تئوریسین های دینی، سیاسی، دیدگاهِ شیعه گری در ایران، آخوندهای سنتّی [خمینی، خامنه ای، رفسنجانی، خاتمی] برخاسته از حوزه های علمیه و یا مدرسه های دینی نبوده و نیست، بلکه آکادمیک های اغلب در جهان غرب تحصیل کرده، مانند مهدی بازرگان، علی شریعتی، ابوالحسن بنی صدر، و جلال آل احمد بوده و امروز هم چنین هست.

تمامی عقب ماندگیها، مشقات، تحقیر ناسیونالیتت با نابودی فرهنگ و تاریخ ایرانی در مدّتِ سی سال رژیم اسلامی، و از دوران حاکمیّتِ اعراب و تُرک تباران، پیامد پراتیکِ افکار ناشایسته و ایراسیونال چنین افراد و افکاری بوده است.

 دکتر حمید احمدی [ نویسندهء نوشتار شریعتی و هویّتِ ایرانی] اکنون برای پیمودن و تکرار گسترش این اندیشهء ناسازگار با جهان بینی، فرهنگِ و تمدن، و ناسیونالیسم ایرانی که طی 1400 سال بیگانگی خویش را با هویّتِ ایرانی به نمایش گذاشته است، دارد محیط پیرامون را می آزماید تا شاید زمینه را برای حاکمان اسلامی که تلاش بر آن دارند که هویّت ایرانی و شیعه گری را در هم آمیزند تا تحتِ پوشش انگیزهء ملّی اهداف شوم ضدِ منافع ملّی ایرانیان خویش را جایگزین کنند، هموار کنند.

امروز همان طبقهء جوانی که دکتر شریعتی با اندیشهء ذهنگرا و اتوپیایی خود موفق شد آنها را از اوایل 1970 دههء میلادی بصورت ایدئولوژیک برای انقلاب اسلامی منسجم کند، چنین اندیشه ای را بخوبی میشناسند و از آن بیزارند، از سویی به هویّتِ ایرانی خود بدرستی پی برده اند.

خودِ مجموعهء بنیادین دین اسلام یک ساختار تئوکراتیکِ حکومتی و سیاسی [خلیفه گری] مخصوص جوامع عربی هست، که تُرک تباران تا سال 1923 میلادی گسترش آنرا بر عهده گرفتند، تا چه رسد به شاخهء شیعه گری آن که نه در حوزهء فلسفه میگنجد و نه یک فلسفهء اخلاقی و سیاسی شناخته شده می باشد، شیعه گری همان حزبِ علی ابن ابیطالب و خاندانش با هواداران آن بوده است که برای کسب قدرت سیاسی در مقابل بنی امیّه و سایر اندیشه های مدرن آن زمان به مبارزه برخاسته هست، انتخاب شیعه گری از سوی ایرانیان صرفأ یک تاکتیکِ سیاسی بوده است، که در زمانی محدود در کنار حزب علی، جبههء اپوزیسیونِ همسو امّا نا خواسته ای را برای مقابله با استبداد خاندان بنی امیّه تشکیل داده اند و بس.

اسلام سیاسی و ایدئولوژیک که افراد در بالا مذکور پرچم دار آن بودند، برآیند جهان بینی ایرانی و نتیجهء تقاطع اندیشه پردازی و اندیشه ورزی جامعهء ایرانی نبوده و نیست، بلکه نشأت گرفته از جنبش اسلامگرایی بنیادگرای ضد استعماری اوایل قرن نوزده در مصر و پیروی کورکورانه از تئوری پردازان دینی نخبگانِ جوامع عربی از اوایل 1960 میلادی میباشد، که این اسلام سیاسی پیوسته ضدِ اندیشه و ناسیونالیسم سالم ایرانی بوده و خواهد بود.

