خانم الهه بقراط و باز کردن ابهام کلاف سیاسی گره خورده منشورها کامبیز باسطوت 12/01/10 خانم الهه بقراط در آخرین نوشتارخود "منشورهای متوازی و اتحاد های متفرق" مفاهیم سیاسی آشکار وجدی را بهم ریخته اند و در نتیجه خواننده خود را دچار سرگیجه سیاسی و فکری کرده اند. انگیزه نوشتار ایشان انتشار دو منشور "منشور شورای ملی برای انتخابات آزاد و منشور 91" با دوسرشت متفاوت است. ایشان با کنار گذاشتن سپهر سیاسی و اجتماعی ایرانیان مقیم خارج و بی اعتناعی به محتوای دو منشور شکوه میکنند که چرا امضاء کنندگان یکی از این منشورها دیگری را امضاء نمیکنند. دلیلی که ایشان میاورد خود خواهی و خود پسندی است که با استعاره ایشان "حاملانی که نمیتوانند از روی سایه خود بپرند" است. منشور شورای ملی یک بیانیه سیاسی است برای اهدافی که در آن اعلان میکند و قصد دارد با ارائه برنامه معینی هر چند خیال بافانه و دور از واقعیت حکومت اسلامی را برکنار کند و رژیمی که ویژگی های آنرا اعلان میکند جایگزین حکومت اسلامی کند. منشور 91 یک بیانیه آرمانی پیشنهادی به مردم ایران است که در پی کمال یافتن اجتماع مدنی ایران است. امضاء کنندگان منشور 91 اعلان میکنند که یک تشکل و یا جریان سیاسی نیستند و در هیچ جای منشور خود خواستار برکناری حکومت اسلامی نمیشوند. درست است که محتوای این دو منشور شباهت های زیادی بهم دارند اما پشتیبانان هرکدام از آنها ویژگی های تماماً گوناگونی دارند. امضاء کنندگان منشور 91 در کشورهای دمکراسی غرب زندگی میکنند که همواره برای بقای خود و پاسداری از روش زندگی خود در جنگی درگیر بوده اند و هستند، آرام گرا هائی هستند که از امنیتی بهره میبرند که کسان دیگری برای آن جنگیده اند و میجنگنند. منشور نودیکی ها در تعقل خود در طبیعت سیاسی و اجتماعی زندگی میکنند که گوشتخوارها و گیاه خوارها با صلح وصفا در کنار یکدیگر با هم زندگی میکنند و زنجیره غذائی طبیعی وجود ندارد. برای نود یکی ها مبارزه سیاسی برای آزادی و دمکراسی برای حاکمیت بر ایران با سنت های سیاسی دیکتاتوری اسلام سیاسی وغیره مطرح نیست و در تعقل آنها آزادی و دمکراسی در غرب در جدال برای مرگ و زندگی در گیر نبوده است و نیست. برای منشور نود یکی ها حکومت اسلامی در جنایت و آدم کشی سیستماتیک و تخریب اخلاقی و اقتصادی ایران با فاشیست های آلمان و کمونیست های روسی و چینی رقابت نمیکند. منشور نودیکی ها ارتباطی با مبارزان انقلاب مشروطیت ندارند و بدون شک منشور آنها مبارزان فداکار انقلاب مشروطیت برای مترقی ترین حرکت تاریخ ایران را محکوم میکند. برای منشور نودیکی ها حکومت اسلامی وجود خارجی ندارد هرچند که منشور آنها انباشته از انکار و محکومیت سرشت اسلام سیاسی و اجتماعی در ایران است. آرام گراهای پسیفیست منشور نودیک که از مبارزه مستفیم با جمهوری اسلامی پرهیز میکنند و حرفی از براندازی آن نمیزنند مورد پشتیبانی همان گروه های سیاسی قرار گرفته اند که در بروی کار آوردن حکومت اسلامی