عباسقلي را از دوران كودكي مي شناخنم .

هيچگاه رابطه اي با هم نداشته ايم. سبب دوري گزيدنم تصويري بودكه از رفتارهايش در ذهن داشتم. تا فرصتي پيش مي آمد از هر زمينه اي سخنان قلمبه سلمبه مي زد.

تحمل شنيدن وراجيهاي بي سروته و بدون مايه ي بي پشتوانه اش را نداشتم. مي دانستم به هيچ مسلك و عفيده اي پايبند نيست. فرصت طلب و بو قلمون صفت تمام عياري بود.

وقتي در كوچه پس كوچه اي مي ديدمش تا مي خواست نطقش باز شود بهانه اي آورده در مي رفتم. از سوابق سياسي و عقايدم مطلع بود.

يك روز تعطيلي در خيابان قدم مي زدم بر حسب ا تفاق رودر رو شديم .

نتوانستم از پر چانگي اش كه بلافاصله شروع شد خود را برهانم.

مي گفت :

از همان نوجواني تمايلات چپ داشته ودر زندگي اش در اين راه هزينه هايي داده است كه نگو و نپرس.

مي دانستم با هر كسي مطابق روحيه اش مهملات به هم مي با فد.

ولي حقيقتش تحمل اين ادعا از همچون اويي برايم گران آمد.

پرسيدم: چه هزينه هايي پرداخته است؟

با خرسندي كه بالاخره من نيز لب از لبم وا شده فاتحانه گفت:

نمي داني همين مراعات آداب همسايگي با شما و اين كه همواره احترامتان را آورده ام از طرف پيشنماز مسجد محل موجب چه شماتتهايي شده است..

اگر شخص ديگري بجاي من بود با آن عقايدي كه داريد تاكنون صدها مرتبه شيشه هاي در و پنجره منزلتان را با پرتاب سنگ مي شكست.

گفتم:

عباسقلي خيلي گل كاشته اي و... با لاخره توانستم از دستش خلاصي يابم.

مدتها بعد شنيدم از مسافرت مكه برگشته است.

مي گفتند از آنجاييكه در حجره ي پدرش مشغول است به توصيه او به زيارت رفته تا اعتبارش نزد در و همسايه و كسبه ي محل بالا رود.

همه ي همسايه ها را به شام مفصلي دعوت كرده بود . تا بدانند منبعد بايد وي را حاج عباسقلي خطابش نمايند. كارت دعوت براي من نفرستاده بود. از خجالتش، در نهادش از اينسان خوي و خصالي كم يافت مي شد يا اينكه مي دانست نخواهم رفت.... پاسخي نيافتم.