داریوش و پروانه فروهر دو مبارز راه آزادی، دو شخصیت ملی، دو یار مصدق بزرگ و دو سرو بلند این سرزمین اهورایی، در 1 آذرماه 1377 و در دوره اصلاح طلبان، به دست کسانی که سربازان امام زمانشان می نامند، به طرزی فجیع و ددمنشانه کاردآجین شدند. رژیم اسلامی ابتدا سعی کرد که این جنایت هولناک را به کشورهای خارجی از جمله اسرائیل نسبت بدهد؛ و با فرافکنی های معمول، از زیر بار مسئولیت فرار کند. در مرحله بعد اما که با تلاش اصلاح طلبها – در جهت زدودن اتهام از خود و مبارزه با ترفندهای رقیب اقتدارگرا – برای معرفی عاملان این قتل ها روبرو شد، دست از فرافکنی برداشت؛ اما قتل هایی که به دست بالاترین مقام های وزارت اطلاعات صورت گرفته بود را به «گروه خودسر» که یک اصطلاح جعلی بود نسبت داد؛ و متاسفانه دولت اصلاحات نیز در این گمراه سازی عموم به قصد تبرئه ساختار جهنمی/امنیتی حکومت و یا از روی انفعال، اقتدارگرایان حاکم را یاری کرد. پس از قتل پروانه اسکندری و داریوش فروهر اما تنی چند از نویسندگان همچون محمدجعفر پوینده، محمد مختاری، مجید شریف و پیروز دوانی نیز به قتل رسیدند تا آشکار شود که از یک ساختار غیردموکراتیک و باندی متکی بر انحصار قدرت و ثروت جز جنایت برنخواهد خاست؛ ولو اینکه جناح های حاکم از روی انفعال یا از روی عمد، در صدد کتمان واقعیت باشند. همه این ها نتیجه حکومتی سرکوبگر و غیردموکراتیک بوده؛ و در سال های بعد نیز همین مشی ترور و کشتار در شکل های دیگر بازتولید شد و حتا دامن خود اصلاح طلبان حکومتی را هم گرفت.

اینک 15 سال از آن جنایات هولناک گذشته است، اما هیچ یک از آمران و عاملان اصلی آن نه هرگز معرفی شدند و نه به مجازات رسیدند. پاسخ به پرسش اساسی درباره این جنایتها و دلیل عدم رسیدگی به آنها را باید در روند جنایتها در 15 سال اخیر جستجو نماییم. اگر قرار باشد از سوی خود حاکمیتی که علت اصلی این جنایتهاست، به صورت منصفانه با آمران و عاملان آن برخورد شود، در آن صورت، ضمن اینکه با تناقضی روبرو شده ایم که امکان آن محال عقلی است، عملا نیز تداوم حکومت سرکوب و سرنیزه میسر نخواهد بود. البته باید با همه توان به دنبال افشای سیاست های منتهی به جنایت شد و خواستار اجرای عدالت بود؛ اما نباید انتظار داشت دستگاه جنایت پرور خود به مجازات جنایتکاران اقدام کند. این اندیشه از ذهنیتی خام و ساده انگارانه تراوش می کند.

سالگرد شهادت قربانیان ترورهای سال 77 را با زنده نگه داشتن نام و یاد و راه آن عزیزان گرامی بداریم؛ و با همه توان بر تداوم راه آنها از یک سو و نفی اعدام و خشونت از دیگر سو تاکید نماییم. رژیم آنگاه که دریافت برخلاف دهه 70، در دهه های 80 و 90 هزینه ترور بالا رفته است، دست به اعدام های به ظاهر قانونی گسترده زد تا به زعم خود از یک سو هزینه خود را کاهش دهد و از دیگر سو فضای ترور و وحشت را در جامعه زنده نگه دارد. باید این ترفند را به خوبی شناخت و توده ها را با آن آشنا ساخت و نهادهای حقوق بشری و دموکراسی خواه را در جهت نفی اعدام و خشونت بسیج کرد.

راه آزادیخواهانه شخصیت های ملی-مصدقی مثل داریوش و پروانه فروهر را با مبارزات رهایی بخش و دموکراتیک خود تداوم بخشیم و حتا یک لحظه از مسئولیت مهم خود در این مسیر غافل نباشیم. باید نسل های جدید را با مبارزات چنین شخصیت هایی که نزدیک به 100 سال است به صورت زنجیره ای و مداوم برای آزادی و عدالت مبارزه کرده و هزینه داده اند آشنا ساخت، و همه توان خود را در این راه دراز و سخت اما افتخار آمیز هزینه نمود.

گسسته باد زنجیر استبداد، زنده باد آزادی، برقرار باد دموکراسی!

جبهه دموکراتیک ایران

29 آبان ماه 1392 خورشیدی