دادستان دادگاه جنایی بین المللی مستقر در لاهه ، عمر حسن البشیر را به جنایت علیه بشیریت متهم کرد و خواهان بازداشت و محاکمه وی شد این خبر در سطح وسیعی پخش شد و واکنشهای متفاوتی را در پی داشت . همانطوری که انتظار آن میرفت جمهوری اسلامی نیز سریعا به این اقدام عکس العمل نشان داد و حمایت خود را از آقای البشیر اعلام نمود و همچنین روسیه و چین نارضایتی خود را از این قرار بیان نمودند . چین از صادر کنندگان بزرگ اسلحه به سودان میباشد و علاوه بر آن از سرمایه گذاران مهم در صنایع نفتی سودان میباشد . کشورهای اسلامی هم در یک اقدام هماهنگ و خشم آگین ، این حکم را « بیشرمانه » توصیف کردند.

 خبرهای دیگری حاکیست که قرار است احتمالا سران سه کشور دیگر یعنی سران کره ، زیمبابوه و برمه نیز چنین حکمی را دریافت کنند.

 مشاهده چنین خبری مسرت آمیز است و در عین حال احساس متضادی را پدید میاورد . از یک سو از اینکه یکی از چهره های شناخته شده جنایت بر علیه بشریت تحت تعقیب قرار میگیرد بارقه های امید را در دل عدالت جویان دنیا ایجاد میکند و از طرف دیگر ابهاماتی را تولید میکند که رد شدن از کنار آنها مسیر نیست.

قبل از اینکه این ابهامات را طرح کنم لازم میدانم کوتاه اشاره کنم که دنیا در حال عوض شدن است و تغییر وتحول در ارزشها و معیارهای آن صورت میگیرد به این معنا که هر رفتاری چه در حوزه شخصی و چه در حوزه کلان ( دولتها ) بر اساس تعریف نوینی در حال شکل گیری میباشد . این روند ارزشمند بر اساس منزلت انسان و رعایت حقوق او بصورت جهانشمول در حال پایه ریزی و ساختمان میباشد انسان دیگر بمانند سابق و دوران جنگ سرد در زیر سایه سنگین ایدئولوژی ، ادیان ، خدایان ، و دیکتاتورها پنهان پذیر نیست انسان و حقوق او میرود که در محور ارزشگذاریها قرار بگیرید البته شالوده این پروسه در آغاز کار خود است. درک این مسئله برای انسانها که خود او و حقوق همنوع او در معنی عام ارزشمندتر از هر چیزی است قدمی مثبت بشمار میرود.

 اگر بتوان این مهندسی نوین را مصممانه و جهانشمول به خواسته های اساسی جوامع انسانی تبدیل کرد در آن صورت جهان دیگری را میتوان تجسم کرد و حتی آنرا بنا کرد یعنی اگر بتوان جرقه این آمال دیرینه بشریت را قانونمند کرد که چه در سطح شخصی و چه در سطح عمومی ، هیچ جنایتکاری تحت عنوان مصونیت دیپلماتیک و یا سیاسی ، دینی ، مالی و غیره احساس امنیت نخواهد کرد و حتی قانون مرور زمان مانع فراموشی جنایت و مجازات او نخواهد شد ، پروسه ای ارزشمند خواهد بود و این زمانی میسر خواهد بود که دست اندرکاران و سازمانهای مدافع حقوق بشر مقوله حقوق بشر را از حوزه سیاسی و اهداف آن دور نگهدارند و تحقق آنرا بدون تبعیض مد نظر داشته باشند.

 اهمیت توضیحات بالا زمانی مشخص میشود که فریضه سواستفاده و آلت دست قرار گرفتن حقوق بشر توسط غربیها را ، در محافل گوناکون با قاطعیت میتوان شنید که مدعی فشار غرب به مخالفان خود با ابزار حقوق بشر هستند و البته دلایلی هم ارائه میشود که مستند هم هستند.

