تعريف

جاهل ولات از آن دست واژگان پُرمترادفی ست که حوصله ی کاربران اش برای تفکيک و تفريق تا آنجا سر برده که به قول خودِ جاهل ها ولات ها به اجبار "کيلوئی" از آن ها استفاده می کنند. کافيست به فرهنگ های مختلف فارسی مراجعه شود تا با انبوهی ازمعانی و تعاريف قديم و جديد که به اين افراد و گروه اجتماعی خاص نسبت داده می شود، مواجه شويم: لش، اجامر، لوطی، اراذل، اوباش، گردن کلفت، داش، بزن بهادر، خلاف کار، لومپن ... باج گير، نسق گير،عربده کش، زورگير.... چاقو کش، قداره بند، تيزی کش، تيغ کش، شش پَر کش، قمه کش، چماق دار و.....نمونه اند.

آنچه مراد سخن من است واژگان و پديده ی"جاهل و لات" است و مابقیِ تعريف ها حق مطلب ادا نکرده و تجربه شده ها با اين دست تعاريف لغت نامه ای خوانائی ندارند و منطبق با واقعيت نيستند. از ميان جاهل و لات نيز واژه و پديده ی جاهل برای رساندن حق مطلب رساتر و واقعی ترازلات است. در اکثر فرهنگ های فارسی معنا و تعريف لات از واژه ی انگليسی destitute برگرفته شده که در بيشترين موارد فقير و بی سرپناه معنا و تعريف شده است. در فرهنگ های لغات فارسی لات را " بی سروپا، فقير، رذل، ولگرد، بی ادب، شخص نتراشيده و..." ، و جاهل را فردی " نادان، بی خبر، بی عقل يا کم تعقل و..." تعريف کرده اند، در حاليکه افراد و گروه اجتماعی مورد نظر فاقد برخی از ويژگی های شخصيتی ، رفتاری و نيازمندی های زندگی روزمره ی برشمرده شده،هستند ، و برعکس ويژگی های متفاوت و گونه گون بسيار دارند. نسل های جاهل ها و لات های پيش از انقلاب بهمن در وجه غالب بی سواد( يا کم سواد) ، ماجراجو، جاه طلب ، ناتوان در کنترل عصبانيت خويش، خشن ، نترس، زود باور، سخاوت مند، فداکار با تمايل های مذهبی بودند که از طريق واسطه گری، دلالی و مشاغلی مشابه، اکثرشان زندگیِ خوب يا متوسطی داشتند. نمی توان به سهولت آنان را در زمره ی سپاه بيکاران جامعه و قربانيان نظام سياسی و اقتصادی جامعه، ويا قربانيان بی عدالتی های اجتماعی و اقتصادی دانست. بخش بزرگی از نسل امروز جاهل ها و لات ها اکثرا" با سواد و اسلاميزه شده با شکل و شمايل و رفتاری متفاوت اما سازمان يافته در مشاغل مختلف حکومتی و بازار و" بيزينس" مشغول به کارند بی آنکه با ويژگی های جاهلی و لاتی فاصله گرفته باشند. *

تاريخ سياسی ما و جاهل ها و لات ها 
تلاش هائی برای يافتن رابطه و پيوندی ميان رمزها وشخصيت ها و رفتارهای اسطوره ای، حماسی، پهلوانی وعياری ، واستحاله ی اين مجموعه به پديده ی جاهل مسلکی و لات بازی توسط برخی از پژوهشگران و صاحب نظران تاريخ و فرهنگ مان صورت گرفته است. تاريخ های متعدد و مختلفی برای سرمنزل و آغازاين استحاله و شروع حيات سياسی و مذهبی پديده ای به نام جاهل ها و لات ها مطرح شده اند. غالبا" دوران صفويه را دوره ی استحاله شخصيت ها و رفتارهای حماسی و پهلوانی و عياری به شکل و شمايل ورفتار امروزين جاهل ها و لات ها دانسته يا پنداشته اند، دوره ای که به نظز می رسد بر آن بوده تا حتی به " قداست" اسطوره و توان " رمز گشائی و فرجام شناسی" اش در باره ی آفرينش هر چيز، پايان دهد.

دوران صفويه 
اگردوران صفويه آغاز دوران استحاله و شکل گيری نسلی از جاهل ها و لات ها پنداشته شود، می توان نشان داد که سازمان يافته ترين جاهل ها و لات ها در آن دوران در خدمت حکومت و روحانيون قرار گرفتند. جاهل ها و لات ها از همان تاريخ تا به امروز نه فقط به عنوان يک پديده ی انسانی – اجتماعی، به پديده ای سياسی و مذهبی بدل شده اند. گروه هائی از قزلباشان و فدائيان قداره کش حکومت وتولائيان و تبرائيان نشانه ها از روش ها و منش هائی داشتند که بعدها جاهل ها و لات ها در آن مسير طیِ طريق کردند. نمونه است عربده کشی های قداره بندان و تبرزين دارانی که به دستور شاه اسماعيل در ميان مردم رعب و هراس می پراکندند. او فرمان داد :".....گروهی از متعصبين شيعه که نام " تبرائيان" را بر خود نهاده بودند در کوچه ها و بازار ها راه بيفتند و با صدای بلند ۳ خليفه اول مسلمانان را لعنت کنند". حتی اگر سراغ کتاب بحث برانگيزی همچون رستم التواريخ که از " ناصواب" کارانی در دوران شاه سلطان حسين سخن می گويد که هرکدام شان به مانند رستم پهلوان و رزمجو بودند، نرويم، بسيارانند آثارمعتبر تاريخی ای که تا حدودی تائيد کننده ی شکل گيری گروه اجتماعی ای مشابه جاهل ها و لات ها در آن دوران اند.

دوران قاجاريه 
جاهل ها و لات ها يا به تعابيری" لوطی ها و اوباش و چاقوکشان و قمه کشان" و " لتوت و لشوش و اجامر" نقش سياسی و مذهبی مهمی در اين دوره، به ويژه در جريان جنبش مشروطه بازی کردند. تاريخ قاجاريه، تاريخ حضور" لوطی" های سياسی ست که له و عليه حکومت و روحانيت و مشروطه به ميدان سياست بودند. حتی برخی از" قهرمانان و يلان " مشروطه در زمره ی لوطيان بودند. در همين دوران فتوی"شيخ محمد" اهل نجف سبب سازِ بسيج لوطی ها و جاهل ها و لات های "چاله ميدانی" برای جنگ با روسيه شد، بسيج جاهل ها و لات های" مشروعه خواه " به زعامت" صنيع حضرت" ، که از جاهل ها و لات های خيابان سيروس بود وبا نوچه های اش با چاقو و قمه و"غرابه های" عرق در توپخانه انتظار مثله کردن مشروطه خواه می کشيدند، نمونه ی ديگری از نقش نشانیِ جاهل ها و لات های اين دوره در سياست است . تنها در تهران نبود ** که جاهل ها و لات ها نقش بازی می کردند، برای نمونه در اصفهان وقتی رابطه ی شيخ شفتی با حاج ميرزا آقاسی، صدر اعظم محمد شاه به سردی گرائيد ،" لوطيان و بزن بهادر های اصفهان با حمايت شفتی شهر را به آشوب کشيده و مغازه ها و خانه ها غارت کردند، محمد شاه به منوچهر خان معتمدالدوله ماموريت داد تا بلوای اصفهان را سرکوب و قدرت شفتی را محدود کند. منوچهر خان به سال ۱۲۵۵ ه.ق مطابق با ۱۸۴۰ ميلادی به اصفهان لشکر کشيد و ۱۵۰ لوطی را اعدام کردو برخی را به تبعيد فرستاد. تعدادی از لوطيان را نيزکه در قم متحصن شده بودند به مجرد خروج از تحصن به قتل رساند..."

