دست هایم تنهاست.

و دلم نارونی است

که بر فراز آن

هر پرنده اي که نشست.

آشیان نساخته

رفت و در دور دست ها گم شد.

دست هایم تنهاست.

و گونه هایم هر چند نوازش

می شوند به ناز.

و موهایم گردشگاه لبانِ

یکی مردعاشق است.

امّا دست هایم تنهاست.

ومن زنی تنهایم

که در پشت پنجره هاي بسته

در حسرت آفتاب جان خواهم سپرد.

دست هایم تنهاست.

و انتظار من

براي آنکه شاخه ی خشکیده شمعدانی سبز شود.

و عطر نان داغ

در فضاي ھرخانه اي بپیچد.

و انتظار من

براي آنکه درهاي بسته باز شود.

و هواي تازه از هر طرف بوزد.

و پرتو آزادي

پرده تیره شب را بدرد.

انتظاری است که

عاقبت طوفانی شد و

تمامیت مرا

غریق امواج عاصی و سرکش کرد.