ای میزبانِ روز و شبِ عشق و شعر و مهر؛ 
ای دوخته چشمِ شکیبا؛
بر بامدادِ خِرد: 
بانگِ سُرخِ خروسِ را می شنوی؟
خاموشی ی تیراژه را در انفجارِ تیراژِ این همه غولِ زرد بنگر:
اگر که بیداری،
وگر به سعادتِ انسان نظر داری:
رسوایی ی واژه را تاب نیاور. 
ای دلسپرده به داد؛ 
این نسترنِ مغرور و مسلح را ببین:
به "گِریلا" سلام کن!
گونه ی عاشقش را:
به بوسه مهمان کن.
و... "داعش" ... ای واژه ی پلید!
"کوبانی" را به خاطر بسپار.

مرداد ۱٣۹٣ - اِسِن