احمد کسروی نقل می کند که در تهران " لتوت و لشوش و اجامر" "......روز ۲۳ آذر ۱۲۸۶ دست به کار شدند. از صبح زود دسته ای از اوباشان محله ی سنگلج به سردستگی مقتدر نظام و گروهی از اوباشان چاله ميدان به سرکردگی صنيع حضرت، هرکدام از محله ی خود به طرف مجلس حرکت کردند....جلوی مجلس فرياد و عربده ی خود را بلند کردند و به مجلس و مشروطه نا سزا گفتند....در ميدان توپخانه شترداران و زنبورکچيان و فراشان و غلامان کشيکخانه و سربازان فوج امير بهادر جمع شده بودند و چادر های دولتی را می افراشتند و آشپزخانه بزرگی بر پا می کردند....در نتيجه هياهو بازار ها و دکان ها بسته شد ودشمنان مشروطه از هر طرف رو به ميدان توپخانه گذاشتند و به اين ها پيوستند....عده ای از آخوند ها و طلبه ها نيز وارد ميدان شدند....روضه خوان ها بالای منبررفتند و عليه مشروطيت و مجلس سخن راندند و جمعيت را به تکرار شعار وا داشتند.....اوباشان به خانه های شيخ فضل الله نوری و حاجی ميرزا ابوطالب يزدی و ساير ملايان مخالف مشروطه رفتند و آن ها را به ميدان توپخانه آوردند......روز ۲۵ آذر در ميدان توپخانه يک نفر کشته شد...روزنامه "حبل المتين" می نويسد که اوباشان چون پول و زنجير ساعت طلای او را ديدند ابتدا چند تير به او زدند، بعد پسرسيد نقيب جلو آمد و گفت :" مسلمانان شاهد باشيد و روز قيامت پيش جدم شهادت بدهيد که من در راه دين اول کسی هستم که چشم مشروطه طلبان را بيرون آوردم " و بعد با کارد چشم آن جوان را کند.سپس اورا شقه کردند و به درخت آويختند...."،" ...استرداران و شترداران نتراشيده دژآگاه و اوباشان سنگلج و چاله ميدان و..." که به مجلس و مجلسيان حمله می کردند و يا "... کلاه نمدی های محلات و اشرار" که در ميدان توپخانه شعار می دادند...... وعده ای از مردم را مورد ضرب و شتم قرار دادند و کشتند"، عده ای از اوباشان "... در مقام عربده و حرکات وحشيانه برآمدند و (علی آقا صراف) و (اسمعيل خياط) را بی موجبی مجروح سخت و (عنايت الله) مظلوم را مقتول و آويزه درخت کردند"، ".... اوباشان که گريزان و نهان می بودند، شب ها بيرون آمده و هر که را می يافتند می زدند و لخت می کردند، و چون پشتشان به شاه و پيرامونيان او گرم می بود و مجلل السلطان پيشخدمت شاه نگهداری و پشتيبانی از آنان دريغ نمی گفت، بی باکانه به هر سياه کاری برمی خاستند. ...و در شب چهارشنبه هفدهم دی ماه (۳ ذيحجه) هشت تن از آنان به خانه فريدون زردشتی که يکی از بازرگانان می بود رفته و آن بيچاره را بيدار گردانيده نخست پانصد و شصت تومان پولش را گرفته و سپس در برابر چشم زنش با قمه او را کشتند. پيدا می بود که کشندگان همان اوباشان می باشند. از آن سوی شيخ محمود به ورامين رفته در آن جا آسوده می زيست..» و...

دوران پهلوی
گروه اجتماعی جاهل ها و لات ها با دگرگونی های اجتماعی و اقتصادی در دوران پهلوی دستخوش تغيير شد. رضا شاه ضمن بهره برداری از جاهل ها و لات ها برای رسيدن به حکومت ، به اهميت حفظ امنيت در جامعه نيز واقف بود. جدی گرفتن امر امنيت اجتماعی همراه با نياز حکومت به جاهل ها و لات ها به ويژه در رقابت با روحانيون، جاهل ها و لات ها را در موقعيت جديدی قرار دارد. در دوره ی محمد رضا شاه واسطه گری و دلالی، کنترل و سازماندهی مراکز فروش مايحتاج مردم به ويژه مواد خوراکی، کافه و کاباره و سينما داری و به پائی اين مراکز و مشاغل مشابه، زورخانه داری و " دست لاف" های ديگر موقعيت اجتماعی و وضعيت مالی اين گروه را تغيير داد. يکی از بهترين خانه های "خيابان پاک – لرزاده " متعلق به طيب بود و شيک ترين ماشين زير پای اش، و يا "باقر فروتن" چند گاراژ و بنگاه اتوبوس مسافربری بين تهران و شهرستان ها داشت، و يا حداقل شريک بود. ( اتُو فروتن و اتُوخراسان ). باقر فروتن صاحب چند باب حمام در ميدان خراسان نيز بود، وشعبان جعفری نيز با راه اندازی بساط زورخانه و زوائدش، و نيزدر آمد های جانبی زندگی مرفهی دست و پا کرد.

