اگر حتی نودوپنج درصد مردم هم انتخابات فرمايشی را تحريم کنند، اما اين تحريم شکل مشخصی به خود نگيرد و همه به يکسان اين امتناع ملی را به نمايش نگذارند، هيچ تاثير مهمی نخواهد داشت. چرا که بدون اين همسانی ابعاد واقعی تحريم به همان گونه که هست نمود پيدا نمی کند و دست متقلب رژيمی که درتقلب شيطان را هم درس می دهد را آنچنان که شايسته است رو نمی کند.

اگر تحريم به يک نمايش ملی سراسری و غيرقابل انکار تبديل نشود، آيت اله خامنه ای روز پس از اين نمايش باز هم مدعی خواهد شد که امت هميشه در صحنه در حمايت از نظام حماسه آفريد! 
شکل موفق تحريم اعتصاب خانگی است!

به دلايل آن توجه کنيد:
- برای نشان دادن ابعاد واقعی تحريم با توجه به همه ويژگيهای کنونی جنبش ملی دموکراسی خواهی واقعا موجود، تنها راه موثر و بی هزينه که می تواند همه تحريم کنندگان را با هم در برابر استبداد نشان دهد، توسل به خانه نشينی (اعتصاب خانگی) در روز جمعه ۱۲ اسفند ماه است. فقط در اين شکل کار است که مردم تحريم کننده می توانند همه با هم در يک اقدام مشترک و موفق شرکت کنند و بارديگر به چشم خود ببينند که جنبش اعتراضی آنها فراگير و بزرگ است. جهانيان نيز از خالی بودن خيابانهای تهران و شهرهای بزرگ دامنه تحريم را مشاهده خواهند کرد.

برخی از فعالان جنبش (برای نمونه افرادی از دفتر تحکيم وحدت)، برآن هستند که بايد برای ۱۲ اسفند مردم را به اعتراضات خيابانی فرا خواند! اين فراخوان حتما شکست خواهد خورد و نتيجه مستقيم آن نيز رخنه نوميدی در صفوف جنبش دموکراسی خواهی و تفرقه بيشتر در اپوزيسيون خواهد بود چرا که :
اولا اکثريت تحريم کنندگان از آنجا که با واقع بينی واکنش وحشيانه رژيم را در چنين روزی که از حساس ترين روزها برای رژيم خواهد بود پيش بينی می کنند به چنين فراخوانی نمی آيند.

ثانيا آن عده معدودی هم که چنين دعوتی را می پذيرند، پس از مواجه شدن با واکنش سرکوبگران در درستی فراخوان ترديد می کنند و درنتيجه تحريم شکل فراگير و بی هزينه به خود نمی گيرد. با چنين اشتباهی فراخوان های اعتراضی آينده نيز دشوار تر خواهد شد.

ثالثا آن که اگر نخواهيم خود و ديگران را گول بزنيم و نارضايتی و خشم عمومی نسبت به حاکميت را با جنبش اعتراضی يکسان نگيريم بايد بپذيريم که جنبش دموکراسی خواهی کنونی به دلايل مختلفی که در اين چند سطر جای پرداختن به آن نيست آماده تحمل هزينه های سنگين اعتراضات خيابانی نيست.

کسانی که بدون توجه به اين شرايط فراخوان می دهند اين جنبش را تقويت نمی کنند، برعکس آن را دچار فتور و تفرقه می کنند!

به توان رهبری و عقل سياسی کسانی که از فراخوان های پيشين درس کافی نگرفته اند بايد شک کرد.
رهبری سياسی درست و موثر، قبل از هر چيز يعنی توجه به آمادگی و ظرفيت جنبش در هر مقطع مشخص و اتخاذ تصميم متناسب با چنين ظرفيتی است. اگر رهبری را سر و بدنه جنبش را اندام های ديگر يک پيکر واحد فرض کنيم، بايد هميشه ميان تصميمی که از سر می آيد با آمادگی انجام آن توسط اندام ها خوانايی کامل وجود داشته باشد. سری که از خستگی و زخم پيکر بی خبر است و به آن فرمانی می دهد که عملی نيست را نمی توان سر آن پيکر دانست!

هر فراخوان غير موفقی يک پيروزی برای استبداد و گماشتگان آن است. هر فرصتی که بخاطر تصميم نادرست از دست برود، می تواند يک شکست جبران ناپذير باشد.

انتخابات ۱۲ اسفند ماه يک فرصت استثنايی برای مردمی است که هم مصمم اند اين نمايش مسخره را تحريم کنند و هم شکل مشخصی پيشاروی آنان وجود دارد که چون بی هزينه است همه می توانند در آن شرکت کنند و همبستگی خود را به نمايش گذارند.

جنبش دموکراسی خواهی سبز، پس از تحمل سرکوب های خونين و تارومار شدن ها و حبس ها، برای ارتقاء روحيه و احيای فعاليت های اعتراضی خود به چنين اقدام هماهنگی که نه فقط چند هزار نفر بلکه ميليونها نفر، خود را در آن سهيم ببينند نياز دارد. اين اقدام در شرايط کنونی کاری مگر اعتصاب خانگی و حصر داوطلبانه در روز انتخابات نيست. موفقيت اين اقدام در گرو آن است که جريانها و فعالان سياسی از هر طيف فکری روی اين شکل تحريم توافق کنند. چنين تحريمی شکست بزرگی برای رژيم و گشايشی برای ارتقاء روحيه عمومی و بالا رفتن سطح مبارزه عليه استبداد است و پس از چنين موفقيتی است که دوباره می شود فراخوان اعتراضهای خيابانی داد.

هماهنگی همه فعالان و جريانات سياسی مختلف ايران بر سر تحريم و شکل آن نه فقط ضامن موفقيت تحريم بلکه گامی به سوی ائتلاف ملی همه طرفداران آزادی عليه استبداد دينی است.

ده روز به نمايش ۱۲ اسفند ماه مانده است، اکثريت عظيم مردم آن را تحريم خواهند کرد، اما هنوز بر سر شکل مشخصی ازتحريم اجماع وجود ندارد. آيا بهتر نيست در اين مدت کوتاه طرفداران تحريم انرژی خود را صرف تبليغ اعتصاب خانگی در روز انتخابات بنمايند؟

نتيجه گيری:
فراخوان اعتراضی در روز انتخابات با توجه به ظرفيت کنونی جنبش، اشتباهی است که پيامدهای جبران ناپذير دارد. تحريم می تواند و بايد به يک نمايش ملی فراگير تبديل شود نه اعتراض پراکنده حداکثر چند هزار نفر در خيابانها. شرط موفقيت تحريم در توافق همگانی بر روی شکل آن است.

علی کشتگر
Ali.keshtgar@yahoo.fr