موضوع طرح ترور سفير عربستان در واشينگتن تو سط اسلامگرایان ایران، به داغ ترین خبر رسانه ها تبدیل شده و نگاه جهانیان به چهره و منش بربرمنشانه جمهوری اسلامی دوخته شده است.

این نخستین بار نیست که جمهوری اسلامی به اقدام تروریستی متهم می شود. قتل، ترور، کافرکشی (بخوان دگراندیش کشی) با نظام سیاسی ایدئولوژیک این رژیم پیوند ناگسستنی دارد. بیلان 33 ساله ترور و کشتار دولتی در ایران، به رهبری شبکه مافیائی روحانیت بر همگان آشکار است. سودجوئی قدرت های بزرگ از پتانسیل ویرانگر ارتجاع دینی علیه نیروهای بالنده، ترقیخواه و ایران دوست و نیز سیاست علم کردن فاشیسم دینی در ایران برای رونق بازار فروش اسلحه و توجیه تبدیل خلیج فارس به پادگان نظامی سلطه گران غرب، تاثیرات مخربی در زندگی ملت ایران و کشورهای منطقه بجا گذاشته است.

در سه دهه طلائی رونق بازار فروش سلاح های گوناگون کشورهای صنعتی در خاورمیانه و در دوران پایانی جهان دو قطبی، بازی قدرت های نظامی و صنعتی با مهره ارتجاع دینی (خمینی در ایران، بن لادن در افغانستان و ...) ابتدائی ترین اصول حقوق بشر نادیده گرفته شده و « جامعه جهانی » نسبت به آن فجایعی که بر سر ایران و ایرانی توسط فاشیسم دینی میرفت بی تفاوت بود.ولی اکنون که تاریخ مصرف ارتجاع دینی در شکل رادیکال آن بسر رسیده و نوبت بهره برداری سلطه گران جهانی از ارتجاع قومی و دامن زدن به درگیریهای منطقه ای فرا رسیده است، چهره خشونت طلب ارتجاع دینی هم بنمایش گذاشته می شود تا شاید اینبار از تنوع قومی – دینی، بعنوان ابزاری برای تحقق اهداف خود در منطقه بهره گیرند.

اهداف شریف را نمی توان با ابزار غیر انسانی و ضد دمکراتیک متحقق کرد.تجربه استفاده از ارتجاع دینی (بن لادن و خمینی و ...) باید درس های بزرگی به سیاستمداران امریکا و اروپا آموخته باشد و اشتباهات خود را در اشکال نوین تکرار نکنند.

اگر جامعه جهانی برای رای، استقلال و آزادی ملت ایران ارزش قائل است بایستی سیاست پشتیبانی از ارتجاع دینی، قومی و تحریک کشورهای همسایه را کنار گذاشته و از حق ملت ایران در رهائی از حکومت دینی و تعیین سرنوشت خود حمایت کنند.

مبارزه برای دمکراتیزاتسیون منطقه نمی تواند از کانال تشدید جنگ های دینی و قومی متحقق شود و تکیه دادن بر ارتجاع در منطقه راه آسایش، امنیت، صلح و دمکراسی را تیره و تار می کند و آمران این سیاست ها را رسوا!

اظهار آقای اوباما مبنی بر اینکه؛ هيچ گزينه‌ای را در برخورد با ايران از روی میز کنار نخواهد گذاشت، تهدید به تهاجم نظامی ست که این سیاست چهره ژاندارم از ایشان و سیاست هایش در منطقه بنمایش می نهد.

راه دشوار نهادینه کردن آزادی و دمکراسی در ایران از مسیر همبستگی ملی و ایجاد اراده واحد دمکراتیک ملی عبور می کند که نه با خواست های تجاوزکارانه برخی از کشورهای همسایه و نه با اهداف و منافع قدرت های بزرگ در منطقه و نه با علائق واپسگرایان دینی قومی همخوانی دارد.

در این دوران سرنوشت ساز ایران، مسئولیت عظیم مبارزه همزمان در چند جبهه بر دوش آزادیخواهان و ایراندوستان قرار گرفته است. مبارزه برای برچیدن حکومت اسلامی و راندن اسلام به حوزه خصوصی شهروندان، پیش شرط هر تحول آزادیخواهانه و دمکراتیک در کشور است و تمرکز مبارزه علیه رژیم اسلامی نمی تواند از هشیاری نسبت به سیاست های سلطه گران جهانی در بازی با مهره های اسلامگرایان کراواتی، قومپرستان و تحریکات کشورهای همجوار بکاهد.

رژیم ترور اسلامی در ایران، نه می تواند سیاست های تجاوزکارانه قدرت های بزرگ را تطهیر نماید و نه می تواند تیشه زدن ارتجاع اسلامی و ارتجاع قومی بر بنیادهای ملی و تاریخی ایران و ایرانیت را توجیه کند.