جاهل ها و لات ها به دلايل گونه گون، که ازميان آن ها می توان به تمايل مذهبی و زندگی در جنوب شهر تهران اشاره داشت، به روحانيت و گروه ها و دستجات مذهبی نزديک بودند، اما همين نزديکی هم به نوعی و بسيارانی از آن ها با شاه ودربارش داشتند. رژيم پهلوی روی جذب جاهل ها و لات ها با برنامه کار می کرد تا آنجا که حتی آدمی در حد سپهبد تيموربختيار را مسئول ارتباط با لات ها و واسطه ی آشتی دادن جاهل ها و لات ها کرده بود.*** در دوران پهلوی جاهل ها و لات ها بار ها بين دو قدرت سلطنت و روحانيت دست به دست شدند تا پس از بهره برداری روز قربانی شدن شان فرا رسد. "شعبان جعفری" (شعبون بی مخ) ، آقا کمال، حسين اسمعيلی پور( حسين رمضون يخی ) ، باقر فروتن (باقر کچل) ، برادران حاج عباسی (هفت کچلون)، ناصر حسن خانی ( ناصر جيگرکی) ، محمود مسگر، طيب حاج رضائی و ده ها جاهل و لات ديگر .. ابتدا به سلطنت روی آوردند و خدمه ی کودتای ۲۸ مرداد شدند اما برخی مثل طيب حاج رضائی و.... از دربار فاصله گرفتند و به روحانيون مخالف دربار پيوستند. طيب حاج رضايی در آغاز حامی شاه بود و اين حمايت تا هنگام تولد فرزند شاه آشکارا ادامه يافت. جشن و چراغانی ای که او به هنگام تولد رضا پهلوی در ميدان مولوی و خيابان باغ فردوس و اطراف زايشگاه فرح (محل تولد رضا پهلوی) راه انداخت ,و نيز سپاسگزاری شهردار تهران و دربار از او جزء " افتخارات و سرفرازی های" طيب بود. طيب اما در بلوای خرداد ۴۲ ازآيت الله خمينی حمايت کرد، و به همين خاطر او ويکی از همکاران اش به فرمان محمد رضا شاه اعدام شدند. شاه با زدن " ناجوانمردانه" ی " گنده لاتی" به مانند طيب بر آن شد تا از جاهل ها و لات های مخالف اش زهره چشم بگيرد.

در اين دوران هم دربار و هم روحانيون برای ايجاد ارعاب و وحشت و سرکوب مخالفان سياسی، مذهبی و حتی شخصی خود از جاهل ها و لات ها بهره برداری می کردند. حمله به تجمع های سياسی و صنفی ، وضرب و شتم فعالين و هواداران اين جريان ها و تخريب اموال آنان بخشی از خواست های شاه و شيخ از جاهل ها و لات ها بود****. برای نمونه شعبان جعفری که ادعا کرده است زمانی " جزو فدائيان اسلام " و هوادار کاشانی و مصدق هم بوده ، در دست به دست شدن ها ی اش سرانجام " تاج بخش اعلحضرت همايونی" شد. او در مورد برخی از " شيرين کاری"های اش می گويد:
"....من فرمونده بودم. خودم فقط دنبال روزنامه" مردم" بودم، اينا گفتن روزنامه مردم تو اميريه ست. گفتم" بريم اونجا", گفتن " خسته شديم" ، گفتم بياين خيابون اميريه اونجام چيز ميز است، بياين "، يادمه يکی اون جا پرسيد آقای جعفری يه دونه سماور اينجاست اينو چيکارش کنم؟ " گفتم :" بيارش پايين"، گفت :" آخه بزرگه نميشه آوردش پائين"، اونوقت پنجره رو شيکوندن و سماورو از پنجره انداختن پايين، يه سماور بزرگ بود. خلاصه چيزاشونو ريختن و بهم زدن ديگه. من می گفتم ، اونام می ريختن پايين. تمامو از اون بالا ريختن پايين، دولابچه ومولابچه، پرونده و مرونده و بساطشون و اينا همه رو...هرچی بود ريختن تو خيابون. گفتن: " بسه؟" گفتم " نه ، پاشنه ی اون دکونوبايد در بيارين...."

".... روز ۹ اسفند... ما اول صبح رفتيم خونه ی کاشانی. درست يادمه. اون حاجی (محسن) محرر بود، امير موبور بود، احمد عشقی بود و حاجی حسين عالم بود و يه عده ای ديگه. آيت الله کاشانی گفت:"برين شاه داره از مملکت ميره بيرون. برين نذارين شاه بره "، گفت :" اگه شاه بره عمامه ی مام رفته "، "......دکتر فاطمی رو دولت محاکمه کرد و کشتش، اونوقت که عبد خدايی جزو فدائيان اسلام بود، منم جزو فدائيان اسلام بودم ، عبد خدايی فاطمی رو با تير زد ولی نمرد. اون عبد خدائی که الان وکيل مجلس ايناست....( فاطمی ) رو دم شهربانی زدمش، چاقوام نزدم .بيخود ميگن چاقو زده ......"

