کیانوش عزیز 

اینکه نوشته اید:
- «... به بحث عمومی بگذارند »
- زحمت کشیدند عمومی کردند. 
و اینکه :
-«... متاسفانه مطالب شخصی که نمی باید در اینجا طرح شود؛ طرح شد که لطمه شدیدی به جریان اصلی بحث گذاشت و من واقعا متاسفم که چنین شد.»
- جانم «تأسف» چیه؟ 

وقتی در دنیایی که اتاق خواب، حریم خصوصی افراد نیست ، چرا باید 
«صفحه ی داخلی» حریم خصوصی افراد باشد؟ معنی ندارد. آنرا هم عمومی کردند و دیدید. خوشحال باشید که چیزی «خصوصی» نیست. همه چیز به همه مربوط است. دیوارکشی معنی ندارد. نبادا جلو «آزادی» و «عمومیت» را گرفت. سانسور و قیچی خوب نیست. خدای نکرده یک وقت هم به فکر نیافتید کار کسی را عدم انتشار بزنید به دلیل اینکه مشکل دارد. اختناق درست کردنه. همه مثل پرندگان آزاد و آزاد اند. و همه چیز هم به همه مربوط است و عمومی ست. تأسف و حریم مریم ، خصوصی-مصوصی چیه! شما باید خوشحال باشید . مثل من.
 

می بینید که ابرو باد و مه و خورشید و فلک در کارند که سخنان حکیمانه ی آ.ائلیار با رنگهای الوان دور جهان بگردند . و میگردند. اما حیف که هنوز با آب طلا مزین نشده اند . امید است به زودی آنهم تحقق یابد. و بیش از پیش برای سایت خواننده جلب نماید. 

امیدوارم با این مهرنامه سایه ی «تأسف» از چهره زدوده شود و مثل من گل از گلتان بشکفد.
و همیشه نگهبان «آزادی و عمومیت و عدم خصوصیت» باشید.

دیگر اینکه : 
تقاضای خان ننه ی من را
جهت عضویت در مدیریت پذیرا باشید:
توضیح اینکه:
مادر بزرگ من که اسم اش «خان ننه» است، تازه کامپیوتر یادگرفته است و الان کنار من نشسته مدام میگوید :
«کچل بالا! برو کنار میخوام همه را «مک» بکنم. مثل دولت ایران.»
منظورش «هک» است. چون دندانهاش ریخته نمی تواند درست تلفظ کند.
میگویم:«مادربزرگ، لازم نیس مک بکنی. مثل دولت ایران.»

- چرا، لازمه. میخوام بدونم "اون تو تو " چه خبره. من هم میخوام معروف بشم.
اگه «داخل شما» مک بشه تمام روزنامه و تلویزیونها اسم منو داد میکشند، معروف میشم.
- ننه جون! دولت هم صرف نظر کرده مک بکنه،شماهم صرف نظرکنید.
-آخه نمی فهمم چرا باید صرف نظر کنم؟
-جانم ، واسه این که ما خودمون «آن تو تو» را مک کرده ایم و دیگر چیزی به شما و دولت ایران نمانده. 
- پس کار دولت را راحت کرده اید.

- بله ننه جون. راحت کرده ایم. آن میدونه ما دیر یا زود خودمان همه چیز و بیرون میریزیم، نیازی به درد سر ندارد.
-آها! حالا فهمیدم. ولی منهم میخوام عضو مدیریت بشم.
-برای چه مادر جان؟
-برای این که همه چیزو بیرون بریزم. دیگر دولت زحمت مک نکشه!
- ای بابا! این هم از ننه جون ما! 
این آدمها خیلی جایزه اند. مثل اینکه از قوتی "فاب" در آمده اند...

داشتم حبه قند را که روی زمین افتاده بود برمیداشتم. سرم را که بلند کردم او با عصای دم دستش سر کچلم را مهر کرد.
-ننه جون چکار داری میکنی، سرمو شکستی!
-خاک بر سر همه یتون، ازه  تون انگلیس دراومده. جعبه ی اسرار تونو دزد زده. کسی دست به جعبه ی نخ و سوزن من بزنه رسوای عالم اش میکنم.نشستین همین جوری آخ -آخ میکنین؟!
نفهمیدم منظورش از انگلیس چیه. احتمالاً اشاره است به جاسوسان و دله دوزدهای دولت انگلیس. یا شاید هم منظورش جناب جمزبانده، که او فیلم هایش را خیلی دوست دارد. 
-مادر جون! گناه من چیه.همه اش تقصیر این کیانوش توکلی یه که دست رو دست گذاشته نشسته . و «آخ!آخ!» میگه.
-پس شاه و ارباب تون اونه.
-بله. شاه و وزیر و وکیل و ارباب و دادگاه و پلیس و همه چیزمان اونه.
-کجاس اون، نشونم بده.
-مادر جون اون اینجا نیس. خیلی دوره. اون دور-دورهاس.
-زود باش،زود باش! برام راه کربلا نشون نده. اینجا تو "منو تو" میخوام ببینم اش.
-بیا این هم شکل ماه آقای کیانوش توکلی. ولی صبر کن عینک تون را هم بیاورم. خوب نگاهش کنید ، خیلی خوشگله.
وقتی با عینک برگشتم  از تعجب خشک شدم!
-ننه جون چکار کردی؟  زدی که دستگاه و شکستی!
-بهش بگو گیرم بیفته میدونم کجاشو داغ کنم. درسی بهش میدم که انگلیس هم بلد نیس.
- ای بابا! این هم از ننه جون ما! 
این آدمها خیلی جایزه اند. مثل اینکه از قوتی "فاب" در آمده اند...