حال من با کنار گذاشتن این فریضه « استفاده سود جویانه از ابزار حقوق بشر توسط قدرتهای بزرگ » ، فریضه دیگری را پیش میکشم :

 چطور شد از میان انبوه جنایتکاران که جنایت شان بر علیه بشریت عیان است و یدی طولانی هم در جنایت دارند و چندین برابر جنایت عمر البشیر جنایت مرتکب شده اند فقط بسراغ او رفتید ؟ آیا انتخاب او و فراموش کردن دیگران دلایل خاصی دارد ؟

 مثلا آیا مسیحی بودن این قربانیان در جنوب سودان که بیرحمانه قتل عام شده اند دلیل این حکم بغایت عادلانه شده است ؟ کدام مرجعی میتواند مدعی شود که رژیم جمهوری اسلامی کمتر از رژیم سودان مرتکب جنایت بر علیه بشریت شده است ؟ من نیز مثل هر ایرانی دیگر از شنیدن این خبر خوشحال شدم اما وقتی جنایتهای جمهوری اسلامی را پیش چشمانم مجسم کردم با ابهاماتی روبرو شدم و این ابهامات با ایران و مردمان آن ارتباط مستقیم دارد . رژیم تهران از زمان مسلط شدن بر ایران و مردم ایران ، زندانی بوسعت ایران دایر کرد و در درون این زندان بزرگ ، زندانهای کوچکی را برپا ساخت و بمانند ماشینی آدمخوار هراز گاهی عده ای را تحت عنوان فعالین سیاسی ، مدنی ، فرهنگی ، قومی ، مذهبی ، برابری و دانشجویی مورد هدف قرار داده و زنان و مردان ایرانی را در یک برنامه سیستیماتیک و برنامه ریزی شده منهدم میسازد ، این در حالی است که این افراد برای احقاق حقوق ابتدایی خود از شیوه های مدنی و مسالمت آمیز استفاده میکنند . ایکاش نقض شدید و باورنکردنی فقط شامل اینان میشد اما چنین نیست رژیم اسلامی حتی انسانهای عادی را نه تنها در کوچه و خیابانها و پارکها مورد آزار و شکنجه قرارد میدهد بلکه مردم را در خانه و حریم شخصی خودشان هم از شکنجه و تعقیب بی نصیب نمیسازد. این حذف سیستماتیک از جنوبی ترین نقطه ایران یعنی مردم محروم بلوچیستان و خوزستان شروع میشود واز سرتاسر ایران به تهران که مرکز جنبشهای مدنی است ادامه مییابد و به کردستان و تا شمالی ترین نقطه ایران یعنی آذربایجان و ترکمن صحرا تداوم مییابد در کدام کشوری چنین وسیع و بی امان حقوق بشر نقض میشود؟

 نقض حقوق بشر در ایران چنان وحشیانه صورت میگیرد که متوان گفت وحشیگری بخشی از فرهنگ جمهوری اسلامی شده است ، در کدام کشوری نوع لباس پوشیدن ، مهمانی ترتیب دادن ، خندیدن ، شادی و عشق ورزیدن جرم محسوب میشود؟

 دامنه جنایت بر علیه بشریت در ایران چنان سنگین و شدید است که دیگر پرداختن به همه آنها در توان آدمی نیست ، روزی نیست که انسانی در ایران قربانی نشود و روزی نیست که آدم روز خود را با خبرهای خوش که نه ، بلکه با خبرهای معمولی شروع کند بلکه مردم ایران هر روز فاجعه ای را تجربه میکنند و این بعلت بی توجهی دنیا به زندگی غمبار سی ساله ایرانیها بوده است و دارد برای مردم هم همه چیز عادی میشود

یکی دیگر از موارد بی پایان جنایت علیه بشریت توسط جمهوری اسلامی ، تغذیه مادی و نظری تروریسم جهانی است که امنیت جهان را با مخاطره جدی مواجه ساخته است . حال با این تفاصیل علت اینکه مجامع بین المللی پرونده رژیم اسلامی را به فراموشی سپرده اند چیست ؟ آیا عدم اطلاع از این جنایتها باعث این کار شده است ؟ که باید گفت در دنیای ارتباطات فعلی توجیه این امر پذیرفتنی نیست بنابراین فرضیه دیگری پیش میآید که سلامت سازمانهای جهانی مدافع حقوق بشر را بخطر میاندازد این فریضه از بدیعی ترین دلایلی است که توسط مردم ایران بیان میشود : منافع مادی کشورهای مدافع حقوق بشر و حراج ثروت مردم ایران توسط رژیم باعث سکوت و دوگانگی در برابر جمموری اسلامی شده است.

میماند پیش فرض دیگری که سلامت این ارگانهای بین المللی و سازمانهای جهانی حقوق بشر را خدشه دار میسازد و تردیدهای جدی را متوجه آنان ساخته است هر چند که فعالیت این مراجع جهانی آمال بشریت را تامین نمیکند اما باید در نظر داشته باشیم که در حال حاضر هیچ ارگان دیگری نیست که بتواند جایگزین این ارگانها بشود و پاسخگوی آمالهای ستم دیدگان و حمایت از آنها در برابر دیکتاتورها ریز و درشت باشد بنابرین بجای تخطعه کردن این مراجع ، مسیر سالم آنان را میتوان مورد حمایت قرار داد و رفتارهای آلوده به اهداف سیاسی و غیره را نقد کرد.

با توجه به اشارات بالا این پیش فرض دیگر را مطرح میکنم اینکه سکوت و دوگانگی مجامع حقوق بشری در برابر جمهوری اسلامی و حتی قربانی نمودن مردم ایران ، آیا بخاطر منافع مادی میباشد که رژیم چوب حراج به ثروت ایرانیان زده است تا جهانی را به سکوت وادارد سازد ؟ و یا اینکه مردم ایران حتما میبایستی مسیحی میبودند تا در مرکز دقت جهانیان قرار بگیرند ، و پرونده جنایت بر علیه آنان که مصداق بارز جنایت بر علیه بشریت میباشد در دستور کار قرار گیرد. ؟ این در حالیست که مردم ایران یکی از سکولار ترین مردم منطقه هستند در حالیکه توسط یکی از افراطی ترین و مذهبی ترین رژیم های دنیا به اسارت گرفته شده اند مردم ایران توقع دارند این سئوالات پاسخ داده شوند .

از سوی دیگر این بهترین فرصت برای فعالان و سازمانهای مدافع حقوق بشر ایرانی است که با واکنش به این تناقضهای موجود در سازمانهای جهانی ، آنان را به اتخاذ مواضع درست تشویق کنند اما قبل از آن این مدافعان حقوق بشر ایرانی تناقض موجود در رفتارهای خود را نیز برطرف سازند بدین معنی که تمام موارد نقض حقوق بشر را بیکسان اهمیت بدهند نه اینکه مورد خاصی را پوشش سراسری و کامل بدهند و از سوی دیگر نسبت به موارد مشابه نقض حقوق بشر در در نقاط خاصی از کشور لاقید بمانند . نباید فراموش کرد که آلوده ساختن حوزه حقوق بشر با امور سیاسی و جبهه گیری ناشی از آن ، بزگترین ضربه بر پیکر بشریت میباشد ، انسان ، در ذات خود انسان است و باید بدون در نظر گرفتن نژاد ، دین ، زبان ، ماهیت سیاسی و باورهای افراد مدافع شوند .

در پایان تحت تعقیب قرار گرفتن آقای حسن البشیر را باید به فال نیک گرفت و امیدوار بود که مجامع بین المللی بدون در نظر گرفتن محدودیتها و دوگانگیها ، تعقیب مقامات جمهوری اسلامی ایران را بخاطر جنایت بر علیه بشریت در اولویت اقدامات خود قرا دهند مردم ایران برای چنین روزی روزشماری میکنند.