جناب خشایار رُخسانی به آقای

زبان پارسی دارای ریشه-ی هندو اروپایی ست، و یکی از پویا و نیرومندترین زبان هایِ جهان برای ساختن واژه هایِ تازه و دانشیک (علمی) میباشد. نیرومندی زبان پارسی در سنجش با زبان های بیگانه همانندِ عربی در اینجاست که برای فراگیری زبان پارسی تنها به 1500 ریشه و 250 پیشوند و 600 تا پسوند نیاز است، که میتوان به کمک آنها بی اندازه واژه های تازه ساخت، و این درهالیست که برای فراگیری رسای (کامل) زبان عربی نیاز است که 25000 ریشۀِ آن و بسیاری از بُنپایه های پیچیده-ی «صرف و نحو» دستور زبان عربی را یاد گرفت. کاستی و ناتوانی زبان عربی در اینجا روشن میگردد که شمار ِواژه هایِ عربی برای پاسخ گویی به پدیده هایِ نوین دانشیکِ (علمی) سدۀِ بیست و یکم به اندازه ای کم است که گاهی باید یک واژه-ی عربی، چم (معنی ) چند واژه-یِ دانشیک نوین را در خودش جای دهد، به سُخن دیگر زبان عربی به اندازه ای ناتوان است که گاهی زمان ها باید تنها یک نام را برای بیان چند مفهوم بکاربُرد. درهالیکه به واژگونۀِ آن ما در زبان پارسی برای هر واژۀِ نوین لاتین و دانشیک چندین واژۀِ همانند داریم یا میتوانیم بسازیم. و همچنین فراوان پیش میآید که برایِ ترجمۀِ یک واژۀِ دانشیکِ نوین (که بیشتر از لاتین سرچشمه گرفته اند) به عربی، باید یک فراز (جمله-ی) درازی را به عربی نوشت. با این همه پویایی و سرزندگی زبان پارسی و کاستی و ناتوانی زبان عربی، شنیدنِ داوش هایی (ادعاهایی) بر این پایه که زبان عربی رساترین (کاملترین) زبان جهان است، از شگفتی هایی است که تنها میتواند ساخته و پرداختۀِ اَنگاشت هایِ (تصورات) به دور از خِرَد و افسانه بافی هایِ آخوندها باشد.