---------
فاب : نام قوتی پودر لباس شویی 

مغالطه:
این موضوع را در رابطه با «برخورد به مسایل» مطرح میکنم:
خود برخورد یک روش است. روش ها متفاوت اند. برخی نادرست و برخی درست اند. وقتی روش یا متد ما درست نباشد رسیدن به حقیقت نسبی ممکن نیست. متد صحیح که علوم برای کشف و بررسی به کار می برند «متد علمی» نامیده میشود. 
در متد علمی
1-« توسط آزمایش-تجربه- ابزار- علم- عدم دخالت اعتقادات وپیش داوری وتعصب و حیله گری- و غیره کوشش میشود چیزی را کشف یا آنالیز کنند.»
2- در مباحث نظری میکوشند با اصول منطق این کار را انجام بدهند.
اما آدمها خصایلی دارند که در مباحث نظری کمتر اجازه میدهد پدیده یا موضوع با راستی و درستی علمی آنالیز شود. عرصه ی نظری تاخت و تاز این آدمها و خصایل است. در این زمینه علم منطق یاری میکند که پرده ها را کنار بزنیم. 
مقوله مغالطه یکی از مقولات علم منطق است که کمک میکند برخورد خطا را از برخورد صحیح تشخیص دهیم.

و آن یک روش نادرست است که ما را با چگونگی حرکت دیگری آشنا میکند.
مغالطه چگونه روشی ست؟ و برای چه استفاده میشود؟
آن روش فردی ست که میکوشد قضایای شبیه به حق را بجای حق بکاربرد و از این طریق استدلال کند. مغالطه شامل عمل و ایده است. ایده شبیه صحیح است ولی در واقع چنان نیست. ارسطو مثال میزند طلای ناخالص را بجای طلای خالص قالب کردن مغالطه است. یا مس با روکش طلا را بجای طلا قالب کردن است. در مغالطه درست و نادرست قاطی شده اند جهت رسیدن به هدف که گولزنی ست. 

زنده یاد معلم ما میگفت مغالطه همان رنگ کردن گنجشک و فروختن آن بجای قناری ست. و هدف اش فریب است. و روش حیله گری ست.

اما در مباحث نظری چگونه از مغالطه بهره میگیرند؟ 
گفتیم مغالطه متشکل از راستی و ناراستی ست: روکش طلا=راستی؛ مس بجای طلا=ناراستی. هر دو=حلقه مس با روکش طلا= مغالطه، جهت فریب.
اسید مایع است -مایع برای بدن خوب است. پس اسید برای بدن خوب است.
لفظ مایع در هردو گزاره ظاهراً یکی ست. ولی در واقع به یک معنی نیست. 
توهین کلمه است . کلمه خوب است. پس توهین خوب است. 
با یکی بودن کلمه ها مثبت بودن توهین را نتیجه میگیرد.

حین کار با موضوع دین این گزاره ها مطرح میشود:
دین موضوع عمومی ست -موضوع عمومی در بیرون مطرح شود -پس دین در بیرون مطرح شود. 
دین سوم با دین اول برابر نیست. چون رویش کارشده است. 
با برابر نشان دادن موضوع دین در گزاره ی سوم «مسایل خصوصی داخلی» در رابطه با موضوع دین به بیرون منتقل میشود.
چرا؟ چون در گزاره ی سوم مطرح شده که «دین در بیرون مطرح شود. »
با این مغالطه مسایل خصوصی به بیرون منتقل میشود. و استدلال میشود که قرار شد
موضوع در بیرون مطرح شود! آنهم منتقل کننده نه مسایل خصوصی خود را بلکه طرف دیگر را عمداً به بیرون منتقل میکند.

چنین است خصلت ها ی عوض نشدنی آدمها در کار نظری ، که به شیوه ی مغالطه دست می یازند. 
وقتی شخص خصلت اش آن است که روش مغالطه را بکارگیرد آنرا در همه جا استعمال میکند: در تحلیل-روشنگری- دوست و همکار - در قدرت و...
آخوند ها در قدرت- افراد سیاسی در جمعها- و برخی سیاستمداران- و خیلی ها در میان توده ی مردم از این روش کارخود را به ظاهر پیش می برند. به اصطلاح «زرنگی» میکنند. روشن است که نتیجه ی کار چه از آب در میاید: "زرنگی ایرانی"

با این خصلتها حرفهای گنده-گنده میزنند و ادعای سکولاریسم-دموکراسی ، مبارزه، روشنگری، عدم خشونت ووو میکنند.البته همه مغالطه گر نیستند، تنها بخشی از آدمها از آن سود می جویند. 

وقتی از تارا کماگر نوازنده ی ایرانی-آمریکایی پیانو می پرسند اگر به ایران مسافرت کنی دوست داری چه چیزی در چمدانت بگذاری؟ جواب میدهد:
«من رو راستی آمریکایی‌ها را در چمدانم می‌گذارم.»
چیزی که کیمیاست.