فریاد مرگ بر دیکتاتور، خامنه ای حیا کن مبارکو نگاه کن و شعارهائی در رابطه با آزادی زندانیان سیاسی فضای تهران را عطرآگین کرده است. شور و شوق و عزم وصف ناپذیری در سیمای مردم برای تغییر مشاهده می شود.
عجب تصادفي! 32 دوسال پيش در چنين روزي رژيم جور دودمان دوشاهه پهلوي برافتاد و برچيده شدن طومار رژيم مباركي در مصر هم امروز مسجل شد. هم آن مبارك بود و هم اين. در آن روزهاي زمستاني و انقلابي 1357 من در تهران بودم و براي شركت در اولين تظاهرات سالروز حادثه سياهكل به دانشگاه تهران رفته بودم. خبر محاصره همافران نيروي هوايي از روز قبل منتشر شده بود. در طي تظاهرات اعلاميه هيجان انگيزي از سوي همافران خطاب به سازمان چريكهاي فدايي خلق قرائت شد. مضمون نامه حاكي از كمك خواهي همافران از سازمان چريكها بود.
ای دوست!.. / من اسفندیار عشق توام! / و زره پولادین دشمن / در هرم نفسهایت آب خواهد شد... /
پرسش این است که چگونه خیزش مصر با حمایت جانانه آمریکا از آن، ادامه انقلاب اسلامی ایران است و اندک حمایت محدود آمریکا از جنبش سبز، حمایت توطئه گران خارجی از فتنه گران داخلی؟ جنبش سبز نه به ادعای دیگران بلکه به استشهاد دو سال سرکوب بی وقفه، بی تردید جنبشی است «درون زا» که ریشه در داخل دارد همان‌گونه که خیزش مصریان خیزشی خودجوش است با این فرق که جمهوری اسلامی دوست دارد آن را مصادره به مطلوب کرده و به نام خود ثبت کند
در این روزها بهترین سخنرانی ها انجام می شود و از این تریبون ها می توان عدالت و عشق و معرفت و آزادی و تمامی فضائل انسانی را شنید و گاهی آن چنان به شكل تصویری داد سخن می رود كه می توان مشاهده هم نمود و از همین جاست كه انسان دچار دوگانگی می شود
در یک کلام مشروعیت رژیم جمهوری اسلامی در میان مردم ایران به صفر رسیده است و بجز جیره خواران و نیروهای سرکوبگر و خانواده های آنان و دزدان و غارتگران که منافع اقتصادی و سیاسی شان با این رژیم گره خورده است بندرت دیده می شود هنوز کسی بخاطر عقاید مذهبی خود هوادار این رژیم فاسد و ضد بشر باشد
آنچه در ادامه می خوانید نامه خانم الحان طائفی، دختر خانم فریبا کمال آبادی یکی از هفت مدیر پیشین جامعه بهائی ایران که اکنون در زندان رجائی شهر در حال گذراندن محکومیتشان هستند، به همه دوستانشان است. اصل نامه به انگلیسی است.
در هر درگیری، پیروزی با کسی خواهد بود که اراده قویتری برای پیروز شدن داشته باشد. در مصر، مردم به صحنه مبارزه آمده بودند، تا بهر قیمت پیروز شوند.
تنها شبکه های سیاسی اجتماعی جنبش های دانشجوئی، زنان و کارگران می توانند حول شعار نفی دیکتاتوری،برکناری ولی فقیه، انحلال دستگاه سرکوب و برای آزادی استقلال جمهوری ایرانی، در خیابانها اراده واحد را در برابر کلیت حکومت اسلامی سازمان دهند و مجال ندهند که مطالبات ناظر بر گذر از جمهوری اسلامی، اسیر درگیریها و طناب کشی های مدافعان جمهوری اسلامی شوند!
كیهان در یادداشتی با عنوان« چرا نظام به بعضی از راهپیمایی ها مجوز نمی دهد؟» نوشت: آیا آقای «موسوی» می تواند حتی یك مورد از تجمعات اصلاح طلبان، پس از انتخابات را نشان دهد كه در متن و حاشیه آن خشونت های گرم و سرد، رخ نداده باشد؟حتی در تجمع روز 25 خرداد كه آقایان دایما به عنوان یك «راهپیمایی سكوت» به آن استناد می كنند هم حداقل به 3 كلانتری، یك پایگاه بسیج، چندین مأمور نیروی انتظامی و تعداد قابل توجهی از مردم عادی كه قیافه شان مورد پسند آنان نبود، حمله شد.