" ... آه باور کن، فلانی جان!

من درین زندان ِ بی فریاد،

می شناسم بی نوایانی که خود را نیز نشناسند.

می شناسم تیره بختانی که حتا اسم ِ خود را نیز برده اند از یاد...

غم مخور جانم،

تو تنها نیستی اینجا " مهدی ِ اخوان ثالت

*

آقای ِ داریوش همایون، رایزن ِ حزب ِ مشروطه ی ِ ایران!، واژگان ِ زیر، که برای ِ نخستین بار نیستند که توسط ِ هموندان ِ حزب ِ شما بیان می شوند، اگر مستقیما بر پایه ی ِ فرمان ِ همایونی ِ شما به ما گفته نشده باشند، با سکوت ِ تایید آمیز ِ شما همراهی شده اند؛ تا زمانی که ژاژگویی ها و درائیدن هایی از این دست، از سوی ِ شما مردود شمرده نشوند، همه را، ارزانی ِ خود و مسلک ِ فکری و فرهنگی ای که بنیاد گذاشته اید بشمارید:

"کله خر، وقیح، نامخته از روزگار، بلاهت آمیز، دده سیاه، ادا و اصول درآور، استفراغ آور، عقده ای، [دارای ِ] وقاحت و بی شرمی، حرامی، موجود ِ حقیر، مالیخولیا گرفته، هپروتی، [کودن تر از] هیتلر، شازده پسر [که خود می دانید در فرهنگ ِ چاله میدانی ِ کسان چه معنی ای دارد]، خزعبلات [گو]، پاچه گیر، زن ِ کولی، دیوانه ی ِ عقب مانده ی ِ عقده ای، بادکنک، نابکار، حرف ِ مفت زن، کنیز ِ کفگیر خورده [که خود می دانید در فرهنگ ِ چاله میدانی ِ کسان چه معنی ای دارد]، [دارنده ی ِ] مقادیر ِ عظیمی از وقاحت و بی شرمی و بو نبردن از شرافت و شعور، زشت [چهره]، جنون [گرفته]، گماشته ی ِ بی جیره و مواجیب ِ رژیم"

آقای ِ همایون، تیغ کشان ِ لیبرال دمکرات ِ شما در پایان ِ این سخنان ِ سراپا، هم همایونی و هم لیبرال و هم دمکرات، با منطقی که بی شک بی هوده باید همتای ِ خود اش را بجوید، نوشته اند:

" حال این گوی و این میدان. اگر ریگی به کفش ندارید اگر شما را نفرستاده اند که بحثها را به انحراف ببرید اگر حقوق بگیر نیستید، این گوی و این میدان! سلاح ما سیاست است و بیایید سیاست بورزیم [!]. ما را به فحاشی کاری نیست [!!!]. فحاشی کار کسی مثل توست که هماورد سیاسی نیستی و کم می آوری و در مقابل این اندیشه محکم و ریشه ای [!] اندیشه ای مالیخولیایی را مطرح می کنی [که منظورشان از اندیشه ی ِ مالیخولیایی فلسفه ی ِ سیاسی ِ ایرانشهری ست، که مبتنی بر یک قرارداد ِ اجتماعی می باشد و تاسیس ِ آزادی، بر پایه ی ِ حقوق ِ طبیعی ِ بشر و نیز، حقوق ِ طبیعی ِ خود ِ طبیعت] و کمی هم جنون و عقبماندگی داری [ و منظورشان از جنون نیز دلبستگی ِ مفهومی ِ ما به فلسفه ی ِ اخلاقی ِ زرتشت ِ بزرگ و پذیرفتن ِ آسن خرد، و یا خرد ِ ذاتی ِ آدمی است، به عنوان ِ یگانه پیامبر و راهبر ِ انسان] مشخص است که بجای بحث سیاسی بگویی اعضای حزب مشروطه بسیج شده اند که به تو فحش بدهند. ایا واقعا کسی در اطراف تو نیست که تو را از ریختن بیشتر آبرویت باز دارد؟ [!]"

*

آقای ِ همایون، چنین سیاستی، تا هنگام ِ مردود شمردن اش از سوی ِ شما، ارزانی ِ خود و دست پروردگان تان باد. سکوت ِ شما بر این درنوشتن ِ مرزها، چیزی جز تایید نمی تواند تعبیر شود. آیا به راستی این است آن هدیه ای که شما برای ِ نسل ِ جوان ِ ایرانزمین آماده کرده بودید؟ چنین اموری در مکتب ِ فکری ِ شما چه بسا سیاست نامیده شوند، اما، آقای ِ عزیز، لطف فرموده ما را از چنین سیاست و فرهنگ ِ مدارا-محوری مصون بدارید.