تلاش کرده اند مانند کمونیست ها که مفتون ضد امپریالیست بودن حکومت اسلامی هستند، یا جبهه ملی ها که با داستان واره تاریخی که از مصدق و دولت اوبرای خود ساخته اند تا ضد غربی بودن خود را با آن توجیه کنند، یا اعضای سابق کانون وکلا که مردم ایران را در انقلاب 57 از خطر جایگزینی قوانین مدنی با قوانین شریعت اسلامی آگاه نکردند و اصلاح طلبان حکومت اسلامی که سودای بازگشت به قدرت برای امتحان کردن کرامت اسلامی را در سر میپرورانند. منشور شورای ملی اقدامی برای ایجاد یک تشکل سیاسی است برای جایگزینی جمهوری اسلامی. این منشور بشدت زیر تأثیر اصلاح طلبان اسلام سیاسی و گروهی که به انتخابات آزاد شناخته میشوند میباشد. بر کوشندگان سیاسی پوشیده نیست که پشت سر نویسندگان این منشور رضا پهلوی و بخشی از پادشاهی خواهان قرار دارند. این منشور بطور کلی سعی زیادی کرده است که گروه های متفاوتی را راضی کند. منشور در حالیکه اعلان مینماید هدف آن برگزاری انتخابات آزاد برای تشکیل حاکمیت ملی است در همان حال توضیح میدهد که برگزاری انتحابات آزاد در ایران با وجود حکومت اسلامی امکان پذیر نیست. با اینوجود از عبارت مورد علاقه برخی ازکمونیست ها، آرام گراها و اصلاح طلب ها که "اعتقاد به خشونت پرهیزی" است بهره جوئی میکند. و در نهایت از شعار خمینی "ارتش به مردم متصل شود" با ادبیات خود استفاده میکند بدون در نظر گرفتن اینکه ارتش شاهنشاهی محمد رضا شاه یک ارتش ملی و غیر سیاسی بود در حالیکه سپاه و بسیج یک نیروی مسلح اسلامی وبشدت سیاسی هستند که در بافت سلسله مراتب جمهوری اسلامی بشدت ممزوج شده اند. منشور بدون در نظر گرفتن کردار و تحریکات حکومت اسلامی و بی چون وچرا جنگ احتمالی دمکراسی های غربی با حکومت اسلامی را محکوم میکند که به بیان دیگر میگوید مهم نیست جمهوری اسلامی به چه جنایت های داخلی و خارجی مرتکب میشود در هر صورت منشور ملی ها برای انتخابات آزاد در کنار جمهوری اسلامی قرار خواهند گرفت. آنچه منشور نود یکی ها و منشور ملی ها را بهم نزدیک میکند دوری آنها از موضع براندازی جمهوری اسلامی است یا با نادیده گرفتن کامل وجود آن و یا با دور زدن از مطرح کردن آن. تا اینجا مشاهد میشود که موازی گری در کار نیست و با این توضیحات کوتاه در باره دو منشور اعلان شده دیدگاه های خانم بقراط پرسشهای زیادی را مطرح میکند. ایشان ازامضاء کنندگان این دو منشور انتقاد میکند که چرا هر دو منشور را امضاء نکرده اند تا باین ترتیب وحدت مورد علاقه ایشان را عملی کنند در حالیکه ایشان هیچکدام را امضاء نکرده اند. استدلال ایشان و نویسندگان زیاد دیگر برای اینکه چرا با مسئولیت سیاسی خود روبرو نمیشوند و به هیچ تشکیلات سیاسی نمی پیوندند در حالیکه در اظهار عقیده در باره هیچ یک از جریان های سیاسی لحظه ای خود داری نمیکنند این است که ایشان و کسان دیگر مانند ایشان روزنامه نگار هستند بنابراین شامل کسانی میشوند که میتوانند از پذیرفتن مسئولیت سیاسی خود سرباز بزنند مانند ملا هائی که دردوران پادشاهی به سربازی نمیخواستند بروند. در اینصورت چنانچه رورنامه نگاران حرفه ای سیاسی بتوانند با این استدلال از زیر بار مسئولیت سیاسی ساده ترین شهروند ایرانی شانه خالی کنند تکلیف دیگر حرفه ای ها روشن خواهد بود. ایشان از انجا که نمیتوانند به ریشه متعدد بودن این کنش و واکنش های سیاسی پی ببرند آنرا بسیار ساده میکنند وبه خود خواهی و خود پسندی و از سایه خود پریدن این "من"شور نویس ها میدهند. خانم بقراط به چهار عنصر دمکراسی، سکولاریسم، بیانیه حقوق بشر، و تمامیت ارضی ایران اشاره میکند که این روزها نه تنها دو منشور مذکور تعهد خود را به آن بیان میکنند بلکه در سپهر سیاسی ایرانیان در خارج فرض پذیرفته شده ای است. اما این دلیل آن نمیشود که آن بخشی از دروغگوئی و فریبکاری بعضی گروه های سیاسی نباشد. مانند کمونیست ها که درحالیکه از دمکراسی و سکولاریسم و حقوق بشر حرف میزنند در همان زمان در حال مبارزه با امپریالیست و سرمایه داری هستند و معلوم نیست کدام دمکراسی در جهان هست مانند آمریکا و کشورهای اروپائی که به امپریالیستی و یا سرمایه دار بودن متهم نشده باشند. و یا مانند اصلاح طلب های اسلام سیاسی و کرامتی که از ما میخواهند باور کنیم که اسلام آنها به سکولاریسم و یا دمکراسی وفادار خواهد بود گویا مردم فراموش کرده اند که خمینی چقدر با افتخار برای رسیدن به قدرت سیاسی به طبقه متوسط غیر مذهبی دروغ گفته است. روزنامه نگار ما در بخش دیگر نوشتار خود از منتقدین منشورملی برای انتخابات آزاد انتقاد میکند بدون اینکه به علت مخالفت آنها بپردازد. ما میدانیم که انتقاد اصلی از منشور شورای ملی از سوی مبارزان سیاسی معتقد به براندازی جمهوری اسلامی که شامل حزب مشروطه ایران، شبکه سکولارهای سبز و سازمان ایرانیان سکولار دمکرات میشود شده است. این مخالفت بیشتر از هر علت دیکر بدلیل رد پای آشکار اصلاح طلب های اسلام سیاسی کرامتی در محتوای منشور و ضنی که بنیاد این منشور در ایران ریخته شده و مطرح شدن آن توسط مخالفان سیاسی تازه وارد است. ما میتوانیم مشاهده کنیم که خانم بقراط بر پایه مفروضاتی نادرست قلم فرسائی کرده است و بر دیگران ایراداتی را میگیرد که به خود او به آسانی قابل گرفتن است. سازندگان سپهر سیاسی ایران خارج از ماهیت سیاسی خود مرتکب کردار سیاسی خاصی نمیشوند و هر نویسنده، روزنامه نگاری و غیر چنانچه بدون در نظر گرفتن سپهر سیاسی ایران با وقایع سیاسی ایران روبرو شود به سردرگمی سیاست در ایران کمک کرده است. تخیلات سیاسی آرمانی منشور نودیکی ها که حاضر به مبارزه سیاسی برای آن نیستند هیچ وجه مشترکی با منشور شورای ملی ها که برنامه عملی سیاسی معینی برای پس از سرنگونی جمهوری اسلامی ریخته اند ندارد، بدون اینکه دستی خود در آن داشته باشند. وحدت نیروهای سیاسی تابع سرشت سیاسی آنها است و اتحاد آنها سال ها است که عملاً وجود دارد و تنها پرسش گسترش پایگاه سیاسیشان در میان مردم است. info@iranpolitics.org