقسیم بندی گروها نیز بدون اشاره به دلیل شکل گیری این گرو ها به نظرم بدون انصاف و ناجوان مردانه گروه سوم را نیز متهم به تمایلات تجزیه طلبی کردید. شما هیچ گونه اشاره ای به دلایل چنین دسته بندی اشاره نکردید، چون در نظر داشتید که در نتیجه گیری هر سه گروه را محکوم کنید، اما همین نتیجه گیری هم به دلخواه خود و از پیش تعیین شده بود. متاسفانه مقاله شما حتی در گروه یک گزارش خبری هم قرار نمی گیره، چرا که در انعکاس واقعیت گروه بی تفاوتان را از خبر جا انداختید و به هیچ وجه هم یک مقاله تحلیلی نمی تواند باشد،
سالی که ایران موفق شد، استرالیا را شکست دهد، داریوش مصطفوی رئیس وقت فدراسیون در یک اظهارات رسمی از رسانههای عربی منطقه تشکر کرد که ایران را تنها نگذاشتند. همه تلویزیونهای عربی منطقه در آن شرایط حساس با ایران همدلی داشتند. حال سوال این است که نظیر این رفتار را با همسایههای خود داشتهایم؟ لحن گزارشگران ما وقتی یک تیم عربی و یا تورک با کشوری در آنسوی اقیانوسها بازی دارد، چگونه است؟ بعضی چیزهای خیلی ساده، نشانههای خیلی بزرگی با خود دارد.