*

در اینجا یکبار ِ دیگر رو به جوانان ِ ایرانزمین و آن دسته از زنان و مردان ِ نسل ِ گذشته که نمی خواهند نام و یاد شان به مثابه ی ِ پشیمانان ِ حرفه ای در تاریخ ثبت شود، و همزمان، از چنان علو ِ طبعی برخوردار هستند که بی چشمداشت، تجارب ِ خود را در کار ِ تشکیلاتی و ارگانیزاسیون در اختیار ِ نسل ِ جوان قرار دهند (چرا که ما در برهوت زاده شدیم و در برهوت زیستیم و در برهوت، یگانه تشکیلات ِ ما، زندانی بوده است به اندازه ی ِ زندگی مان، که فراز و فرود ِ تار ِ سایه های ِ پیکرربوده ی ِ خود را بر روی ِ دیوارهای ِ سرخ و سیاه ِ آن مرور کرده ایم)، می گوییم:

دوستان، احزاب ِ تبعیدی ِ ایرانی، چه چپ شان و چه راست شان، به دلایل ِ گوناگون، به انتها رسیده اند. مدت هاست که اینان به جای ِ کوشش برای ِ سرنگونی ِ رژیمی که ویرانی ِ تمام عیار ِ ایران را نخستین هدف ِ استراتژیک ِ خود می داند (هدف ِ نهایی ویرانی ِ کل ِ جهان است و تاسیس ِ یک امپراتوری ِ الهی ِ بین المذهبی با مرکزیت ِ شیعه)، کار شان شده است توجیه ِ علت ِ وجودی ِ خود، که البته توجیهی وجود ندارد، بی خود جای ِ زیادی گرفته اند. بخش بزرگی ِ از فضای ِ سیاسی را این احزاب، که یا تکنفره اند، چون حزب ِ مشروطه، و یا توسط ِ یک الیگارشی ِ روسواسلامی اداره می شوند، چون فدائیان، از آن ِ خود کرده اند و سد ِ راه شده اند، برای ِ رسیدن به یک ائتلاف ِ گسترده برای ِ «رفع ِ تبعید ِ تمدنی ِ ایرانزمین»، که نخستین گامش چیزی نیست، جز برکنار کردن ِ رژیم ِ اسلامی.

نزد ِ اینان «خیر ِ حزبی» جای ِ «خیر ِ عمومی» را گرفته است. و این در صورتی ست که علت ِ وجودی ِ احزاب کمک به خیر ِ عمومی ست و بس. جای ِ احزاب، در سرزمین ِ مادر است و نه در یک جغرافیای ِ پراکنده که هر یک از تبعیدیان، توسط ِ احزاب ِ سیاسی ِ کشورهای ِ میزبان، در مورد ِ نیازهای ِ بلاواسط شان، به خوبی نمایندگی می شوند. رژیم های ِ فاشیستی را، در نهایت، یا زور ِ نظامی ِ نیروهای ِ بیگانه سرنگون می کند و یا نیرو و توان ِ مدنی ِ جنبش های ِ فراحزبی و فرامسلکی ِ بومی. ایرانیان نیازی ندارند که بیگانگان مشق های ِ ناکرده ی ِ آن ها را انجام دهند. ما، برای ِ تاسیس ِ آزادی و قانون، هم نیروی ِ انسانی اش را داریم، و هم کادر ِ رهبری اش را.

صرف ِ وجود ِ این احزاب اما، که یا در رقابت برای ِ بیشتر و بهتر شکست خوردن با حزبی دیگر به سر می برند و یا تا خرخره در رقابت های ِ خانوادگی ِ درون حزبی ِ خود فرورفته اند، خود مشکلی ست مهین بر سر ِ راه ِ تشکیل ِ جنبش ِ سرنگونی و تشکیلات ِ مورد ِ لزومش. اینان، در عمل ثابت کرده اند که منافع ِ حزبی شان برای شان از هر چیز مهمتر است و در نهایت، کک شان هم نمی گزد اگر جمهوری ِ اسلامی نیم سده ای دیگر نیز بماند. اینان حتا تا کنون توان ِ این را نداشته اند که یک اعلامیه ی ِ مشترک بر سر ِ حقوق ِ بشر بیرون دهند. با چنین خصوصیاتی، چه چشمداشتی می توان از آنان داشت، برای ِ رفع ِ ایستار ِ کنونی و رفتن به سوی ِ دمکراسی؟

