جمهوری اسلامی سه نفر بلوچ را روز ۲۵ آذر در زاهدان اعدام کرد. فقط خبرگزاری ایرنا این خبررا به نقل از روابط عمومي دادگستري سيستان و بلوچستان پخش نمود. یک تارنمای بلوچی، راديو بلوچي اف ام نیز آنرا منتشر کرد.

بقیه دیدند و طبق معمول سکوت نمودند به این امید که دولت زهر خود را بر بلوچ ها میریزد و انها در امان میمانند؛ اما نظام که به علت سکوت انها، و اعدام ها و کشتار های مکرر در بلوچستان و کردستان خونخوار شده بود، بلاخره، بعد از انتخابات، نه تنها به کشتار انها دست یازید، بلکه به فرزندانشان نیز تجاوز کرد و بسیاری از رهبرانشان را نیز در جلو مردم تحقیر نمود و انها را مجبور کرد که به دوستان خود پشت کنند و حتی آن ها را تخریب نمایند.

سزای سکوت همین است. این دولت در تقسیم امتیازات تبعیض زیادی قایل میشود. اما برای ماندن خود به نزدیکان خود هم رحم نمیکند. شاه هم سیاستی اینگونه داشت. او خیال میکرد اگر به ایرانیان مرکز بیشتر برسد، علیه او برپا نخواهند ایستاد؛ بهمین دلیل، از دادن حقوق بلوچ ها، عربها، کرد ها، ترکمن ها، چپ ها و بسیاری دیگر خودداری کرد و هر چه در خزانه دولت بود صرف مرکز نشینان نمود. عآقبت همین مرکز نشینان بر علیه او قیام کردند و خمینی را اوردند.

‫خمینی و خامنه ای هم همین اشتباهات را کردند. نظام از کردستان، بلوچستان و خوزستان تغییر نمیکند اما مردمان این مناطق پایه های آنرا سست میکنند و مرکز نشینان آنرا عوض مینمایند.

در نظامی که اساس آن بر حذف است، نوبت همه میرسد. ا نکس که امروز حذف میکند فرد خود حذف میگردد. هنگامی که موسوی نخست وزیر بود، هزار ها نفر حذف شدند و صدای انهایی که امروز حذف میشوند در نیامد. اگر اینها محکم مثل منتظری ایستاده بودند، امروز نوبت خودشان نمیرسید. اما امروز یک تفاوت اصلی دیده میشود. در حالی که موسوی، ‫ابطهی، خاتمی و کروبی در مقابل قتل مردم سکوت میکردند، اکنون مردم نشان دادند که از انها بسیار جوانمرد تر و شریف ترند و در مقابل سرکوب انها سکوت نمیکنند.

‫این اقایان خوب است تفاوت انسانییت خود و مردم ایران را به خوبی بفهمند. آن وقت ها که نوبت دیگران بود سکوت کردند. اینک که نوبت خودشان است، در هنگام اعدام و قتل دیگران سکوت نکنند.

‫افسوس است که انسان های شریف در مقابل قتل و سرکوب آدم های نا شریف قیام میکنند و نا شریفان همچنان در هنگام قتل و سرکوب انسان های بیگناه سکوت میکنند.