بازیهای ایران در مرحله گروهی جام جهانی ۲۰۱۴ به پایان رسید.تیم ما با نمایشی خوب و آبرو مندانه،خصوصاً در برابر آرژانتین تمامی کارشناسان داخلی و خارجی را به تحسین و حیرت و داشت.با باخت مقابل بوسنی در عین شایستگی از گردونه رقابت‌ها خارج شدیم و تب تندی که پس از دو بازی خوب برابر نیجریه و آرژانتین بالا رفته بود به عرق نشست و طبق معمول انتقادات شروع شد که اگر چنین میشد چنان بود و مطالبی از این دست و عموما احساسی که البته باید به هم میهنان حق داد که چنین کنند زیرا که دل در گرو ایران دارند .هر کس به این بازیها از دریچه دید خود می‌نگرد .گروهی بر این باور است که فوتبال را سیاسی نکنید ،در مقابل دسته‌ای دیگر همه چیز را با متر سیاست اندازه گیری میکنند ،و البته پیدا ست که هر دو گروه مسائل را سیاه و سفید می‌‌نگرند .اما:
اصولا چرا باید توقع صعود به مرحله بعدی را داشته باشیم وقتی هیچ کار زیر بنایی در فوتبال انجام نشده است؟
وارد بحثهای تخصصی فوتبال نمیشوم ولی میخواهم از منظری خاص به این مقوله بپردازم.
پس از هرج و مرج سال ۱۳۵۷ که ما آنرا انقلاب نامیدیم ،ملایان به خوبی به قدرت فوتبال پی بردند.آنان که از سیاست و ورزش و علم چیزی نمی‌دانستند ، کم کم به برکت وجود افرادی خائن و وطن فروش در زمینه‌های مختلف از جمله ورزش و به ویژه فوتبال به آگاهی‌‌هایی دست یافتند.از جمله این افراد می‌توان به تنی چند به اختصار اشاره کرد :
حسین راغفر دروازه بان تیم ملی جوانان و باشگاه راه آهن.از افراد فعال در حلقه موتلفه ،پس از انقلاب به کمیته رفت و جنایت زیادی مرتکب شد ،شکل گیری فوتبال پس از انقلاب را به همراه هادی طاووسی دروازه بان پرسپولیس که او نیز از سرسپردگان خمینی بود و در کسوت کمیته چی جنایات زیادی کرد و،حسین آب شناسان و نیز دینورزاده و از همه مهمتر محمد دادکان را به عهده گرفت . راغفر به پاداش این خدمت در سال ۱۳۶۰ و پس از طاووسی به ریاست فدراسیون فوتبال رسید (جوان‌ترین رئیس در تاریخ این فدراسیون) و سپس با استفاده از بورس یا بهتر بگویم رانت دولتی به دانشگاه آسکس رفت و در رشته اقتصاد دکترا گرفت و اینک در دانشگاه الزهرا تدریس می‌کند.در مورد دادکان بد نیست اشاره کنیم که او نیز چون حاج طالقانی معروف کشتی بخاطر بودن در حلقه اوباشی که زمان ورود خمینی بادی گارد او بودند به درجات بسیار بالا در این رژیم رسید.
به هر روی این افراد چون در رشته فوتبال و در سطوح بالا شاغل بودند شناخت خوبی از این رشته و پتانسیل‌های نهفته این ورزش داشتند ،و چون سرسپرده خمینی و حکومت اسلامی بودند می‌دانستند که این شاخه خاص میبایستی به خوبی در دست نظام بوده و کنترل شود وگرنه میتواند رژیم را با چالش‌های بسیار خطرناکی روبرو سازد.اولین زنگ خطری که به صدا در آمد و صحت ادعای آنان را ثابت کرد در تاریخ ۲۵ آذر ۱۳۵۸ بود .در این زمان بود که اولین دربی پایتخت میا‌‌ن دو تیم تاج و پسپولیس که اینک به استقلال و پیروزی تغییر نام یافته بودند برگزار شد
زنده یاد ناصر حجازی کاپیتان تاج(استقلال) بود.پیش از بازی و در رختکن به او گفته شد که به عنوان کاپیتان میباید عکس خمینی را در دست گرفته و پیشاپیش تیم وارد زمین شود که او به سبب تنفری که از این جانی و حکومتش داشت به شدت مخلفات کرده و زیر بار نرفت.رژیم بعد‌ها با اجرای طرح مسخره موسوم به ۲۷ ساله‌ها کاری کرد که حجازی و بسیاری چون او فوتبال ملی را در اوج و البته به اجبار ترک گویند .ناصر خان به همین سبب و به خاطر اینکه تا پایان عمر کوتاهش زیر بار این جانیان نرفت و همواره بصراحت این این آدمکشان را به چالش کشید ،هیچ زمان مجال نیافت که تجارب ارزنده اش را در اختیار فوتبال ملی بگذرد ،یادمان نرفته که در آخرین روزهای حیات اش گفت مگر ملت ایران گدا هستند که یارانه بگیرند .به هر صورت از بحث دور نشویم.ملایان به دلایل پیش گفته شده از همان ابتدا با یک سیاست کنترلی شدید فوتبال را قبضه نمودند.یاد آور میشوم که امروزه این ورزش به یک صنعت تبدیل شده است که پس از صنایع نفت و اسلحه سازی سومین صنعت پولساز دنیا به شمار میرود ،یعنی هم به لحاظ اقتصادی و هم تبلیغی جایگاه بسیاروالایی دارد.در ایران تنها اجتماع سازماندهی شده که میتواند ده‌ها هزار نفر را به یک مکان ثابت یعنی استادیومها بکشاند و یا میلیونها تن دیگر را به خیابانها بیاورد همین فوتبال است و بس ،و یادمان باشد که این جمیعت عظیم بر خلاف نماز‌های جمعه و تظاهرات فرمایشی رژیم که با سازمان دهی حکومت انجام می‌گیرد،کاملا خود جوش بوده و نظام هیچ کنترلی بر آن نداشته و این قابلیت را دارد که به یک قیام یا خیزش عمومی تبدیل شود ،پس این میتواند همان پاشنه آشیل برای حکومت باشد
حال شما بگویید برای حل این مشکل چه باید کرد ؟این ورزش خطر ناک را چگونه باید در اختیار نظام در آورد؟چگونه بایستی ورزشگاه‌ها را که انبار باروت است خالی نگاه داشت؟
چاره کار در یک چیز است :فوتبال دولتی.پس باید زیر ساخت‌های این ورزش یعنی باشگاه‌ها را دولتی نگاه داشت خصوصاً باشگاه‌های پر طرفداری مثل پرسپولیس ،استقلال سپاهان ،تراکتورسازی،ملوان ،و آنهایی را هم که میشود نابود کرد ،از میا‌‌ن برد .می‌بینید امروزه از تیمهای سازنده یی مثل بانک ملی ،کیان،آرارات،دیهیم،افسر،تهرانجوان،پاس و ....آثاری نیست.
جالب است که بدانیم پرسپولیس و استقلال امروزه هر کدام ۲۰۰ میلیارد ارزش دارند و باز جالب تر است که بدانیم که مشتری دست به نقد هم دارند ولی دولت آنها را با وجود مشکلات بسیار زیاد نمیفروشد ،چرا؟چون فوتبال خصوصی خطر است؟چرا؟ زیرا در آن صورت پیشرفت میکنند ،و میتوانند باعث ترقی فوتبال ملی شوند ،میتوانند در صورت پیروزیهای ،زیاد غرور ملی را بار ور سازند ،پس میتوانند جامعه را شاد سازند ،پس میتوانند سبب یک خیزش شوند ...پس نباید گذشت این کامروایی ملی حاصل شود.نگاه کنید به تیمهای پر تماشاگر.هجوم این همه سردار در این تیمها به چه دلیلی ست؟به این اسامی توجه کنید:رویانیان،آقا محمدی ،عزیز محمدی،ساکت، تاج،ملاحی،رضایی،نجف نژاد،زریبافان،رحیمی،افجه یی،اولیایی و.....اضافه کنید به اینها دزدانی مثل بابک زنجانی و حسین هدایتی را.اینها در فوتبال چه میکنند؟ به قول یکی از عزیزان فوتبالی که میگفت این‌همه سردار که فوتبال دارد سپاه ندارد.فساد و تباهی فوتبال ما از برکت وجودی همین سرداران است.اینها هستند که با دزدیهای میلیاردی هم جیب خودشان را پر میکنند هم پشت پرده این ورزش را به آلودگی میکشانند ،هم فوتبال را به قهقرا میبرند و هم کابوس رژیم را که به شدت از پایگاه مردمی این ورزش محبوب در هراس است را مبدل به آرامشی شیرین میکنند.اینجا است که سیاست دیگر حکومت اجرا میشود که آن خالی کردن تدریجی ورزشگاه‌ها از تماشاگر است.نگاه کنید در ۲۰_۲۵ سال پیش برای یک بازی پیش پاا افتاده میا‌‌ن دو تیم استقلال و مثلا پورا در میا‌‌ن هفته ۷۰_۸۰ هزار تماشاچی در استادیوم حضور پیدا میکردند،ولی امروزه برای یک بازی میا‌‌ن همان استقلال و یک تیم خارجی مثل الهلال در جام باشگاه‌های آسیا که بازی مرگ و زندگی برای استقلال به حساب می‌آید در روز تعطیل ۴۰۰۰ نفر به استادیوم میروند.خوب از تیم ملی یک همچنین فوتبالی چه انتظاری دارید؟جایی که تیمهایی مثل ایتالیا ،اسپانیا .انگلیس،کنار میروند ،بر چه مبنایی انتظار دارید تیم ایران به مراحل بالاتر برسد؟ حکومتی که تمامی سعی و تلاش خویش را کرده و می‌کند که این فوتبال را نابود سازد بسیار ساده اندیشی ست که ما توقع داشته باشیم در جهان سروری کنیم . میگویید من بد بین هستم؟چند مثال میزنم:
در سال ۱۹۹۸ برای مسابقات جام جهانی و زیر فشار افکار عمومی که با انتخاب خاتمی همراه شده بود مربی بسیار مطرح و کار بلدی به نام ایویچ را آوردند که تیم طلایی آن سال را ساخت ،تیمی که شاید تا سالیان مانند آن ساخته نشود،به محض اینکه احساس کردند این تیم ممکن است نتیجه بگیرد با دسیسه سبب برکناری او را فراهم کردند و تیم را تحویل جلال طالبی دادند ،این مربی به حدی در جام جهانی ترسیده بود که در رختکن و بنا به گفته خداد عزیزی به بازیکنان گفته بود می‌دانم که آلمان را نمی‌بریم ولی جان مادرتان سعی کنید ۴ تا بیشتر نخوریم ،واگر نه آبروریزی میشود.چرا چنین کردند؟چرا از موفقیت احتمالی تیم در جام جهانی ۱۹۹۸ ترسیدند؟
چون در بازیهای مقدماتی همان جام جهانی ۱۹۹۸ و در تاریخ ۸ آذر ۱۳۷۶ تیم ملی در بازی برگشت با استرالیا ۲_۲ مساوی کرد که این نتیجه به صعود تیم ایران به جام جهانی منجر شد.پس از این بازی در تهران و دیگر شهر‌های ایران میلیونها تن از هم میهنان به خیابانها ریختند و تا پاسی از شب گذشته به جشن و پایکوبی پرداختند.در تهران کنترل شهر از دست نیروهای نظامی خارج گشت و مردم علنا هر کاری خواستند کردند و هیچ کسی هم نتوانست مزاحمتی ایجاد کند.روز پس از آن کمیسیون امنیت ملی متشکل از تمامی سران رژیم نشست اضطراری داشته و پیرامون این مساله به رای زنی پرداختند و قرار شد از آن پس با هر گونه حادثه یی که به چنین رخدادی ختم شود شدیدا برخورد شود و به هیچ عنوان و تحت هیچ شرایطی این واقعه تکرار نگردد .در همان جلسه سعید حجاریان که تئوپریسین رژیم بوده و هنوز هم هست نسبت به این رویداد شدیدا هشدار داده و تکرار آنرا با شورش همگانی که میتواند به سرنگونی رژیم منتهی گردد برابر دانست
اگر دقت کنید این خط از اول دنبال شده و در این دوره نیز ادامه داشت.نگاهی بسیار اجمالی به سنگ اندازی‌های حاکمیت در راه تیم ملی در این دوره داشته باشیم:
مسائلی که در کوران مسابقات انتخابی با دسیسه ریس فدراسیون فوتبال ، کفاشیان برای دو نفر از بهترین و موثرترین بازیکنان تیم ملی پیش آوردند.مهدی رحمتی دروازه بان اول تیم و هادی عقیلی یکی از بهترین مدافعان تیم به دنبال این حوادث از تیم کنار گذاشته شدند ،که جدا از تحمیل بار روانی حاصل از این درگیریها ، تیم ملی ما دو نفر از بهترین بازیکنان خود را از دست داد ،که نوار‌های تلفنی صحبت‌های رئیس فدراسیون موجود است و به زودی فاش خواهد شد که او و باند حاکم بر فدراسیون فوتبال چگونه نقشه بروز آشوب و حذف تیم ملی را در همان مراحل انتخابی را کشیده بودند.مورد دیگر مشکلاتی که برای دو نفر از بهترین دستیاران کیروش ایجاد کردند که منجر به جدایی این دو نفر در حساس‌ترین زمان ممکن شد
مورد دیگر سر اسپانسر و لباس‌های تیم ملی بود که پای سر مربی را به جنجالی که میرفت به یک درگیر حقوقی تبدیل شود کشاندند،مورد دیگر بحث تمدید قرار داد کیروش و کادر فنی تیم بود که با یک بازی رسانه‌ای کثیف همراه بود و در بد‌ترین زمان ممکن تیم را با مشکلات حاشیه‌ای فراوانی مواجه ساخت که بازیکنان با همبستگی کامل پشت کادر فنی ایستادند و دسیسه فدراسیون را خنثی کردند ،مورد دیگر سر مسابقات تدراکاتی و اردوهای آمادگی تیم ملی بود که هیچ کدام از خواسته های کادر فنی را بر آورده نکردند و تیم ملی با دو اردوی مسخره در اتریش و افریقأی جنوبی و بازی با تیمهای باشگاهی این دو کشور و بازی با آنگولا؟و ترینیداد؟به مسابقات اعزام شد .واقعا خنده دار نیست که تیم ملی برای بازیهای رده اول جهان با یک بدنسازی و سه .چهار مسابقه به قول معروف در پیتی تدارک شود.فراموش نکنیم که برای مثال ژاپن برای این مسابقات علاوه بر اردوهای آن چنانی فقط با بیست تیم درجه یک جهان مانند برزیل بازی تدراکاتی داشته است
دوستان گرامی همین که این تیم به جام جهانی صعود کرد و این نتایج ، صرفاً و فقط حاصل هنر کیروش و همدلی و همبستگی بچه‌های غیور ایران زمین بود و بس.به نظر من با این جمهوری اسلامی و با این سیاست که این دژخیمان در پیش گرفته اند و کمر به نابودی فوتبال بسته‌اند ،بچه ها کاری کردند کارستان ،همین‌جا میگویم دوستتان دارم ،دست مریزاد،و زنده باشید .بچه‌ها متشکریم.
امیر حسین مهدی ایرایی
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید