وزیر محترم ارشاد طی بیاناتی فرمودند: از نظر دولت کار خانه سینما تمام شده است. بنابراین می توان گفت که دولت تیر خلاص را بر پیکر سینمایی ها شلیک کرد. اما از آن سو این اقدام، اعتراض شدید و بی سابقه سینماگران و هنرمندان را در برداشته است. فرمان آرا، سیمرغ های خود را به جشنواره فجر پس داد. عزت الله انتظامی و کمال تبریزی طی نامه هایی هر کدام با لحن خاص خود از این اقدام دولت انتقاد کردند. بسیاری از سینماگران نیز جشنواره دولتی فجر را تحریم کردند. همچنین غالب اصناف و تشکل های سینمایی بیانه ای در محکومیت انحلال خانه سینما صادر کردند. در داخل و خارج کشور نیز این موضوع بازتاب گشترده ای در رسانه ها و خبرگزاریها داشته است.

اما همه این اعتراضات و انتقادها، به اندازه صدای حشرات نیز مورد توجه مقامات قرار نگرفت. مقاماتی که این روزها هر کاری که بخواهند را به راحتی انجام داده و دیگر گوششان به فریاد زمین و زمان بدهکار نیست و اعتراض هیچ فرد و گروهی نیز راه به جایی نخواهد برد.

۱-      به راستی چرا کار به اینجا کشیده که با دولت و حکومتی در کشورمان سر و کار داریم که ما را به تاریخ کهن سرزمین مان می برد و به یاد پادشاهانی می اندازد که از هیچ جنایتی رویگردان نبوده اند و به اعتراضات و دادخواهی های مردمی هیچ وقعی نمی نهاده اند. گرچه با مرور تاریخ پررنج مردم ایران،  درخواهیم یافت حتی در زمان مستبدترین پادشاهان نیز، دستگاه حاکمه حداقل ترس و واهمه ای از افکار عمومی داشته و زمینه ها را دست کم بر فریب آنها فراهم می نموده است. با در نظر گرفتن تفاوت های اجتماعی و آنچه که امروز در عصر ارتباطات جهانی و شبکه های فراملی گردش اطلاعات وجود دارد نسبت به دوران گذشته، باید اعتراف کرد در تاریخ ایران حکومتی که تا این حد به افکار عمومی بی اعتنا و از پاسخگویی و مسئولیت مبرا باشد نخواهیم یافت.

۲-      پرسش دوم نیز آن است که چرا در میان این چالش ها و نابه سامانی های عظیم امروز و مسائل و مشکلات بی پایانی که ملت و دولت و نظام در عرصه داخلی و خارجی با آن مواجه است ناگهان سوزن دولت بر خانه سینما گیر می کند و  شبانگاه تصمیم به حذفش گرفته و روز اجرایش  می کنند. پاسخ این پرسش نیز سخت نیست. یکی از عمده ترین هراس های هر حکومت خودکامه از جانب اهالی دانش و فرهنگ است و تصفیه فضاهای علمی و فرهنگی و پاکسازی آنها از افکار مخرب و ناسالم که همانا رویکردهای مخالف و منتقد است از نخستین راهکارهای آنها به شمار می رود. در گوشه و کناذ تاریخ معاصر جهان نیز نمونه ها از چنین پاکسازی های فرهنگی و انقلاب و دگرگونیها در زمینه های اجتماعی و فرهنگی بیشمار است. تصمیم بر آن است که کوچک ترین صدای مخالف از جایی که صدایش می تواند به گوش جهان و یا دست کم تعداد بیشتری از مردم برسد خفه گردد و ایجاد فضای یکدست سیاسی و اجتماعی نیز بدیهی است که به چه علت و برای کدام مقصود ایجاد می گردد. در صورت نبود همین مخالفت های گاه و بیگاه از گوشه و کنار از طرف اشخاص و گروه های مختلف، تمام منابع و ثروت های عمومی توسط افرادی نابخرد و فریبکار به تاراج و فنا رفته و با کاستی یافتن منابع جنگ خانمان براندازی بر سر غنایم باقی مانده توسط همین افراد صورت می پذیرد که در آن صورت از میراث نیاکان آریایی ما چیزی جز ویرانی و آوار به جا نخواهد ماند.

میزان قلم