«اکثریت مهاجران افغانستانی در
آ. ائلیار
«اکثریت مهاجران افغانستانی در ایران به کار یدی اشتغال دارند. از این جهت، استدلالی که مدعی ست این گروه از عوامل اصلی گسترش بیکاری در ایران هستند به کلی باطل و بیشتر برآمده از فرافکنیهایی ست که طبق عادتی عمومی و برای تبری خود، مصرانه ریشه مسائل و مشکلات را به گردن عوامل بیرونی میاندازیم. نکته دیگر این است که در جامعهای که نرخ بیکاری بالاست، چرا باید سیاستهای افزایش جمعیت را به این شکل ضربتی اجرا کرد؟ و به جمعیت کودکان -که تا ۱٨ سالگی باید به دور از فعالیت تولیدی و اقتصادی از امکانات جامعه برای رشد سالم برخوردار باشند-، افزود!»
«ایجاد محرومیت و فشار به مهاجران افغانستانی در ایران، امر تازهای نیست و متاسفانه در طول این سالها حتی برای فعالان مدنی نیز عادی شده است. بر اساس کنوانسیون ژنو ۱۹۵۱ و پروتکل الحاقی آن ، دولتها موظفاند با پناهندگان همانند شهروندان کشور خود رفتار کنند و حداقل حقوق آنها را در کار، بیمه، تحصیل، خدمات اجتماعی و... به رسمیت بشناسند. با این وجود، در ایران خصوصا از میانه دهه ۱٣۷۰ به این سو، روندی متباین حاکم بوده است. روندی که در موارد متعددی مانند توهین و تحقیر دانشآموزان افغانستانی در مدارس، فشار به مدارس خودگردان، ممنوعیت ورود مهاجران به پارک صفه در اصفهان، ممنوعیت زندگی مهاجران در برخی از استانها، تبلیغات و کلیشهسازی رسانههای رسمی علیه مهاجران و مساله تحصیل کودکان مهاجر بی شباهت به آپارتاید و رفتارهای سبعانه نژادپرستانه نبودهاست. بخشنامه جدید دولت نیز همگام با اعمال همین تبعیضهاست. لحن دستوری و ادبیات تَحکّمی این بخشنامه، پیش از آنکه بر خواست دولت برای شفافسازی کار مهاجران دلالت کنند، بیانگر موضعی کنترلی و پلیسی است. »قسمتی از مقاله حمیدرضا واشقانی فراهانی-فعال اجتماعی- مندرج در اخبار روز تحت عنوان"تبعیضهای پیاپی؛ استدلال های بی اساس"
http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=61350
http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=61350