سیمین بهبهانی، شاعر نامدار ایرانی، حوالی ساعت یک بامداد سه شنبه، 28 مرداد، در بیمارستانی در تهران درگذشت. 

علی بهبهانی، پسر ارشد سیمین بهبهانی به خبرنگار ایسنا گفت: " با همه تلاش پزشکان، متأسفانه ساعت یک بامداد مادرم درگذشت.". وی گفت که خانواده اش در حال تصمیم گیری در باره ی محل آرامگاه مادرش هستند.

سیمین خلیلی، مشهور به بهبهانی، از غزلسرایان برجسته ی معاصر ایران است. وی، که دانش آموخته ی حقوق بود،  به مدت سی سال، تا سال 1360، به عنوان دبیر آموزش و پرورش  به کار پرداخت. سیمین بهبهانی از مدافعان آزادی و خقوق بشر بود و بار ها شخصاً در حرکت های اعتراضی مردم، از جمله در همایش های مادران  اعدام شدگان و زندانیان سیاسی،  شرکت کرده بود. در یکی از همین همایش ها در اسفند 1386 سیمین بهبهانی مورد ضرب و  شتم مأموران  جمهوری اسلامی واقع و مجروح گردید.

از سیمین بهبهانی ده ها مجموعه ی شعر و صد ها متن ترانه بر جای مانده است. شعر شور انگیز "آتش در زندان" را وی در پاییز 1367 برای زندانیان سیاسی قتل عام شده به دست رژیم جمهوری اسلامی سرود:

آتش به زندان افتاد ــ / ای داد از آن شب، ای داد! /  ابلیس می زد فریاد:/ «های ای نرون، روحت شاد!» /

صد نارون، قیراندود، / از دود، پیچان میشد، / صد بید بُن، خون آلود، / از شعله ، رقصان، می زاد /

دیوانه آتش افروخت / وان خیل زندانی سوخت؛ / خاکستر از آنان کو / تا سوی ما آرد باد؟ / 

سنگی نه و گوری نه، / اوراق مسطوری نه، / نام و نشان از آنان / دیگر که دارد در یاد؟ / 

نه، نه!  که آنان  پاکند، / روشنگر افلاکند /هر اختری از آنان / هر شب خبر خواهد داد /

سخت است، سخت، اما من / دانم که فردا دشمن / پا تا به سر خواهد سوخت / در آتش این بیداد /    

ای مادران! دستادست، / شورنده، صف باید بست / تا دل بترکد از دیو، / فریاد! باهم فریاد!...