فرزان 28 سال دارد و از 10 سال پیش ، وبلاگ نویسی را شروع کرده و چند سالی است که در سایت های اینترنتی با نامهای عبدالحسین بوشهری ، عبدالحسین ف ، فراز جاوید قلم، مریم شهبازیو فریدوم ؛ معروفترین نامی که در تمام این مدت با آن نوشته است «آنتـــی وار» است باشد. او تا کنون 7 وبلاگ درست کرده است که 2 تای آن ازطرف «بلاگفا» بعلت «محتوای مجرمانه »مسدود و بکلی حذف شد.

فرزان در وبلاگ جدیدش نوشته ای تحت عنوان «من مجرم نیستم» در باره دهسال «سانسور و فیلترینگ» در باره خود، این چنین سخن گفته است :«برای من که در خانواده ای متولد شدم که پدرم و جدم نویسنده و شاعر بودند، نوشتن و قلم احترام ویژه ای دارد. با اینکه من یک بهائی هستم، اما این آیه از قران را بسیار دوست می دارم: "ن و القلم و ما یسطرون" (قسم به قلم و آنچه که می نویسد". » با هم نگاهی به «سرآغاز؛ من مجرم نیستم» بیاندازیم:

«سرآغاز؛ من مجرم نیستم»

سانسور و فیلترینگ، این کلمات چه معنایی برای شما دارند؟ شاید برای خیلی ها این کلمات معنای چندانی نداشته باشند، اما برای آنهایی که روزانه ساعت هایی را صرف گشت و گذار در اینترنت می کنند، یا اینکه سایت شخصی و یا وبلاگ دارند، این کلمات بسیار آشنا هستند.

وبلاگ نویسی یکی از علاقه مندی های من است. این کار را ۱۰ سال است که انجام می دهم. اولین وبلاگی که درست کردم در مورد عشق و دوست داشتن بود که در پرشین بلاگ درست کرده بودم.

دومین وبلاگم، در مورد خودم و زندگی شخصی ام بود. این وبلاگ بدون هیچ دلیل موجهی از طرف بلاگفا مسدود و بکلی حذف شد! سومین وبلاگ با نام

"آزادی بیان، آزادی قلم"

بازهم در بلاگفا بعد از ۲ سال فیلتر و در آخر بنابرآنچه بلاگفا می گوید بعلت "محتوای مجرمانه" مسدود شد. بعد از فیلتر شدن این وبلاگ، یک وبلاگ دیگر با همین نام در بلاگر درست کردم که خب وقتی سایت بلاگر هم در ایران فیلتر شد، ترجیح دادم که آن را حذف کنم.

مجددا در بلاگفا یک وبلاگ دیگر با همان نام قبلی

"آزادی بیان، آزادی قلم

" درست کردم. این وبلاگ هم بعد از دو سال و نیم، ابتدا فیلتر و بعد بعلت "محتوای مجرمانه" مسدود شد. این وبلاگ از روز ۳۱ مرداد ۸۹ بسته شد. تنها در یک سال – نشان دهنده آمار را حدود یک سال پیش بر روی وبلاگ نصب کردم – وبلاگ آزادی بیان، آزادی قلم نزدیک به ده هزارنفر بازدید کننده داشت.

موازی با نوشتن در آزادی بیان، آزادی قلم، دو وبلاگ دیگر در بلاگر ایجاد کردم. یکی وبلاگی بود تحت عنوان

"کلمات مکنونه"

، که هر روز قسمت هایی از کتاب کلمات مکنونه از حضرت بهاءالله را در آن قرار می دادم و دیگری

"یادداشت های فرزان"

بود که یک دفترچه خاطرات آنلاین محسوب میشه. بعبارتی از روزی که از ایران خارج شدم تصمیم گرفتم زندگی روزانه ام را بصورت آنلاین بنویسم، این کار را به دو دلیل انجام دادم.

اول اینکه، دیگرانی که قصد دارند مهاحرت کنند از تجربیات بنده بتوانند استفاده کنند. دوم، به این سبک نوشتن علاقه خاصی دارم و دوست داشتم با این نوشته ها اطرافیانم را از وضع خودم مطلع کنم. یک نکته ی دیگر که به من انگیزه نوشتن می داد، این بود که دوست داشتم از این خاطرات آنلاین، بعدا کتابی در مورد زندگی خودم بنویسم و فکر می کنم که این وبلاگ می تواند بسیار در این مورد کمک حال بنده باشد.

داستان این وبلاگ را هم که حتما حدس زده اید. بعد از این همه فیلتر شدن در بلاگفا و با وجود اینکه بارها و بارها بعضی از دوستان در کامنت های خصوصی برایم می نوشتند که "بلاگفا زیر نظر سپاه است و اطلاعات شما را لو می دهد"، بلاخره تصمیم گرفتم دوباره وبلاگی درست بکنم و راه همان وبلاگ های قبلی را ادامه بدهم.

اما چرا این بار آزادی بیان را از اول اسم وبلاگ حذف کردم. به نظر من آزادی قلم بدون وجود آزادی بیان بوجود نمی آید و همین طور است آزادی بیان. بعبارتی این ها را مکمل همدیگر می دانم. اما قلم قداست خاص خودش را دارد. برای من که در خانواده ای متولد شدم که پدرم و جدم نویسنده و شاعر بودند، نوشتن و قلم احترام ویژه ای دارد. با اینکه من یک بهائی هستم، اما این آیه از قران را بسیار دوست می دارم: "ن و القلم و ما یسطرون" (قسم به قلم و آنچه که می نویسد".

خب، شاید بد نباشه خودم را بیشتر معرفی کنم. من فرزان فرامرزی، ۲۸ ساله هستم. نوشتن بطور جدی (جدای از وبلاگ نویسی) برای سایتهای مختلف را از ۳ سال پیش آغاز کردم. در این مورد و بنابر دلایلی، از جمله زندگی در ایران، مجبور بودم که همیشه با نام مستعار بنویسم. نام هایی مانند

عبدالحسین بوشهری

و

عبدالحسین ف (این نام را به نیت پدربزرگم که بعلت بهائی بودن شهید شد انتخاب کردم)،

،

فراز جاوید قلم

،

مریم شهبازی

،

فریدوم (این نام مستعار من در وبلاگ هایم بود که گاهب بعنوان نویسنده مهمان در سایتها یا وبلاگ های دیگر نیز با همین نام مطلب منتشر می کردم).

اما شاید معروفترین و مهمترین نامی که در تمام این مدت با آن نوشته ام، "آنتـــی وار" باشد. بله من آنتـــی وار هستم! در این مدت در بسیاری از سایتهای بهائی و غیربهائی مقاله نوشته ام. نمونه هایی از آن مقالات را می توانید در

نیوسکولاریسم

،

گویانیوز

،

خودنویس

،

فرهنگ گفتگو

و

نقطه نظر

بخوانید.

همانقدر که وبلاگ نویسی را دوست دارم، وبلاگ هایم را نیز دوست دارم. وقتی که متوجه شدم وبلاگم در بلاگفا بسته شده و حتی نمی توانم آرشیو مقالات قبلیم را بردارم، بسیار ناراحت شدم و با خودم اندیشیدم آخر به کدامین "جرم"؟

مگر من جز نوشتن آن هم در بلاگفایی که بقول بسیاری از دوستان "دستش با دست رژیم در یک کاسه است"، کار دیگری کرده ام؟ بعنوان یک بهائی که نه حق تحصیل دارد، نه حق کار و نه حتی حق پاسخ گویی به اتهامات روزانه سایتها، روزنامه ها و شبکه های دولتی جمهوری اسلامی، این وبلاگ و بلاگ های مشابه ای که وجود دارد تنها راه پاسخ گویی به شبهات و اتهاماتی است که حضرات می آفرینند.

قضاوت با شما خواننده عزیز، شما قضاوت کنید که چه کسی مجرم است؟

«وبلاگ جدید فرزان فرامرزی بنام آزادی قلم »