چگونه مي توان انتظار اين را داشته باشيم ، كه بدون وجود احزاب دمكرات ، نيروها و طيف هاي سياسي بتوانند وجود همديگر را پذيرفته ، در كنار هم نشسته ، مذاكره و تبادل نظر كرده ، به توافقي بر مبناي اصول دمكراتيك و منافع و مصالح ملي رسيده و در نهايت برنامه هاي سياسي خود را به راي مردم گذاشته و نتيجه را ، هر چه كه بود پذيرا شوند . در نبود چنين احزابي تنها راه حل ممكن و عملي نبردي خشونت زا و تا سرحد نابودي يكديگر خواهد بود ، كما اينكه تا كنون هم در كشومان ايران چنين بوده است . براي احراز چنين وضعي چپ بايد با شناخت دقيق و واقعبينانه از وضعيت جهان و جامعه ، خود را به آنچنان برنامه سياسي و اجتماعي اي مجهز نمايد كه بتواند مخاطبين وسيعي پيدا كرده ، تاثير گذار باشد و از اين طريق بسيج نيروي لازم ، برنامه هاي خود عملي نمايد . اگر چپ دمكرات قادر به انحام چنين وظيفه و كار بزرگي نشود ، هر چند مي تواند به عنوان يك جريان كوچك به اصطلاح زير 5 درصدي به حيات خويش ادامه دهد ، اما مجبور خواهد بود مدام در حاشيه اوضاع سياسي و اجتماعي باقي بماند . به لحاظ تاريخي در روند شكل گيري و فعاليت چپ در جهان سه نيرو بودند كه كمابيش داراي خصوصيت فراگيرشدن بودند : احزاب سوسيال دمكرات كه عمدتا در كشورهاي اروپايي شكل گرفتند . احزاب كمونيستي در روسيه و اروپاي شرقي و بالاخره احزاب و سازمان هاي چپ گراي پيرو مشي مبارزه مسلحانه در تعداي از كشور هاي امريكاي لاتين و جنوبي كه امروزه برخي از آنها تبديل به حزب كمونيست ( مانند كوبا ) شده و اداره كشور را بهعده گرفته اند و تعدادي به دمكراسي گرويدند و بقيه با حفظ مواضع گذشته بصورت گروه هاي كوچك ، به حيات خويش ادامه مي دهند .

مصاحبه توسط کیانوش توکلی تهیه و تنظیم شده است