How to Get Along with Iran, Without a Bomb

 August 11, 2008

IndyStar.com

Lee Hamilton

ما داریم به سی امین سال روز نخستین پَتکارش (اعتراض) نزدیک میشویم که به سرنگونی محمد رضا شاه پهلوی و انقلاب اسلامی سرانجامید. از زمان ِآن آشوبِ 1979-1978 ، جدا از اینکه چگونه ایران در گرفتاری هایِ پَسین با آمریکا کوشا بوده – و یا نبوده است—جمهوری اسلامی همواره یکی از پُرسِش برانگیزترین دُشواری هایِ ساستاری هایِ (سیاست های) برونمزی آمریکا میباشد.

 آمریکا زمان ِزیادی از پذیرفتن ِهُودِش ِ (حقانیت) دولت هایِ ایرانیِ پس از انقلاب سر باززد، ولی سیج هایِ (خطرها، risks) گُستاخیِ هسته ایِ امروز ِایران، که ما با آن درگیر هستیم، هماهنگ با پیوس هایِ (انتظارات) ما نیستند. آماج ما بایستی که دگرگونیِ رفتار ِ ایران باشد، بویژه، به اینگونه که بتوانیم پایَندان ِ (ضمانت) آنها را برایِ بازایستاندن ِ غنی سازی ِ اورانیوم و چشم پوشی از رُستن و گُستردن (development) ابزارهایِ جنگیِ هسته ای بدست بیاوریم، در هالیکه (حالیکه) همزمان ایران را به سوی یک سامان ِساستاریک (سیاسی) مردمسالارانه که آمادۀ ِهمکاری با دیگر کشورها باشد، رهنمون کُنیم .

 باوجودیکه آمریکا نباید گُزینش ِارتشیِ خود را از روی میز بردارد، من تازش ِارتِشیِ آمریکا را همکنون می پَتکارم ( مخالف هستم). آمریکا، در بهترین نِهید (وضع) باید که برنامۀِ هسته ایِ ایران را نابود نسازد، ونکه تَگِ (سرعت) آنرا آهسته سازد. زیرا که این برنامۀِ هسته ای، دستآویزی در گِردآوریِ پشتیبانی برایِ نیروهایِ ستیزه گر ِرازمان (نظام) ملاها شُده است، و رسیدن به سازش را براستی ناشدنی، میسازد. تازش ِ آمریکا به ایران میتواند برنامه هایِ آمریکا را در عراق و خاورمیانه ناکام گرداند. این تازش میتواند پاسخ ِ شتابان و کینه جویانۀِ ایران را در پی داشته باشد.

 از آنجا که هنوز مانده است تا ایران بتواند موادِ موردِ نیاز برایِ ساختن ِبُمب را به فَرآوَرَد (تولید کُند)، هنوز زمان برایِ گُفتِگویِ ماهرانه وجود دارد. یک آمیزه (ترکیب) از بسته هایِ ایزانِشی (تشویقی)، همانندِ اینکه ایران را هموندِ بازار ِجهانیِ بازرگانیِ کُند، و همزمان چشم انداز ِ آروایش هایِ (تحریم های) سخت تر را به آن کشور گوشزد کُند، میتواند به هَنایَد (موثر اُفتد).

 آمریکا و ایران باید که تلاش کُنند تا هیجان ِ بُنبست کنونی را از راهِ گویش هایِ کَمتر سِتیزه جویانه و کارهایِ کمتر پَتِستمَند (تحدید آمیز) فرونشانند. گفتگو در بارۀِ بُمباران کردن ِ ایران به پویش هایِ (حرکت های) ارتِشی، هُودِش (حقانیت) خواهد بخشید، و هتا آمریکا و اسرائیل را در بکارگیری از نیروهایِ ارتشیِ خود، خواهد ایزانید (تشویق خواهدکَرد). این میتواند ایران را به فَرنودَد (با دلیل راضی کُند) که تنها، دست یازیدن به جنگ ابزار اتمی میتواند تازش به ایران را پیش گیری کُند. بکارگیریِ دو ناوبرِ در دریاکنارِ ایران و گُزارش ها در بارۀِ پنهان کاری ها، که در برگیرندۀِ گُسترش ِ گُزارش هایِ نادرُست و درآییدن (تحت تاثیر قراردادن) پول ِ رایجِ کشور میباشند، میتوانند هَیجان بین دو کشور را بالا ببرد.

 در این میان، کارهایی که ایران انجام میدهد، رسیدن به یک پیمان نامه را بسیار دُشوار میکُند. این کشور به شورشیان عراقی بُمب میرساند، به حزب لله در لبنان کُمک میکُند، میلیون ها دولار به حماس میدهد، آمریکایی ها در ایران را دستگیر میکُند، و دُشمن پیشین خود طالبان در افغانستان را با ساز و برگ ارتشی آراسته میسازد.

 ما بایستی: سَنایِش ِ (احترام) خود را به مردم ایران آشکارا بگوییم، از آماج خود در جایگُزین کردن حکومت دست بکشیم، و در پی یافتن ِژایش (فرصت) برایِ گفتگو باشیم. ما باید که نگرانیِ زنهارداریِ (امنیتی) ایران و هودۀِ (حق) آن را برایِ دست یافتن به توانمدی هایِ هسته ای در راستایِ پاسخگویی به نیاز هایِ شهروندی، اندریابیم و بپذیریم.

 بازایستاندن ِغنی سازیِ اورانیوم در خاستگاهِ پیش پیغان (پیش شرط) برایِ گُفتگو، یک راه بُنبست بود، همانگونه که دولت بوش همکنون آن را اندریافته است.

 تنها هِمت و پُشتیبانی راسته (مُستِقیم) از سویِ هَمپیمان هایِ اروپایی ما است که میتواند این فَراپُرسش (مسئله) اتمی را به یک سرانجام آشتیجویانه برساند. به ایران باید که این گُزینش داده شود: که فرآوردن ِ (تولید کردن) سوخت هسته ای را بازایستاند (متوقف کُند) و با بازرسان هسته ای در برابر ِبستۀِ ایزانِشی (تشویقی) کشورهایِ باختر همکاری کُند و یا اینکه همین راهی را که همکنون پشت سر گذاشته است با کیفری سختتر و جدایی ژرفتر از جهان ادامه بدهد. اگر ایران راه ستیزه جویانه را برگُزیند، روسیه و چین میتوانند فراپیشی هایِ (اقدامات) فلاج کُننده ای را در برابر ایران انجام دهند، مانند جلوگیری از واردشدن ِفَرآورده هایِ پالایش شدۀِ نفتی به ایران.

 گُشایش ِنمایندگی ای که سود و خواست آمریکا را در تهران نمایندگی کُند، همانند همان چیز که در هاوانا (Havana) است، میتواند توانایی آمریکا را در اندریافتن نِهیدها (اوضاع) در ایران بالا ببرد و راه ای را برای پرماس کردن (تماس گرفتن) با مردم ایران باز کُند، و شاید هتا با دولت ایران.

 ما نبایستی که گرفتار هرگونه نَهازِشی (توهمی) باشیم همانندِ که بتوانیم بسادگی دُشورای با ایران را پُشت سر بگذاریم. ولی هِمت و کوشایی در این کار مورد نیاز است و این، پایندان ِ(ضمانت) ما را به هم پیمانان ِ ما کمتر نخواهد کرد.

 مرزهای سُرخی وجود دارند که ایران نمی تواند هیجگاه از آن ها بگُذرد، و این مرزها باید که پُررنگ شوند. آمریکا بگونه کامگارانه ای (موفقیت آمیزی) برنامه های درازهِنگام (طویل المدت) گفتگو و چانه زنی با شوروی را دنبال کرد که سرانجام پُربار بودند. ما باید که همانگونه در پیوند با ایران رفتار کُنیم.