 علی شریعتی مانند ابوالحسن بنی صدر از آغاز تولّد در روستای مازینان خراسان، تحت تربیّت پدر خویش که یک آخوند سنتّی بوده است قرار گرفته و دنیای دیگری بجز دیدگاه مذهبی را تجربه نکرده است، در پاریس با جنبش آزادی بخش اسلامی در کشورهای عربی از جمله شمال آفریقا [ الجزایر] آشنا میشود و از آنها اسلام ایدئولوژیک و سیاسی را کپی برداری میکند، کتاب "فاطمه فاطمه است" آن که در ایران سرو صدایی بپا کرد، فقط به نقل قول از یک فرد الجزایری در بارهء فاطمه نوشته شده است، همچنین کتاب "بازگشت به خویشتن" و اغلب سایر آثار نوشتاری و گفتاری آن بر گرفته از افکار تئوری پردازان عربی و آینهء شرایط حاکم بر جوامع عربی تحت قیمومیّتِ اروپا بوده است که با شرایط ایران و ناسیونالیسم ایرانی هیچگونه ارتباطی نداشته و ندارد.

 اگر امروز کتابهای علی شریعتی بدقت مطالعه شوند، از دانش و متون ادبی و ارزش فلسفی خالی هست، این امر جای تعجب نیست، زیرا جوهر فکری علی شریعتی ضد فلسفهء لیبرالیسم، ضد کاپیتالیسم، ضد دمکراسی، ضد دولت مدرن، ضد سوسیالیسم، ضد راسیونالیسم، ضد هومانیسم علمی، ضد فلسفهء إگزیستنالیسم و ضد سایر دیدگاههای فلسفی این جهانی بوده و هست ، چهره های درخشان تاریخ نزد ایشان، فاطمه، حسین، علی، ابوذر است، او فقط عاشق خانوادهء علی هست،

 فیلسوفان: پلاتون، سیسرو، هابس، جان لوک، روسو، ، منتسکیو، کانت، ، شِلنگ، هگل، فویر باخ، انگلس، مارکس، شُپنهور، نیچه، و سایر اندیشمندان و فیلسوفان از عهد باستان تا کنون نزد او مکانی و ارجی ندارند. شریعتی با بی توجهّی به نگاهِ ناتورآلیسم و گیتی گرای ایرانی با نادیده گرفتن لوحهء حقوق بشر کوروش کبیر، پیراهن خونین حسین [ امام سوّم شیعیان] را گریه کنان به مشام میگیرد و آنرا جانشین پرچم کاوهء آهنگر در تاریخ ایران میکند و از درگیری دو خانوادهء عرب تبار معاویه و علی، بر سر کسب قدرتِ سیاسی و مالکیّتِ اقتصادی در مقام خلیفه گری، فلسفه، تاریخ، متونِ اخلاقی، ایدئولوژی و انقلاب و حماسه می آفریند...

 امروز توافق نظر بسیار هست که علی شریعتی از سواد کلاسیک علمی خاصی برخوردار نبوده، تنها اسلحهء آن حرافی که وسیلهء برجستهء هر آخوندی هست و سخنرانیهای گرم و آتشین و قشری او که صحنهء نبرد کربلا را زنده و مجسم کند بوده است، که بر احساسات قشری جامعهء سرگردان در دوران گذار: از سنت به مدرنیته، از فئودالیته به سرمایه داری انقلابی، صنعتی شدن، و دوران مدرنیزاسیون آنزمان تأثیر بسیار گذاشته است.

 علی شریعتی ذهنگرا و ایده آلیسم که به جهان پیرامونی و مکانیزم خارج از اراده و خیال انسانی آن توجهی نداشته، به مفهوم واقعی دین شناس و اسلام شناس هم نبوده است، زیرا تز دکترای خود را در شاخهء فلسفه دین و دین باوری و تأثیرات آن را از زوایهء جامعه شناسی بر پروسهء تکاملی جامعهء انسانی ننوشته است، بلکه بر عکس در عرصهء فیلولوگی ایرانی یا پارسی نوشته است.

 شریعتی سعی کرده است که به پیروی از محمد اقبال[ 1877- 1938] میلادی شاعر پاکستانی که در رفرماسیون دین اسلام همت گماشت، یک رفرماسیون مارتین لوتری را در شیعه گری بوجود آورد، ولی تنها هنرشریعتی بیرون آوردن اسلام از قشری گری صفویّه و تبدیل کردن آن به یک ایدئولوزی برای یک انقلاب قهر آمیز در ایران و در جهان سوّم بر علیه استعمار کهنه و جدید بوده است[ نقل قول از ایشان هست].

 شریعتی مانند ابوالحسن بنی صدر خواهان یک حکومت شیعهء اسلامی [ بر علیه فرهنگِ غرب که آل احمد 15 سال پیش از آن، آنرا در کتاب غرب زدگی خود مطرح کرده بود] به رهبری روحانیّت بوده است، حکومت اسلامی در ایران، و جنبشهای اسلام بنیادگرا در خاورمیانه و جهان اسلام، همراه با عملیّات تروریستی آن در جهان، گُل سر سبدِ اندیشهء شریعتی ها میباشد.

 هویّت، ایدنتیتت، و ملّت سازی بر اساس دین و مذهب یکی از گونه های متکثر ملّت سازی بوده که فقط درعهد باستان رونق داشته است، امّا شریعتی تلاش بر آن داشته که در قرن 20 شیعهء دوازده امامی را زیر بنای ناسیونالیسم و هویّت ایرانی قرار دهد، نه" آریا تباری"، و نه فرهنگ و تاریخ و نه جهان بینی فلسفی ایرانی را.

 سلجوقیان، صفویّان، قاجاریان، تئوریسینهای دینی خودی و غیر خودی از جمله علی شریعتی ها، و حکومتِ اسلامي امروز چنین تلاشهایی را کردند و میکنند که هویّتِ ایرانی را بر پایهء دیدگاهی شیعه سوار کنند، که همه با شکست مواجه شده اند و خواهند شد. ناسیونالیسم و هویّت ایرانی، "بدون دین اسلام" ایرانی مانده و خواهد ماند، شیعه گری زیر مجموعهء ناچیزی از فرهنگ گسترده و چند گونهء ایرانی هست، که نباید در محاسبهء شاخص های مهّم بشمار آید،

 مگر آلمانی ها، فرانسوی ها، آمریکهایی ها، ...و کلأ قارهء اروپا و اسکاندیناوی ها بعد از پذیرش دین مسیح از قرن چهارم به بعد تغییر هویّت دادند که ایرانیان تغییر دهند ؟ !!. مگر جهان مسیحیّت هویّت و ناسیونالیسم خود را بر اساس دین مسیح بنا نهاده اند، که ایرانیان بر اساس شیعه گری بی بنیاد شریعتی آنرا بنا نهند !.

 امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست که علی شریعتی های آنزمان و امروز در خدمت پان عربیسم و پان ترکیسم ضد ایرانی و عوامل کشورهای اروپایی و قدرتهای اقتصادی بوده است، با بیوگرافی ناتمام و نا روشن شریعتی هنوز معلوم نیست که ایشان از سوی چه کشوری و یا از چه سمت و سویی در ایران مأموریّت داشته است. در همین رابطه هم معلوم نیست که طبق کدام فاکتور و خواسته دکتر حمید احمدی میخواهند هویّتِ ایرانی را با شیعه گری آمیخته کنند.

 علی شریعتی" اُساما بن لادِن" زمانِ خویش و ایران هست، هردو در یک جبهه هستند، یکی مسلسل قلم در دست و آتش زبان را میگشاید [شریعتی] و دیگری قرآن بر دوش و مسلسل بردست و بُمب بر کمربسته در راه [ بن لادن].

 ساکنان سرزمین ایران علاوه بر آنکه یک ملّتِ تاریخی، و از سویی ملّتی شکل گرفته از مکانیزم درونی و دوران تکاملی هست، با انقلاب مشروطیّت از سال 1905 میلادی خود را به عنوان یک ملّتِ سیاسی تعریف کرده است، بنا بر این هویّت و ناسیونالیتت این مردمان هم بر اساس یک قانون اساسي فراگیر ملّی سیاسی تعریف خواهد شد که دیگر ربطی به دین و باورمندی ندارد و وابستگی های: نژادی، زبانی، فرهنگی، و قومی و قبیله ای نقشی را هم بازی نخواهند کرد.

طبیعی هست که در چنین شرایطی واژه و مفهوم "ایران" هم سیاسی تعریف خواهد شد و نه بر پایهء نژادی، فرهنگی و یا بر گرفته از نام قومی خاص.

 |آگوست|2008|میلادی|

Nasser.karami@gmx.de