*

از سویی دیگر، جوانان ِ ایرانزمین به هیچ وجه نمی توانند توقع داشته باشند که از سوی ِ این نسل، انتقال ِ تجربه ای صورت گیرد. اگر چیزی بخواهد انتقال پیدا کند، پروژه ی ِ شکست های ِ در هم پیوسته است، یعنی بزرگترین سرمایه ی ِ مادی ومعنوی ِ این نسل، که البته به راحتی می توان از چنین انبان ِ آغشته به ننگ و نکبتی که بزرگترین کالای ِ درون اش انقلاب ِ شکوهمند است، چشم پوشید.

جوانان ِ زیبا و زیبایی دوست ِ ایرانزمین می شاید که به این نسل ِ ایران ویران کن، غیر ِ مسئول و خرمردرند، در نظر و عمل، پشت کنند. سخن بر سر ِ کین ستانی از پدران نیست، بلکه بر عکس، سخن بر سر ِ عبور از پدران ِ کین خواه است، عبور از سهامداران ِ شکست های ِ مهین و باغبانان ِ رشک ها و نفرت ها. ما، جز از گذر ِ یک گسست ِ همه سویه ی ِ مفهومی با این نسل، که به مثابه ی ِ یک نسل، تجلی گاه ِ تعطیلات ِ تمدن ِ ایرانی بوده و هستند، راهی به روشنایی نخواهیم جست.

و اینک باید خود را، در قالب ِ یک جنبش، با یک رهبری ِ مشخص ارگانیزه کنیم و آینده ی ِ خود را خود در دست گیریم. این مردمان، هشتادساله هاشان دست از کرسی های ِ قراضه ی ِ سیاست های ِ قراضه نمی کشند، و این در حالی ست که هنوز در میان ِ خود شمار ِ زیادی خودبرگزیدگان ِ هفتادساله دارند که در انتظار ِ فوت ِ همین هشتادساله ها هستند تا آنان درگذرند و اینان، جای شان را بگیرند؛ به عبارت ِ دیگر، هیچ امیدی به بیدار شدن ِ اینان نیست. و این همه، در هنگامی که هفتاد درصد ِ ایرانیان زیر ِ سی سال هستند.

*

راه ِ ائتلاف برای ِ سرنگونی با لاشه ی ِ نظری و عملی ِ احزاب ِ کنونی ِ تبعیدی سنگفرش می شود، جز این، ده سال ِ دیگر نیز داریم درین باره سخن می گوییم که فرخ ِ نگهدارهای ِ سیاست به کدام اصلاح طلب چشمک زده اند و داریوش ِ همایون ها چه طرح ِ جدیدی برای ِ تخلیه ی ِ تمدن ِ ایرانزمین، که "لگد خورده" و "آلوده" و شایسته ی ِ "موزه و محراب" می انگارند اش، ریخته اند. ما، جوانان ِ ایرانی، و آن عده از بیدارشدگان ِ نسل پیش که مایلند تجارب ِ تشکیلاتی و تور های ِ ارتباطی شان را بدون ِ چشمداشت در اختیار ِ ما گذارند و در این شبکه ی ِ نوین، خود به مثابه ی ِ نقطه ی ِ اتصال عمل کنند، باید در ایران، به ایران، و با ایران بیندیشیم و بزییم و در نهایت، اگر چرخ ِ روزگار را کامه و بایستگی این بود، حتا بمیریم.

رهبری ِ این جنبش، از آن ِ یک فرد بیش نمی تواند باشد. شاهزاده پهلوی، که بنا به شناسنامه و خواست ِ دبیران ِ آن روز ِ سیاست و فرهنگ، نام ِ رسمی شان سیروس-رضا است، تنها فردی می باشد که ابزار ِ بسنده برای ِ هدایت ِ این جنبش را داراست.

پس اینک بر نیروهای ِ مستقل و مسئول است که بند ِ ناف ِ خود را از فرهنگ ِ "انتظار"، انتظار برای ِ بیدار شدن ِ احزاب ِ کهف ِ سیاست ِ ایران، ببُرند و با برگزیدن ِ رضا پهلوی به عنوان ِ «رهبر ِ موقت ِ فرایند ِ سرنگونی»، خویشکاری ِ خود را در برابر ِ سرزمین ِ خود و نسل های ِ آینده به جا آورند. نهاد ِ پادشاهی تنها نهادی ست که اهریمن ِ مستولی شده بر ایرانزمین، توانایی ِ نمونه سازی ِ دُژند ِ آن را ندارد. این اهریمن، بنا به ویژگی ِ ذاتی اش، از هر چیز نمونه ی ِ کژ و مژ ِ آن را می سازد، از روشنفکری، روشنفکری ِ دینی می سازد، از دمکراسی، دمکراسی ِ اسلامی می سازد، از فمنیسم، فمنیسم ِ اسلامی می سازد، از حقوق ِ بشر، حقوق ِ بشر ِ اسلامی می سازد، از جامعه ی ِ مدنی ِ پوپر و گرامشی، مدینه النبی ِ رسولان را می سازد و اینک نیز دارد دورخیز می کند تا حتا از سکولاریسم نیز سکولاریسم ِ اسلامی بتراشد!

آن اهریمن، تنها و تنها از نهاد ِ پادشاهی ست که نمی تواند نمونه برداری کند، چرا که از بنیاد، ابزار ِ بسنده برای ِ این گرته برداری را ندارد: آسمان و زمین اگر در همه جا جفت پذیر باشند، در تاج ِ شاهی جفت نمی شوند. به عبارت ِ دیگر، تاج و عمامه را، هیچ گونه اینهمانی نیست. و یا، صریح تر، تا که اذهان ِ ترجمه زده ی ِ تئوری پردازان ِ بد خوانده نیز روشن شود: میان ِ سلطانیسم و خلیفه گری، با شهریاری ِ ایرانشهری، تفاوت از ژرفنای ِ زمین تا دل ِ آسمان است.

*

آنچه که در این میان باید بر آن تاکید ورزیم، این امر ِ مهین است که برگزیدن ِ شاهزاده سیروس رضا پهلوی به عنوان ِ رهبر ِ جنبش، هر معنی ای داشته باشد، دو معنی ِ اصلی ست که ندارد:

1. معنی ِ تایید ِ دودمان ِ پهلوی را ندارد.

2. معنی ِ پذیرش ِ پادشاهی را ندارد.

نهاد ِ پادشاهی با دودمان ِ پهلوی آغاز نشده است و چه بسا، تا خواست ِ ایرانیان در روز ِ موعود چه باشد، با دودمان ِ پهلوی نیز پایان نیابد. آنچه که در این بُرش از زمان مهم است، امکانات ِ سیاسی و تمدنی ای ست که این نهاد در اختیار ِ ایرانزمین ِ برون فتاده از تاریخ ِ خود، می گذارد. سیاسیون ِ ایرانی، امروز، حتا بر سر ِ تعریف ِ «مفهوم ِ امر ِ سیاسی» نیز توافق و همرایی ای ندارند. عده ای آن را تهی از قدرت می خواهند و عده ای، آن را به بال ِ ملائک کوک می زنند و عده ای نیز، سفری روحانی می پندارند اش، از این پال تالک به آن پان تالک، برای ِ هر چه شادمانانه تر سپری کردن ِ روزگار ِ سپری ناشدنی ِ بازنشستگی هاشان.

به عبارت ِ دیگر، از امامزاده ای که مهندسان ِ انقلاب ِ شکوهمند سیاست می نامند اش و خود نیز متولیان ِ مادام العمر اش گشته اند، معجزه ای برنخواسته و برنمی خیزد و بر نیز نخواهد خواست.

شاهزاده پهلوی اما، به عنوان ِ یک نهاد، و نه وارث ِ یک دودمان ِ ویژه، دارای ِ این امکان ِ مفهومی و عملی هست، که همه ی ِ پراکندگی های ِ ذهنی و مادی ِ موجود را در خود رفع کند و برچیند (در چم ِ هگلی ِ واژه). پس اینک این بر ما جوانان است که از «پارادایم ِ خشم و کین» ِ نسل ِ پیشین برگذریم و از این نهاد، به سود ِ «خیر ِ عمومی» و «خیر ِ تمدنی» ِ خود سود جوییم و نیز نگذاریم تا اژدهای ِ رشک و بدخواهی و شورچشمی ِ نسل ِ گذشته، که در نهایت چیزی نبودند جز پا در رکابان ِ اهریمن و فرود آورندگان ِ ضحاک، فضای ِ سیاسی و فرهنگی ِ ما را مسموم کند. میان ِ ما و نسل ِ گذشته، فاصله ای درنانوشتنی درنشسته است به اندازه ی ِ یک انقلاب. انقلابی که به گفته ی ِ خود ِ معماران اش، باید نکبت ترین و نالازم ترین انقلاب ِ تاریخ ِ جهان شمرده شود.

بنابر این، آغاز ِ جدا سری از ما نبوده است و خندق ها را، در دل ها و سر ها، آنان خود کنده اند و خود نیز با ریم ِ خشم و سرگین ِ کین ِ نسل ِ انقلابیانی که جهان را جز به متر ِ نفرت های ِ خود اندازه نمی گیرند، به باتلاق ِ فرهنگی ای مبدلش کرده اند که جز آهک درمانی اش از سوی ِ نسل ِ جوان، چاره ی ِ دیگری نیست؛ با برخی چیزها نمی توان پوئید و نپوسید. از روزن ِ ما، در ایستار ِ کنونی، احزاب ِ کهف ِ سیاست ِ ایران، پایندانی هستند برای ِ به توافق نرسیدن و حفظ ِ ایستار ِ کنونی (status quo) در ایران.

فراموش نمی کنیم، که آنان حتا در هنگام ِ خطر ِ حمله ی ِ نیروهای ِ بیگانه نیز، نتوانستند به کمینه ای از هماهنگی دست یابند. در آن شرایط بود که برخی دلسوختگان، از جمله دکتر مهرداد ِ مشایخی، به عنوان ِ یک پژوهشگر و تحلیل گر، گفتند: اگر احزاب ِ سیاسی نتوانند در رفع ِ این خطر، یعنی حمله ی ِ جهان ِ آزاد، به یک سیاست ِ مشترک برسند، بهتر آن است که به جای ِ پرداختن به سیاست، در جست و جوی ِ شغل ِ آبرومندانه ی ِ دیگری روند. و ما دیدیم که آن احزاب نتوانستند و امروز، همه شان به business as usual، که چیزی جز تعطیلات ِ مشترک ِ سیاسی نیست، بازگشته اند.

بنابراین، از روزن ِ ما، رهبری ِ شاهزاده پهلوی، که بر او و رایزنان اش است که ساعت ِ سیاست شان را زین پس، هر چه بیشتر از پیش با جنب و جوش ِ فکر و ذکر ِ نسل ِ جوان ِ ایرانی کوک کنند و تغییر ِ پارادایمی را که در بافتار ِ نسل ها روی داده است دریابند، یک رهبری ِ گذرانه و مشروط است و بس:

برای ِ به در آمدن از تعطیلات ِ سیاسی در گام ِ نخست، و در نهایت، برای ِ رفع ِ تبعید ِ تمدنی ِ ایرانزمین، که در مفهوم ِ سیاسی اش، یعنی موضوع ِ اساسی ِ ما، چیزی نیست جز تاسیس ِ فرمانرانی ِ قانون و آزادی، در قالب ِ یک قانون ِ اساسی ِ مبتنی بر اعلامیه ی ِ جهانی ِ حقوق ِ بشر و پیوست های اش.

با نخستین پیروزی های ِ کوچک، همان گونه که ویژگی ِ همه ی ِ پیروزی هاست، نیروی ِ جاذبه ای پدید خواهد آمد که بسیاری از در رخوت فروشدگان ِ امروز را نیز، از خواب ِ مفهومی ِ خود بیرون آورده و به صف ِ جنبش پیوند خواهد داد. آنان حزب هاشان را در ایران ِ آزاد ِ فردا بزنند، با هموندانی حقیقی و نه مجازی. ما نیز، اگر هر کدام از آنان، زیر ِ هر نامی، مبانی ِ حکمت ِ سیاسی شان را با مبانی ِ تمدن ِ ایرانی همخورند کردند، که از روزن ِ سیاسی، فلسفه ی ِ سیاسی ِ ایرانشهری ست و بس، در کنار ِ دانش مان، یک رای بیشتر نداریم و آن دانش و آن یک رای را به آنان خواهیم داد. سیاست، یعنی حکمت ِ عملی. با بیانیه و تفسیر ِ اخبار و رویدادها، هیچ کشوری از بند ِ فاشیسم رها نشده است، چه رسد به ایرانزمین، که در بیابان ِ تاریخ ِ خود به سر می برد. بیائید تا در ایران، با ایران، به ایران، بیندیشیم و بگوییم و بورزیم. امروز، ایرانزمین، نیاز به جنبش ِ دست ها دارد و گام ها، و نه، تکان ِ زبان ها در تاریکنای ِ کام ها.