«کدام روز بُوَد که روزِ زن نَبُوَد

زیرا که زندگی ست زن»

جهان در چرخشی دلکش

چنان شیدا

چنان زیبا

چو گُلگشتی به گِردِ تو همی گردد

تویی در سینه چون آتشگهِ مِهر

شگفت آهنگ وُ گرماگرم وُ بی همتا

تو را دیدن همان دیدارِ دل باشد

که بی تو دل نماناد

همه شوری وُ فریادی

ز فریادت فرو ریزد کنون زنجیرِ رنجِ تیرگی ها

تو بازم می گشایی روزنِ روز

رها سازی ز زندان پیکرِ پاکِ سپیده

به هنگاهی که گُلبانگ ات بلرزاند ستمگر

گریزِ ناگهان گیرد سراپا

خجسته خشمِ تو در مُشت وُ در سیما

ز هم پاشد همه بنیادِ بیدادش سرانجام

براندازی پلیدِ نابکار از گاهِ گردون

به دستِ تو و هم دستینه ی تو

شود آسیمه سر رسوایِ نادان

جهان اینک تو را می خوانَد وُ می جوید اینجا

سروشِ دانشی شاد وُ شکیبا

فزون از گفتِ ما وُ آفرینِ روزگاری

خروشِ تو به هم ریزد مگر این خوابِ بد را

ز خاموشی فراموشی برویانی تو رستاخیزِ دیگر

گُلِ خورشیدِ رامشگر چکامه بر چکادی

تویی در رگ تویی در خون چو خنیا

تپش در ریشه هنگامِ شکفتن

تو آن ماهِ درخشانی وُ اورنگ ات بُوَد بالا

برای چامه پردازان گواهِ تو سرشکِ چشمِ مهتاب

کنارِ رودها وُ تاکِ رشک انگیزِ گویا

تو آوازِ دلاویزی وزان هر سویِ ناپیدا

روان در جانِ هر سبزینه برگ وُ چشمه ساران

زمین زیبا اگر باشد تو اَش آذین

سپهرِ ما اگر زیبا تو اَش آیین

بهار وِ سبزه وُ گُل بوی باران ابرِ بی تاب

تو ژرفای شگرفِ هرچه دریا

فرازِ واجِ خیزابی وُ والا

تویی در تابش وُ رخساره رخشان

تویی فرّ وُ فروغِ باغِ دانا

درختِ زندگی پژواکِ واژه

رهاوردت رهایی آرمان ات نخشِ تیراژه

تو تنپوشی ز شادی بر تنِ اندیشه پوشانی

خِرَد گر آذری اینجا بیفشاند

شود نُو نُو ز فرگردت به هر گام

ستاره گر سخنگو باشد وُ روشن

ز مِهرِ تو و بخشش های سرشارت شود پیدا

خدا گر هست گر نیست

ولی زن بی گمان هست

ز هرچه بود وُ نابود وُ نبود وُ رنگ برتر

پرندِ گلشنِ پاینده بر جا

چنین بادا بمانی جاودانی

که بی تو آرزو وُ این جهان وُ جان

اگر چیزی پشیزی هم بیارزد

همه اندوه وُ تنهایی وُ دردست

چو پوپک های پیک آور رسانی هر دمی مژده

تو یزدانی وُ بزدایی همه زنگارِ آزادی

ز پرواز وُ دلِ آیینه ی فردا

تو تابان تر فروزان تر ز امید

نیایش را ستایش را سزاواری

تو را بانو! ستایش کارِ مردست

ــــــــــــــــــــــــــــــ

دستینه = امضاء

واج = گویش، سخن

2011-03-07