دیگر شکی وجود ندارد که جمهوری اسلامی اصلاح پذیر نیست. پس از سرکوب شدید و بی سابقه جنبش سبز در ایران واز دست دادن امید توسط نیروهای سیاسی داخل و خارج کشور از اصلاح پذیری نظام موجود، افراد و گروه‌های بیشماری در خارج کشور به فکر تشکیل یک کنگره ملی افتادند. از آنجاییکه مردم داخل ایران در مقابل هیولایی مانند جمهوری اسلامی قرار دارند که تا به دندان مسلح است، نمیتوانند به تنهایی و بدون پشتیبانی نیروهای خارج از کشور اقدام بر علیه نظام فاسد اسلامی جهت سرنگونی آن انجام دهند. راستی چه موانعی بر سر این راه موجود هستند؟ برای تولید و ایجاد اتحاد باید دست به چه اقداماتی زده شود تا از اختلافات موجود کاسته و توافق بر سر زمینه های مشترک بوجود آید؟ برای کاهش اختلافات بطور مدام گفته شد که نخست باید زمینه‌ای فراهم ساخت که جریان‌های سیاسی مواضع و سیاست‌های خود را در موضوعات و مواضع و راهبردها و سیاست‌های مورد اختلاف روشن و شفاف به مردم عرضه کنند. در رسانه های گروهی اینجا و آنجا میخوانیم که دیگر مانند سال 57 مردم ایران به گروه یا کسانیکه در انقلاب اسلامی دست داشته اند، به این راحتی ها اعتماد نمیکنند و نخواهند کرد و چشم بسته به دنبال هیچ فردی یا گروهی نخواهند رفت. خب، در حال حاضر از کدام سازمانها و یا افرادی میتوان نام برد که با مردم با شفافیت کامل برنامه های سیاسی خود را عرضه کرده اند؟ نظر و مواضع کدام سازمانی شفاف بیان شده است؟ درست است که نظر بسیاری از سازمانها در مورد ولایت فقیه و فردی بنام رهبرجمهوری اسلامی علی خامنه ای کاملا شفاف است ولی آیا همه آنها با فروپاشی نظام جمهوری اسلامی موافقند و یا اینکه مایل هستند تنها با گفتگو با حکومت آنگونه که افراد اصلاح طلب در مصاحبه های خودشان عنوان کرده اند، اصلاحاتی را بوجود آورند که هرگز بوقوع نخواهند پیوست. برای بهتر فهمیدن این نکته نمونه اتفاقی که در ایران اسلامی افتاده است را عنوان میکنیم:  اشاره امام جمعه شهر مشهد به سخنان عماد افروغ، نماينده سابق مجلس بود که چند روز پيش در يک برنامه زنده تلويزيونی شرکت کرد و به نقد مسائل روز پرداخت. بخشی از گفته های آخوند احمد علم الهدی در خطبه های نماز جمعه مشهد است که با انتقاد از يک برنامه تلويزيونی می گويد: «در اين برنامه به نقد نظام پرداخته شده که اين امر به هيچ عنوان درست نيست.» «نقد کردن نظام جمهوری اسلامی به هيچ عنوان درست نيست و نبايد با نقادی از جمله در رسانه ملی، مردم را نسبت به نظام دچار ترديد کرد.» در چنین نظامی هنوز افرادی هستند که میخواهند با اتکاء به فرهنگ گفتگو با حکومت اسلامی اصلاحات بوجود بیآورند. در این نوشته کوتاه قصد نداریم که به دلایلی بپردازیم که ثابت میکنند که اصلاحات در ایران با شکست مواجه شده است. همه افرادی که باید در مدت این سی و اندی سال بدانند، میدانند و نیازی به ثابت کردن این نکته وجود ندارد. از اینکه بگذریم، باید تاکید کرد که  تنها چیزی که میدانیم این است که هیچ چیزی در مورد مواضع نیروهای مخالف جمهوری اسلامی نمیدانیم.! طبیعی است که نوع فعالیت های نیروهای اپوزیسیون با یکدیگر فرق دارند. بطور مثال برخی گروه‌ها از جمله نهضت آزادی سعی داشتند که در چارچوب قانون اساسی فعالیت کنند و بدین منظور حتا در انتخابات‌ها نام نویسی می‌کردند که اغلب رد صلاحیت هم شده بودند ولی نمیدانیم که موضع آنان اکنون درباره سیاست های خارجی ایران فردا و در رابطه ایران با اسرائیل و آمریکا چگونه است؟ و حتا نمیدانیم که دیگر سازمانها به همین شکل چه برنامه هایی را ارائه خواهند داد؟ نظرشان درباره قانون اعدام چیست؟ نقش روحانیان در ایران فردا را چگونه توضیح میدهند و یا در مورد دگرباشان جنسی چه برداشتی دارند و در فردا چه چیزی در انتظار آنان خواهد بود. پس نتیجه میگیریم که عدم شفافیت درباره مواضع سیاسی سازمانها و گروهای مخالف حکومت اسلامی مانع از آن میشود که ایرانیان گرد هم آیند. در یک دنیای غیر شفاف چگونه می‌توان از مردم انتظار داشت از یک گروه یا گروه دیگر حمایت کنند؟ عدم اعتماد به نفس اپوزیسون ایرانی یکی دیگر از موانعی است که بر سر راه تشکیل یک کنگره ملی وجود دارد. شکی نیست که بدون عنوان کردن مواضع کامل سیاسی از سوی سازمانها و گروهای مختلف نمیتوان به اعتماد مردم دسترسی پیدا کرد و هر گروهی در آینده که در پی گردهم آوردن افراد و گروه‌ها برای گردهمایی ویژه باشد به سودای به دست گرفتن قدرت بدون مشارکت دیگران و انحصار طلبی متهم خواهد شد. کمبود یا نبود منابع مالی جهت پیشبرد برنامه های سیاسی هم مشکلی است که تقریبا همه سازمانهای سیاسی مخالف حکومت با آن رو درو هستند و از گردهمایی ها جلوگیری به عمل میآورد. عدم وجود سیستم حفاظتی برای جلوگیری از نفوذ حکومت جمهوری اسلامی به داخل اپوزیسیون هم باعث شده است که گروه‌های گوناگون اپوزیسیون بارها از خیانت به اپوزیسیون سخن بگویند. اگر نگاهی کوتاه به نقطه ضعف های اپوزیسیون خارج از کشور بیاندازیم، در مییابیم که روزمرگی و نداشتن ابتکار عمل وانعطاف پذیری دربرابر رخدادهای داخل ایران هم مشکل دیگر ماست. افزایش انتظارات زنان متفکر ایرانی، نارضایتی مردم ایران از حکومت اسلامی به دلیل تورم اقتصادی حاکم بر کشور و همچنین نرخ بیکاری مردم ایران و افزایش فشار تحریم های اقتصادی به حکومت اسلامی از سوی آمریکا و اتحادیه اروپا، نکاتی هستند که برای نیروهای مخالف و سرنگون طلب بسیار اهمیت دارند و باید از وجود همین امکانات داده شده نهایت استفاده را جهت اتحاد مردم و یکپارچگی آنان  کرد تا به هدف نهایی که همان ضربه زدن به پایه های سست نظام اسلامی جهت فروپاشی آن است، نائل آیند. باید همیشه بیاد داشته باشیم که نهادهای بین‌المللی و کشورهای جهان طی هفته‌ها و ماه‌های گذشته با صدور چند قطعنامه و وضع تحریم‌های تازه، فشار‌ها بر جمهوری اسلامی را دو چندان کرده‌اند. این تحریم‌ها پس از آن صورت گرفت که یوکیا آمانو، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در گزارش سالانه آژانس، جمهوری اسلامی را به «وجود ابعاد نظامی» در برنامه اتمی‌اش متهم کرده بود. گروه های مخالف از جمله سلطنت طلبان ، جمهوری خواهان ، راستگرایان ، چپ گراها ، لیبرال ها ، اصلاح طلبان و همچنین رهبران احزاب وشخصیت های قومی باید راه حلی را پیدا کنند تا بتوانند با تشکیل یک کنگره یا شورا یا به هر عنوان دیگری از مردم داخل ایران حمایت به عمل آورند و در این راه باید از بحثهای انحرافی و نفاق برانگیز خودداری کنند تا از رسیدن به هدف اصلی که همان برپایی انتخابات است، دور نشوند. وقتی که همه ما شاهد هستیم که مردم ایران با سرزندگی با توجه به مشکلات اقتصادی هنوز برای ایجاد تغییر فراگیر تلاش میکنند و در این راه از هیچگونه فداکاری دریغ نمیکنند، بر ماست که مطالبات بر حق مردم ایران را جدی بگیریم و به توافق بر سر اصول سیاسی مشترک برای تشکیل نظام جدید در ایران برسیم. هدف اصلی مردم ایران رسیدن به آزادی بر میزان عدالت اجتماعی است و ما هم موظف هستیم که از خواسته این مردم دردمند حمایت به عمل آوریم و از خودسری ها و تکرویها دست برداریم زیرا که  نسلهای آینده ایران در غیر اینصورت همه ما را به دلیل بد رفتاری و خودخواهی و بی ثباتی سیاسی و عدم پشتیبانی از مطالبات بر حق مردم ستمدیده ایران به خیانت متهم خواهند کرد!