برای گرامیداشت قامت قلمِ بلند، پرتو شب ستیز، دلِ بزرگِ مهربان و نگاهِ نوعدوستانه ی بانو سیمین بهبهانی، که او نیز همچون دردمندان بسیاری شکسته تن و بیمار، در عصر پاسدارانِ زور و حماقت، سرآخر و ناگزیر ما را با دلی رنجور و روانی سخت زخمی " تنها گذاشت، و همراه مرگ" رفت؛ و اینک آشکارا جولانگاه نبردِ شریف عاطفه مندی بر علیه " آدمخواری " دریغ و دردا که دوباره یک سپردار بزرگ مردمی را ار دست داد.
سیمین، چلچراغِ فروغ در دلِ شب
+
سیمین، مادرِ مهرجو
ای رازِ ساده ی نوعدوستی!
تو دردا، اینک خاموش گشته ای،
آری و تلخ
اما،
ترانه ی می سازمت وطنِ تو،
دارد آجر به آجرِ واژگان اش
بر قلبِ دشت و بامِ ستم
اندک اندک فردای مهرورزی را می سازد.
+
بلند قامتِ قلم،
ای مهر استوار ـ
نبضِ و نورِ شعرِ زندگی تو
سیال و گرم
بی تو نیز،
آری با اندوه
اما، بی گمان
در دلِ امیدوارِ مادرانِ خاوران،
پر طنین و سخت جان
همچنان
سرخ و سوزان
خواهد تپید
بر دشت و دمن وکوهساران.
+
بانوی خورشیدِ فردا،
تو ای بارگاهِ غرور
ای سرشارِ شوق،
دلداده برِ اسیران!
تو در میانه یِ زمهریر زمان
به سانِ بارانِ بهاران
بودی
و روانه شدی
بر کویر خشک و سوزانِ ایران
و مانده ای،
پُر یار و شرار و خروشان
و پیوستی
به جویندگانِ آزادی و نان
به همراه زنجیریان و گرسنگان.
+
تو بانو، بانویِ با وجدانِ ما، بدان
ای، با آزادیِ فردا
هم پیمان
که:
گره عشق تو به مظلومان
بیرون از
فسردگی فصل ها و واماندگی هاست
در هر دوران.
تو:
تا بودی، خاموشی گریز ماندی
و
داسِ مرگ، بر بلندایِ غرورِ تو و شعر ات
هرگز، دست نیارست کرد.
زیرا تو
در هسته ی تولد فردا،
ماندگار گشته ای
ای عزیز ایران.
بهنام چنگائی 28 مرداد 1393
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید