پس از پیروزی بلشویکها در انقلاب اکتبر، حکومت شوراها به رهبری بلشویکها به آلمان پیشنهاد ترک مخاصمه داد که با استقبال آلمان مواجه شد. از طرف روسیه شوروی تروتسکی مأموریت یافت تا به شهرِ برست لیتوسک رفته و با آلمانها قرارداد صلح را منعقد کند. ظاهراً هیئت آلمانی، نسبت به ظاهر نامتعارف با عرف دیپلماتیک هیت روسی باآن یونیفرم های پشمین بلشویکی عکس العمل نشان داده و از حضور در جلسه خود داری کرده و شرط را بر رعایت ظواهر متعارف دیپلماتیک میگذارند. تروتسکی، طی تلگرافی به لنین مینویسد که آلمانها از ما (هیئت روسی) میخواهند که با فراک های رسمی و تشریفاتی در کنفرانس صلح شرکت کنیم، در پاسخ، لنین مینویسد: که اگر آنها شرط میکنند که دامن زنانه هم بپوشید به پوشید ولی قرارداد صلح را منعقد کنید!

وقتی بلشویکها در عمل سیاسی خود این سان پراگماتیک و دور از تقدُس آفرینی های ارزشی ، ایدئولویک، دینی ویا داش مشتی مآبانه و غیرت گرایانه عمل میکنند ، حساب سیاستمداران دنیای غرب دیگر روشن است. نه تنها در جهان مدرن امروز بلکه از دنیای باستان تا به امروز سیاست ورزی خرد گرایانه جز این نبوده است، مبارزه مذاکره و معامله براساس منافع و داد و ستد های واقعی برای مملکت و سر زمین خود. فقط در فیلمهای سرخپوستی است که میتوان دید که رؤسای قبایل سرخ پوست چراگاه های طبیعی و واقعی خود را به ازای خر مهره ها و یا زیور الات مصنوعی واگذار میکنند. وآن سیاستمدارانی که منافع ملی خود را راهبرد سیاست ورزی خود قرار داده اند، در شرایطی مشابه جز این رفتار نمیکنند.

این فقط در قاموس و منش پوپولیسم ضد مردمی عقب مانده ترین کشورها ی استبدادزده آسیائی ـ آفریقائی است که رهبران سیاسی حاکم در آنجا ، با هدف حیثیت آفرینی برای خود در ذهنیت عامیانه مردم، با باج دهی به غیر برای خود، حیثیت خری میکنند. این حیثیت خری معطوف به داوری رایج مبتنی بر ارزشهای طایفه ائی وخان مآبانه در درون عوام الناس است. رهبرانی از طراز زمامداران دینی ـ سیاسی ایران، تن به هر گونه باج دهی به غیر میدهند تا بکارت سیاسی خود را در انظار خلق الله حفظ کرده و در پستوی خانه آن کنند که نباید.

برای آنان خرید و کسب امتیازات کاملاً صوری و عوام پسند، آن حربه ایست که در رویاروی جبهه داخلی بدرد آنان میخورد. با برخورداری از حمایت ناشی از عامیگری و سطحی انگاری عوام است که آنان میتوانند برای مخالفین سیاسی داخلی خود قداره کشی کنند.

سران حکومت اسلامی میتوانند تونی بلر و سرکوزی خود بوش و... را هم به صف نماز جمعه بکشانند ولی مسئله بهائی است که آنها به ازای این تحقیری که شخصاً بخاطر منافع ملی و سرزمینشانشان تحمل میکنند، مطالبه خوهند کرد. مبلغی که اگر احمدی نزاد و خامنه ای از پس پرداختش بر می آمدند در پرداخت آن، ولو به قیمت ویران تر شدن میهن ما، در پرداخت آن تردید نمیکردند.

چندی پیش خانم کوندولا رایس گفت: ایالات متحده دشمن دائمی و یا دوست دائمی ندارد. او اضافه کرد ما بر اساس مصالح ملی امان تصمیم میگیریم و... . این تنها جمهوری اسلامی است که حاضر است مملکت مارا به هر قیمت و تا هر کجا که خریدار وجود دارد بفروشد تا برای خود در داخل کشور و در بین مسلمانان دنیا پرستیز و آبرومندی عوامفریبانه و دینی بخرد.

سران جمهوری اسلامی نمیخواهند بگویند اگر: دولتهای فرانسه ، اطریش وآلمان ، سوئد و... تروریستهای ایرانی را آزاد میکنند ؛ اگر اندونزی، مالزی ، افریقای جنوبی، لیبی، روسیه ،چین و... از طریق آزانس و یا در شورای امنیت، مستقیم و غیر مستقیم از جمهوری اسلامی حمایت میکنند، چه قیمتی را برای این مغازله سیاسی و دیپلماتیک میگیرند. فقط اگر روزی فهرست قرارداد های شبه استعماری دولت اسلامی با این کشورها دقیقاً و تفصیلاً از پرده برون افتد، میتوان تصویر درستی از هزینه هائی که این حکومت برای حفظ عصمت دینی و دروغین خود به میهن ما تحمیل کرده است به دست آورد.

قراداد ایجاد کارخانه اتوبوس های اسلامی (زنانه ـ مردانه ) با شرکت مالزی و ترکیه و در خاک مالزی یکی از این قرداد هااست. آیا همین دولت اسلامی ترکیه جرعت ِ فقط به نمایش گذاشتن حتی یکی از این اتوبوسها را هم در خیابانهای استانبول دارد ؟ نه! و صد در صد نه. این کارخانه با پول ایران و تکنولوزی ترکی و در مالزیا ساخته خواهد شد و ایران مصرف کننده این اتوبوسها خواهد بود و این یعنی شراکت اسلامی. قراداد بلند مدت تسلیحاتی و تجاری با روس نیز از این دست است. فقط سقوط این رزیم است که اسناد خیانت آنرا در فروش ایران، از دریای خزر گرفته تا بخشش میلیاردی اخیر به دولت عراق ، پروزه های مختلف در سوریه و ونزوئلا و. .. بیرون خواهد ریخت .

و آخرین این شاهکارها، امضای قراداد بیست وپنچ ساله گاز با سوئیس است. چه قیمتی جمهوری اسلامی باید پرداخته باشد تا خانم میشیلن کالمی ری، وزیر خار جه سوئیس حاضر شده باشد نه تنها پرخاش و اعتراض اپوزیسیون پارلمانی سوئیس را، بر کاریر سیاسی خود و اعتبار حزب متبوعش بخرد بلکه با ایالات متحده نیز زباناً در افتد. تصور باطلی است که احمدی نزاد و خامنه ای روزی به مردم بگویند این لچک اندازی برسرخانم وزیر خارجه سوئیس برای مردم ِ بی خبر مانده ما تا چه اندازه خرج برداشته است.

بی شک خانم میشیلن کالمی ری جواب قانع کننده ای برای اپوزیسیون پارلمانی حزب خود دارد و بی تردید با آنچنان دست پری از ایران برگشته است که اورا، در برابر وجدان سیاسی بر آمده از منافع ملی خود، اپوزیسیون پارلمانی و احزاب سیاسی کشورش رو سفید خواهد کرد. او، بیشک برای این یکی دو ساعت لچک پوشی بهائی را به قیمتی نامعلوم ( برای ما) ولی به مدت بیست و پنج سال از حکومت اسلامی گرفته است.

امید وارم کارشناسانی که دسترسی به متن این قرداد بیست و پنج ساله صدور گاز دارند با تحلیل و مقایسه آن، به ما بگویند که این چارقد به سر کردن این خانم سوئیسی به چه بهائی تمام شده است؟؟

یکی از شاهکارهای ایدی امین، دیکتاتور فاسد اوگاندا، برای تحمیق مردم خود، اجیر کردن چهار یا چند نفر انگیسی بود تا زیر تخت روان این مردک را گرفته در بازار بگردانند. دلقک منشی این دیکتاتور جنایت کار، نه در بین سیاستمداران جدی اوگاندا برای او احترامی آفرید و نه بعبارت اولی، در آنسوی آبها ... . این مسخره بازی فقط، روان پریشی و عقده کهنه این سرجوخه نظامی را از توسری خوردگی اودر دوران خدمتش در ارتش استعماری به نمایش گذاشت و نه چیزی بیش.

حرکت احمدی نزاد هم تفاوت ماهوی با دلقک بازی ایدی امین ندارد. ولی متأسفانه هزینه رفتار آن دیوانه را مردم اوگاندا پرداختند و هزینه این شارلاتان از درون جعبه دین بیرون پریده را ملت ایران داده و خواهد داد.

توضیح ! متأ سفانه بعلت نقص کی برد حرف dje تایپ نمیشود لذا از ز استفاده شده است.