غر‌ل‌قصیده شدن

 يلداي سرزمينم آبستن سحر شو!

اي شامِ ديرمانده از خانه‌ام به در شو.

تا خوابِ آفتابي، از گوشه‌اي، برآيد،

كابوسِ واقعيت، يك خواب، يك سمر شو.

اي آسمان چركين، راهي، ببار ديگر،

اي باغ خشك‌برگي، آهي، تر از ثمر شو.

كشتي شكستگانيم، اي باد شرطه برخيز

راهي‌ي آن ديار خونبار پرخطر شو.

ني حافظا! نباشد از باد چشم ياري؛

با غرقه گوي: “از خود، برآي و چاره‌گر شو.“

انسان سرزمينم! كم نيستي به درآي

از خويش و خويشتن را بفراز و بر «ابَر» شو.

زاري اثر ندارد، تا آسمان ببارد؛

تا باغ بر دهد، خود، ابري پر از گهر شو.

در باغ خشك‌سالي، خود شو جوان نهالي،

تا باغ سايه آرد، سروي فرازْسَر شو.

تا چند با جبوني، درمانده در سكوني؟!

ساكن بگندد آخر، راهي‌ي اين خطر شو.

سود، ار، به دست ناري، جز با خمي و خواري،

سوداي سود وانه، سوداگر ضرر شو.

آن خاك پر ز زر را، درياي مشک تر را

از قيد سِفله برهان، آزاد گنجور شو.

ميري ز خفّت اما، ماني به شرمساري،

تيغ ار به كف نداري، يك سينة سپر شو.

جاناِ گُزيده ديدن از كوردل نيايد؛

پيچش به زلف يار است، يك جان و دل نظر شو.

تا بو كه باز بينيم ديدار آشنا را،

اي آينه، نگاهي، سرشار از آن قمر شو.

شيرين سرزمينم، فرهاد گم‌شدهَ‌ت را

يك جرعه از نگاهت بفشان و راهبر شو.

بانوي تلخ‌كامي! تا اين فسرده‌جاني

در عاشقان بميرد، يك شعله شور و شر شو.

تا در تقابل افتد مه با رخت، بيفشان

يلداي گيسوت را بر شانه‌ها، به در شو.

سوزت به دل بس آمد، از شيخكي ريائي؛

بركش حجاب و او را، سوزندة جگر شو.

تا كفر زلفت او را، ره بر نفس ببندد،

با مشعلي فروزان، از چهره در «گذر» شو.

شيخ آگهت نخواهد، بر جهلِ تو فزايد

پيكار كوردل را با علم و با هنر شو.

بندي بود جهاني، در بند تا تو ماني.

خواهي رها جهان را، از خويشتن به در شو.

شام شكست و غم را، يلداي پر اِلم را

بشكن به نور رويت، زن! راهي‌ي سفر شو.

....

اشاره به چند نكته و واژه:

سَمَر: افسانه است و حكايت

دو مصرع از حافظ است:

كشتي شكستگانيم اي باد شرطه برخيز.

و

تا بو كه بازبينيم ديدار آشنا را

كه البته در اصل هست: شايد كه بازبينيم ديدار ‌آشنا را.

بيتِ

تا كفر زلفت او را ره بر نفس ببندد

با مشعلي فروزان از چهره در «گذر» شو.

اشاره است است به اين بيت حافظ:

كفر زلفش ره دين مي‌زد و آن سنگين‌دل