سالهاست که به اخبار محرومیت از تحصیل جوانانمان عادت کرده ایم و روزانه شاهد اخبار آن هستیم.

امروز در کشورمان ایران و تحت حاکمیت ولایت مطلقه فقیه , آزار و اذیت و محرومیت از تحصیل اقلیتهای مذهبی گرفته تا فعالان دانشجویی به امری عادی و بخشی از اخبار روزمره تبدیل شده است .

حقیقتی تلخ و دردآور.

آموزش باید در جهت رشد کامل شخصیت انسانی و تقویت احترام به حقوق بشر و آزادی‌های اساسی باشد. باید تفاهم، مدارا و مودت میان تمامی ملل، گروه‌های نژادی و مذهبی را ارتقا‌ داده و فعالیت‌های سازمان ملل متحد در جهت پاس‌داری از صلح را تسریع بخشد.

                                                               بند 2 ماده 26 اعلامیه جهانی حقوق بشر

اما در ایران حکومت مزدورپرور, در راستای مطیع سازی جوانان , حق تحصیل را که حق طبیعی هر فرد و زمینه رشد یک جامعه بوده و هست را به سلاحی برای خفقان و کنترل صداهای مخالف خود درآورده است.

در بیانات رسما به زبان جاری نشده ولایت فقیه می توان شنید که :

و لکن این درست که برای تحصیل پول می دهید و هزینه می کنید , ما شما را از تحصیل و حتی زندگی محروم می کنیم مگر آنجا که فریاد بزنید : "مرگ بر ضد ولایت فقیه" !

 محرومیت از تحصیل که معمولا در کمیته های انضباطی دانشگاهها و بعضا به سفارش مقامات و به ندرت در دادگاه در حالی صادر می شود که بر اساس بندهای 9 و 14 اصل سوم و نیز اصول 20، 22، 30، 36 و 37 همان قانون اساسی برگرفته از شرع اسلام و مصوب نظام ولایت فقیه , دولت ملزم است فارغ از نوع مذهب، مسلک و مرام سیاسی ضمن رفع تبعیضات ناروا، امکانات عادلانه را برای آحاد ملت ایجاد کرده و آنان را از همه حقوق انسانی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی برخوردار نماید.

محرومیت از تحصیل در ایران بر خلاف ماده ۱۱ بند اعلامیه جهانی حقوق بشر که , "هرکس که به ارتکاب جرمی متهم می‌شود این حق را دارد که بی‌گناه فرض شود تا زمانی که جرم او بر اساس قانون در یک دادگاه علنی که درآن تمامی ضمانت‌های لازم برای دفاع او وجود داشته باشد ثابت شود" ؛ بدون نیاز به اثبات جرم و حضور در دادگاه ؛ اعمال و از آن به عنوان یک ابزار تنبیهی ساده ! استفاده می شود.

البته که نقض حقوق بشر و نقض قانون اساسی و نقض حقوق انسانی شهروندان ایرانی در ایران اسلامی چیز جدید و عجیبی نیست و حکومت فاشیستی و رویکرد گوبلزی آن انتظاری بیش از این نیست.

بررسی رویکرد و مواضع اپوزسیون خارج که همواره مدعی پشتیبانی از مبارزان و شهروندان را داشته و دارند , در زمینه دفاع از حق تحصیل نیز حاکی از این امر است که جز استفاده رسانه ای و تبلیغی برای نمایان ساختن عدم مشروعیت نظام , حمایتی چندان معقولانه و مفید از جوانان محروم مان انجام نشده است .

شاید بررسی عملکرد جامعه بهایی در استفاده از تکنولوژی برای شکستن و بی اثر ساختن سلاح دستگاه ولایت فقیه از طریق آموزش آنلاین , خالی از لطف نباشد .

جوانان بهایی که در دستگاه ولایت فقیه همواره با مشکل ادامه تحصیل مواجه بوده و هستند , از طریق اینترنت موفق به شکافت این سد شده و در این زمینه عملکردی موفقیت آمیز داشته و دارند .

البته اینان که همواره در مظلومیت و مصیبتهای خویش کل جامعه ایران را شریک دانسته ولی در چاره کار حساب ها را جدا ساخته حاضر به همکاری و به عنوان مثال پذیرش سایر محرومان از تحصیل غیر بهایی نبوده و نیستند .

امروز به لطف توجه و دقت جامعه بهایی , محرومیت از تحصیل یک بهایی در دورافتاده ترین نقاط کشور از قلم نیفتاده و از رسانه ای شدن باز نمی ماند و گاهی چنان به نظر می رسد که جز هم وطنان بهایی , افراد دیگری دچار چنین مشکلی نمی شوند , در حالیکه چنین نیست و جوانان زیادی هستند که به این معضل دچار شده و متاسفانه نه تنها صدای مظلومیتشان به جایی نمی رسد بلکه در ادامه به دلیل عدم حمایت به انزوا و انحطاط کشیده می شوند.

اپوزسیون خارج از کشور به عنوان حامی جنبش اعتراضی مردم داخل , باید با استفاده از امکانات و پیروی از این الگوی موثر و در مسیر خلع یکی از سلاح های رژیم در جهت سرکوب, گامهای جدی تر و موثری برداشته و حمایت هرچه بیشتر از مبارزین داخل را در عمل نشان دهد .

چنانچه خواهان یا مدعی پیوند بین اپوزسیون خارج و داخل هستیم , باید این پیوند و پشتیبانی را در عمل نشان داده و نه اینکه به صدور فراخوان و انتظار برای فداکاری بسنده کنیم.