جاهل ها و لات های متدين 
در دوران پهلوی طيفی از جاهل ها و لات های اسلامی نيزحضورفعال داشتند، که بعدها پايه گذاران حکومت اسلامی شدند، متدين های دارای "رگ لاتی"، که با اتکا به امکانات مالی و شبکه های شان سازمانده جاهل ها و لات ها و "گردن کلفت ها و عربده کش ها"، به عنوان بخشی از بازوی مسلح اسلام شدند. اين بخش از جاهل ها و لات ها در مقابل مخالف يا حريف خود قسی القلب ترين ها بودند. پيش از انقلاب اکثر جاهل ها و لات های اسلامی گردانندکان هيئت های مختلف عزاداری و راه اندازان دسته های سينه زنی و تکايا بودند، " هيئت ابوالفضلی " های باغ فردوس و "هيئت بنی فاطمه " يکی دو نمونه اند، يکی از مطرح ترين شيخ های اين متدين های لات " شيخ جعفرشجونی"، و از جاهل ها و لات های شان حاج مهدی عراقی از بنيان گذاران "فدائيان اسلام" و "هيئت های مؤتلفه اسلامی" ، و کسانی امثال محسن رفيقدوست بودند.
مهدی عراقی در کتاب خاطرات اش با عنوان "ناگفته ها"، گفتنی ها را با افتخارمی گويد:
«... نواب صفوی به اين فکر می افتد که يک محفلی، يک سازمانی، يک گروهی، يک جمعيتی را برای مبارزه به وجود آورد. اين فکر به نظرش می آيد که از وجود افرادی استفاده بکند که تا الان مخل آسايش محلات بوده اند. مثل اوباش ها، گردن کلفت ها، لات ها، به حساب آن ها که عربده کش های محلات بوده اند...»

حاج عراقی ماجرای حمله به روزنامه ساعد را که کاريکاتور نواب صفوی را چاپ کرده بود، شرح می دهد:
«... رفيقمان گفت برويم سر پاچنار من يک مشت از اين لات و لوت ها را جمع می کنم... رفتيم زورخانه و ديديم يک مشت جاهل های کوتاه و بلند، خلاصه يا علی يا علی دارند ورزش می کنند. گفت بيائيد برويم، راه افتادند آمدند اول خيابان فردوسی... گفتيم حمله به چاپخانه... همه چاپخانه را اين بچه ها پذيرايی کردند. جعبه هايی که تويش حروف بود از طبقه دوم همه اش می آمد تو حياط. دو سه تا از اين بچه ها با چوب افتادند به جان ماشين می خواستند با چوب، ماشين را بشکنند، گفتم بابا اين که با اين شکسته نمی شود، يک دست زديم خلاصه اش اين ديس از زير ماشين آمد بيرون و حروف ها ريخت زمين... رفتيم تو قسمت حروف چينی، ديديم کليشه ها آن وسط است چاقو را بچه ها در آوردند، کليشه ها را تکه تکه کردند و حروف را هم، همه را به هم زدند.»

حاج عراقی درباره "طيب و ناصر جيگرکی و رمضون يخی و..." و نقش آن ها درآشوب خرداد ۴۲ می گويد:
«... منزل آقا (خمينی) بوديم آن جا اسم طيب خان وسط آمد... آقا درآمد گفت که اينها علاقمند به اسلام هستند... نوکر امام حسين هستند... خلاصه رفتيم خانه طيب خان... طيب صد تومان داد به پسرش اصغردادو گفت می دوئی عکس آقا خمينی را می خری می بری تو تکيه... ناصر جيگرکی، از گردن کلفت های باغ فردوس و چهارراه مولوی بود، هنوز ما از ساعت حرکتمان قدری مانده بود که خبر آوردند اين فرد با تعدادی نزديک به ۲۰۰ الی ۳۰۰ تن از الوات های آن جا به قول خودش، ازين تيغ کش ها دارند می آيند."

محسن رفيقدوست، يکی ديگر از لات های متدين نيز در خاطرات خوددر باره ی به قتل رساندن " يکی ازچماقداران حکومت پهلوی و معروف به عضويت در ساواک " می نويسد: "...از فيضيه به طرف حرم رفتيم ... ديدم يک روحانی پيرمردی که آن چنان دولا بود – که کاملا مثل اينکه کسی رکوع برود – يک چوب به عنوان عصا دستش بود، اين داشت از توی حرم می آمد بيرون، يکی از اين چماق بدستان جوان خيلی گردن کلفتی هم از طرف در فيضيه به طرف در حرم می رفت ، همچين که اين دم در می خواست بيايد بيرون از توی حرم ، اين با آن چماق خود زد روی پشت اين پيرمرد روحانی که شايد بالای ۹۰ سال داشت و خيلی هم نحيف و ريز بود. اين افتاد روی زمين و عمامه اش پرت شد – سيد هم بود – اين رفت دو تا لگد هم زد توی عمامه او و اين بنده خدا هم خيلی بی حال افتاد... شايد چند سال بعدش، غروبی داشتم می رفتم توی خيابان صاحب جم، هوا تازه تاريک شده بود . ديدم اين ساواکی دارد از بالا می آيد طرف پايين... دنبال او رفتيم و خانه اش را توی آن خيابان ، که معروف بود به چها راه سوسکی ياد گرفتيم ... رفته بودم مشهد خدمت حضرت آيت الله العظمی ميلانی . داستان را به صورت کلی برای ايشان[ گفتم] که يک همچين شخصی اين جوری کرده و اگر که مثلا اين دست حاکم اسلام بيفتد ، با اين چکار می کنند ؟ ايشان فرمودند : اين جور اشخاص مهدورالدم هستند ، اينها ظلمه هستند ، اينها عمله ظلم هستند . بعد از چند وقت موضوع را به صورت بازتری خدمت مرحوم آيت ا... مطهری عرض کردم ، وبعد به طريق ديگری اين جريان را خدمت حضرت آيت ا... مهدوی کنی . از حرفهای هر سه تای اينها دريافتم که اين آدم، کشتنی است. توی يک جلسه ای موضوع را به مرحوم اندرزگو گفتم ؛ اندرزگو گفت : همه اينها کشتنی هستند ... البته من چند شبی کشيک او را کشيدم با يک چماق حسابی و چون کمتر شبی بود که اين مست نباشد . بالاخره او از ماشين پياده شد ، می خواست برود خانه اش . من مخفی شده بودم و با چماق زدم توی سر اين، او افتاد و يک هفت هشت تا چماق ديگرهم زدم توی سرو کله اين و هلش دادم افتاد توی جوی آب و رفتم . فردای آن روز شايع شد که يک جنازه ای توی ميدان شوش توی آبها پيدا شده ، و ان شاء ا... خدا قبول کند .."

در مقطع انقلاب نيز رژيم سلطنتی و روحانيون تلاش کردند لات های بيشتری را جذب کنند. در باره ی حذب " شاهرخ ضرغام" و ديگر جاهل ها و لات ها ی مشابه اش نوشته اند: ".....ناصر کاسه بشقابی، اصغر ننه ليلا، حسين وحدت، حبيب دولابی (همه اين افراد به جرم همکاری با ساواک و کشتار مردم، بعد از انقلاب اعدام شدند)و چند تا ديگه از گنده لات های شرق و جنوب شرق تهران دعوت شده بودند، شاهرخ هم بود. هر کدام از اينها با چند تا از نوچه هاشون آمده بودند. من هم همراه شاهرخ بودم. جلسه که شروع شد نماينده ساواک تهران گفت: چند روزی هست که در تهران شاهد اعتصاب و تظاهرات هستيم. خواهش ما از شما و آدم هاتون اينه که ما رو کمک کنيد. توی تظاهرات ها شما جلوی مردم رو بگيريد. ما هم از شما همه گونه حمايت می کنيم. پول به اندازه کافی در اختيار شما خواهيم گذاشت. جوايز خوبی هم از طرف اعليحضرت به شما تقديم خواهدشد. جلسه که تمام شد، همه از تعداد نوچه ها و آدم هاشون می گفتن و پول می گرفتن، اما شاهرخ گفت: بايد فکر کنم، بعداً خبر می دم. بعد هم به من گفت: الان اوايل محرمِ، مردم عزادار امام حسين(ع) هستند. من بعد از عاشورا خبر می دم....."

ادامه دارد