نقد روشنگری با محافظه کاری و مصلحت اندیشی کاذب هرگز سازگار نبوده و نیست. دیگر زمان سکوت کردن و بستن دهان نیست. زمان رک گویی ها، زمان مشخص کردن مرزهاست. زمان توجیه به سر آمده است و روز زوال استبداد دینی است.
 از دوستان اصلاح طلب  که بر اساس مصلحت اندیشی هنوز با مردم ایران شفاف صحبت نمیکنند، باید پرسید: آیا دیگر میتوانید تفکیکی میان انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی قائل شوید؟ زیرا آنان بودند که عقیده داشتند، زشتی ها و کاستی های این نظام را نباید بنام  انقلاب اسلامی بنویسیم! این دسته از افراد وابسته به حکومت اسلامی  در برابر تمامی جنایات این نظام وحشی و بنیاد گرا یا سکوت، یا آنها را توجیه و دست کم تقدیس و تطهیر و شاید بتوان گفت که همانند اصولگرایان در ایران بنوعی عمل کردند. بنام دفاع از آزادی سلب آزادی و جلو آزادی اندیشه گرفته شد، اگر چه میدانستند مردم ایران حقی دارند بنام آزادی و بنام عدالت اجتماعی!
در اکثر نوشته هایشان خواندیم که جمهوری اسلامی نماد و نمود جریان فرهنگی و فکری و فلسفی است و همواره باید از آن مواظبت کرد . در سال 87 حسین مرعشی یک عضو ستاد ائتلاف اصلاح طلبان مهمترین اشتباه همکفرانش را در انتخابات مجلس هشتم  چنین عنوان کرد:
«اصلاح طلبان اشتباه کردند که به مقابله با نظام رفتند. وی همچنین گفته بود، به جای رقابت انتخابی با رقیب به مقابله با نظام جمهوری اسلامی پرداختند.» آیا واقعن چنین بود؟
اصلاح طلبان با تاکید بر این نکته که ما خواهان اصلاحات هستیم و نه تغییرات یعنی سرنگونی رژیم اسلامی، مشروعیت خود را در مقابل اکثریت مردم ایران از دست دادند. این یکی از بزرگترین اشتباهاتی است که صورت گرفت. از طرفی دیگر از داخل هم از طرف بعضی از همفکرانشان و همچنین از سوی جناح قدرت طلب اصولگرایان تحت فشار قرار گرفتند و در انتها از دایره قدرت بیرون رانده شدند. اصطلاحی در زبان فارسی وجود دارد که گفته میشود: « هم از اینجا رونده، هم از آنجا مونده ». خب، عقل حکم میکند در اینجا نتیجه بگیریم که بهتر بود با مردم باشند تا با حکومت توتالیتر و نامشروع یعنی حکومتی که حقانیت ندارد زیراکه از نگاه فیلسوفان حقانیت بر دوپایه مقبولیت و مشروعیت استوار است.
مردم ایران سالهای متمادی شاهد ریا، ظلم، تملق و ستایشهای ناروا بودند. وعده هایی که به مردم داده شد، وعده های سر خرمن بودند. حالا با این انتخابات مجلس دهم چه میکنید؟  آیا بایستی برای انتخاب شدن تن به هر خفتی داد؟ آیا باز هم حاضر نیستند خودشان به استقبال نقد بروند و بر اساس قرار دادن کرامت انسانی به نقد سیاست ها و رفتار های ظالمانه جمهوری اسلامی بپردازند؟  یکی دیگر از اشتباهات اصلاح طلبان در گذشته تصویر سازی کاذب از « واقعیت » بود. مخالفت با آزاد اندیشی، ظاهر گرایی، عملگرایی با توجیهات دینی و سکوت مصلحت گرایانه نکات دیگری هستند که به آنها در این نوشته نمیپردازیم زیرا که از حوصله این نوشته خارج است.
 
اشتباه بزرگ تاریخی اصلاح طلبان که در بالا کوتاه به آن اشاره شد،  شاید با یک بازسازی تشکیلاتی  و همسویی با مردم ایران که خواهان سرنگونی این نظام جنایتکار هستند، قابل جبران باشد. جریان روشنفکری در ایران هم با عدم درک شرایط و مطالبات واقعی مردم راه به جایی نخواهد برد زیرا همانگونه که عنوان کردیم حمایت اصلاح طلبان از نظام جمهوری اسلامی به جداییشان از حمایت مردم ایران منتهی شد که چنین هم شد. البته در کنار این اشتباه، ضعف های بنیادین دیگری هم متوجه جریان روشنفکری در ایران بوده است. که نداشتن یک تئوری نظری قوی و در نتیجه عدم شجاعت عملی مهمترین شان است.
با شعار های ساختار شکنی که مردم در انتخابات 88 در خیابانهای تهران سر دادند مانند « خامنه ای قاتله، ولایتش باطله » اگر از سوی اصلاح طلبان همسویی  شده بود، الان آنان در وضعیت دیگری قرار داشتند. نباید فراموش کرد که در شرایط حساس میتوان با شیوه دیالکتیک که خلع سلاح مخالف با سلاح خودش میباشد، تغییر موضع داد. انسان مدرن امروزی حقوق مدار است و آب حقوق مداری با حکومت دینی در یک جوی نمیرود زیرا که در حکومت دینی همانگونه که عبدالکریم سروش به آن نیز اشاره کرده است، تکلیف مدار میشود و تکلیف بر حق تقدم پیدا میکند. پس چنین حکومتهایی دیگر در دنیای امروزی محکوم به سقوط هستند. با زمان چه میکنید؟