"جامعه مدنی" با اداره امور زندگی اجتماعی، مستقل از مزاحمت های حکومتی کودتا، سیستم عصبی سرکوب را به بازی گرفته است. فساد و رشوه و بی لیاقتیِ منصوبان حکومتی نیز "تک به تک" سلولهای استبداد حاکم را متلاشی می نماید. همراهی دنیا با فعالیت های مسئولانهء مردم ایران و نخبگان جامعه، هر لحظه بیشتر از لحظهء قبلی می شود و تعادل روانی دیکتاتوری کودتا زیر ضربِ مقوله ای بنام «دانائی و آگاهی» قرار دارد.
بر سر میز هر مذاکره و یا معامله ای "مردان جناح حاکم" با این سئوال اساسی روبرو هستند که: حالا "واقعاً این دروغی" که می گویید، راست هست؟
لذا، فریاد های گوش آزار و سخنان مشوش و مشحون از "عدم وجود اعتماد به نفس" نزد فرماندهان فعلی نظامی در ایران تاکتیک سوخته ای برای حفظ قدرتِ از دست رفته در عرصه حکومت بر جامعه مدنی در ایران است.
وقتی "استراتژی" استبداد و چپاول جواب نمی دهد. اتخاذ "تاکتیک" های ماجراجویانه:
- اول اینکه طبیعی است!
- دوم اینکه بی اثر است!
- و نهایت اینکه باعث آگاهی شهروندان از "خالی بودن" دست حاکمان می شود!
با توجه به واقعیت های بالا، «مردم ایران و رهبران دنیای آزاد حق دارند، گوش به طبل های تو خالی تهدید صلح در منطقه نسپارند» و این موضوع به وضوح باید به اطلاع "آحاد جنگ طلب" در دنیا، بخصوص جناح "محتاج" نا امنی در کشور اسرائیل، رسانده شود که: «اراده مردم ایران و رهبران دنیای متمدن بر صلح، صلح و صلح بنا گذاشته شده است.»
هرگونه هم آوائی و یا اقدام به مقابله با تهدیدات "توخالی" ولی ماجراجویانه با علم به واقعیت های فوق نه نشان از "هوشمندی" دارد و نه می تواند قابل قبول باشد.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید