فشار بر زندانیان سیاسی کرد در ترکیە و ممنوعیت تکلم بە زبان مادری در زندانهای ترکیە، سابقەای بە قدمت جمهوری ترکیە دارد. هارولد پینتر نویسندە نامی تئاتر در نمایشنامەای بنام "Mountain Language" بە این معضل می پردازد. این نمایشنامە در اکتبر سال ١٩٨٨ در  Royal National Theatre  لندن بر روی صحنە آمد. آنچە ٢٤ سال پیش در ماە اکتبر در این نمایشنامە طرح شد، اینک بە معضل جدی صحنە سیاسی ترکیە تبدیل شدە است. آنچە زمانی یک نمایش تراژیک بود، اینک می رود بە یک تراژدی انسانی و مرگ انسانها تبدیل شود! سکوت دولت ترکیە در این مورد یاشار کمال را واداشتە است کە بگویید" می خواهند نسلی را از بین ببرند."

از روز ٢١ی سپتامبر ٢٠١٢، شست و سە زندانی کرد کە بە اتهام همکاری یا عضویت درحزب کارگران کردستان “پ ک ک” زندانی شدەاند، دست بە اعتصاب غذا زدەاند. این اعتصاب غذا کە اکنون بە ٥٢ امین روز خود رسیدە است، بیش از هزار زندانی سیاسی کرد در زندانهای ترکیە را شامل می شود. خواستە اصلی اعتصاب کنندەگان پایان دادن بە فشار بر رهبر “پ ک ک” عبداللە اوجلان در زندان امرالی و بە کارگیری زبان مادری از سوی زندانیان کرد در دادگاههای دولتی میباشد.

عدم فشار بر زندانیان و تکلم بە زبان مادری در جریان دادگاهی و هنگام دیدار با اعضای خانوادە، مخالف کدام قانون، فرهنگ، اخلاق، فکر و کدام سیاست و آیین می باشد؟ چنین خواستی در تضاد با کدام کنوانسیون و قانون بین المللی است؟ اگر چنین خواستی انسانی، منطقی و قانونی است، چرا با تحقق آن مخالفت می شود؟ چگونە است کە دولتهای اروپایی بە درستی در اعتراض همگانی از آزادی آن زندانی اوکراینی، روسی، چینی، ایرانی و... دفاع می کنند، اما در برابر خواست هزاران نفر در زندانهای ترکیە سکوت می کنند؟ آیا این دولتها موافق اعمال فشار و تضییق بر زندانیان کرد در زندانهای ترکیە هستند؟! آیا آنها مخالف خواست هزاران مادر، پدر، خواهر و برادر هستند، کە نمی توانند بە زبان ترکی تکلم کنند؟

آیا سازمانها و احزاب کردی کە در برابر این رویداد سکوت اختیار کردەاند، مخالف این خواست هم کیشان خود هستند؟ آیا سازمانها و احزاب و رسانەهای ایرانی "آزادیخواە"، مخالف این خواست اولیە انسانی هستند؟ مشکل کجاست کە همە سکوت پیشە کردەاند؟ آیا هرکدام از ما در ضمیر خودآگاە و ناخودآگاە خویش، خواست انسانی و انسانهارا بە میل خود، طبقەبندی می کنیم؟ مشکل کجاست؟

آنچە بە کشورها بر میگردد یک جواب بیشتر ندارد، منافع سیاسی و اقتصادی" محور اصلی سیاست است و بر هر چیز دیگری اولویت دارد" و این بە برجستەترین خطوط سیاسی در قرن بیست ویکم تبدیل شدە است! آزادی، حقوق انسان، کرامت انسانی و بسیاری از رگەهای انسانی تشکیل دهندە سیاست، در نیمە اول قرن بیستم، دیگر محلی از اعراب در سیاست ندارد. اما آنانکە داعیە طرفداری از حقوق انسان، آزادی، برابری، عدالت را دارند و بخشی از این مجموعە خود کرد نیز هستند، چرا لب فرو بستەاند؟

آیا مشکل بە عبدالە اوجلان و حزبش "پ ک ک" بر می گردد، کە نمی خواهیم همسو با او قرار گیریم؟  مشکل بە هویت درخواست کنندەگان بر می گردد یا بە خواستهایشان یا بە هردو؟ در ایران بسیاری مواقع با سکوت الیت فارس و احزاب سراسری در برابر رویدادهای مناطق غیر فارس روبرو می شویم و همچنین با سکوت الیت غیر فارس و مناطق غیر فارس در برابر رویدادهای تهران و دیگر نقاط، چرا؟ هر فرد و هر گروە و هر سازمان سیاسی کە در چنین بازیهایی شرکت می کند، خود بهتراز هر کسی دلیل آنرا می داند، اما دلیل سکوت برخی از کردها و سازمانهای سیاسی کە خود را منتصب بە کردها می دانند، چیست؟

در جهانی کە آزادی و مسائل انسانی وجه المصالحە منافع مادی، سیاسی، گروهی، ایدئولوژیک، آیینی و قومی قرار گیرد، انسان اولین قوربانی خواهد بود، در چنین جامعەای رهایی انسان از قید و بندها، همچنان خواست همیشگی باقی خواهد ماند!

دوم نوامبر ٢٠١٢ - آلمان