رضا پهلوی در خاطره ای که برای جمعی از کنشگران در تاریخ ۲۹ بهمن در واکنشی شدید به سخنان ثابتی مطرح کرد ٫ گفت

((( در زمانی که به تایلند برای دیدار یک محیط کشاورزی رفته بودیم وزیر کشاورزی آن زمان همراه بود و من انتقادی را از صحبتهای وی مطرح کردم . روزنامه ای گزارشی از حضور من به عنوان از آن مجموعه کشاورزی تهیه کرد. وزیر کشاورزی از این انتقاد ناراحت شده بود و پیام داده بودند که این انتقاد به مصالح کشور نبوده است و نباید مطرح می شد.

وقتی من به عنوان ولیعهد آزادی انتقاد نداشتم ٫ چه انتظاری در مورد آزادی مخالفین جدی حکومت و فعالین هست؟ ساواک از وظایف خود برای حفظ امنیت مردم خارج شد و هر حرف مخالفی را با عکس العمل بگیر و ببند پاسخ داد و از وظایف اولیه خود به طور کامل خارج شد.

شکنجه فی نقسه کار غلطی و محکومی است. اگر به هر نوعی بخواهیم شکنجه را توجیه کنیم به بهانه تروریست بودن یا بهانه نجات جان ۱۰ نفر دیگر ٫ این مساله شکنجه هیچ نقطه ای برای توقف نخواهد داشت! شروع نقض بشر مثل سرطان با یک توجیه شروع می شود و سفسطه های جدیدی برای گسترش آن پیدا خواهد شد!)))

رضا پهلوی در پاسخ به سوال یکی از فعالین که پرسید اگر شما با این افکار و انتقاداتتان به آن روز برگردید چه می شود پاسخ داد:

((( اگر با این صحبتهای امروزم به آن روز برگردم ٫ احتمالا توسط ساواک به عنوان مخالف بازجویی می شدم و مخالفت من تحمل نمی شد. انکار این مساله هیچ دردی را دوا نمی کند ٫ چون باید از تاریخ درس گرفت تا آن را تکرار نکرد.

حقوق بشر در آن زمان نقض شده است ٫ شکنجه وجود داشته است و محکوم کردن این موضوع خارج از مساله منافع گروهی و جناحی است. باید آن را محکوم کرد همان گونه که امروز این مساله نقض حقوق بشر را در ایران محکوم می کنیم و پیگیر حقوق بشر هستیم. حقوق بشر نباید در گستره زمان تعریف شود. شکنجه محکوم است ٫ با هر بهانه ای٫ در هر حکومتی و تحت هر شرایطی . چه می خواهد ساواک باشد ٫ چه وزارت اطلاعات ٫ چه گوانتانامو و چه شدید یا ضعیف! )))