خورشید به خنده بر آید
به خاطرِ رخسارِ دخترانِ درخت
ماه به جلوه در آید
به خاطرِ رخسارِ دخترانِ درخت
دخترانِ درخت
شکوهِ شعله به هنگامِ عاشقی
زیباترین ترانۀ هستی
رخشنده با شکوه وُ شگفت
تابنده سرکش آتش اند به سیاهی
هنگامِ رزم وُ زندگی
رخسارِ دخترانِ درخت
شگرف وُ گرم بخشنده روشنی
ای گزمگانِ ظلم، ای رهبرانِ تیرگی!
ای جاهلانِ دهر، شما را که گفت
که قاضی وُ قانونگزارِ مردم اید
دلالیِ خدای را
سجاده بر بادها بگسترید
با مژدگانیِ بهشت
ای رَهروانِ وهم با خرقه های خون!
ای سالکانِ ستمکار، هراسان ز روشنی
انبانِ کینه های کُهن بوده اید وُ دشمنی
شب کورِ خِطۀ خوف اید وُ سرنگون
شما را به هنگامۀ پرندگان چکار
آنگاه که بر چکادِ روزگار
به نغمه در آیند آیینه وار
در جانِ دخترانِ درخت
ترا که گفت که مولا و سَروَری
ای بد سرشت! ز تباهی تو برتری
اینک عزایِ آدمیت است به جهان
با چون تویی، تُهی زِ کردارِ آدمی
به صورتِ سیمرغِ صبح پاشد اسید
پنجه به مهتاب می کِشد پلید
در خاکروبه مُهیّا نواله ات ای نابکار
خوش بادت این شرمساری ای حقیر
پَلشتی وُ زشتی چو در تو لانۀ ظلمت نهاد
سخن چه گویَمت ای بی بها غُبار
ای سرسپرده وُ مزدورِ دیو!
به تاریکنایِ خویش بیماری وُ اسیر
اینگونه زیستن از تو چه سازد؟
تُفاله وُ سِرگین دانِ دیگری
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- ناصر خسرو:
به نوبهار ز رخسار دختران درخت
نقابِ سبز تو دانی گشاد هر سحری
چو سرد گوی شَوی باغ زرد روی شود
برون نیارد از بیم دختریش سری
2014 / 10 / 29
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید