“اهمیت و ارج زندگی در همین است که موقت است، که تو باید جاودانگی خودت را در جای دیگر نشان بدهی؛ و آنجا انسانیت است”- ا. بامداد
دوم مرداد سالروز درگذشت شاعری است که خاک را سبز می خواست و یقیناش بود که هستی معنای خود را با انسان محک می زند. احمد شاملو (1304 – 1379) شاعر، مترجم، نویسنده، پژوهشگر و عضو برجستهی کانون نویسندگان ایران اکنون چهارده سال است که قلمش از تکاپو باز ایستاده اما قلبش در حنجره ی بسیارانی که شعرهایش را زمزمه می کنند همچنان می تپد. این تداوم زیست ادبی وامدار دو ویژگی در کارهای او است: زیبایی کلام و عمق کلام. نزد ا.بامداد “گلو را بایسته تر آنکه زیباترین نامها را بگوید” و چنین است که از گلوی سرودههایش نامهای زیبا فراوان شنیده می شود که “انسان آزاد” سرآمد آنهاست؛ “هدیتی نه چنان کم بها که خاک و سنگ را بشاید”.
انسان آزاد بدون آزادی انسان به دست نمی آید. نکته ای که نه تنها چراغ راه آفرینش آثار شاملو در بیش از نیم قرن تلاش جانفرسای هنرمندانه اش بود، بلکه به زندگی اجتماعی و فردی او نیز جهت داد و بازش داشت از آنکه به اسم مصلحت به دامن قدرتمداران و حکومتگران ضدآزادی درغلتد.
کانون نویسندگان ایران در چهاردهمین سال درگذشت این شاعر بزرگ یاد او را گرامی می دارد و روز پنج شنبه دوم مرداد ساعت پنج بعد از ظهر به همراه دیگر دوستداران او مزارش را گلباران می کند.

کانون نویسندگان ایران
29 تیر 1393