سه شنبه شب گذشته که مصادف با شب عاشورا بود, به جمع دوستداران دکتر محمد علی طاهری دعوت بودم. همگی به رسم عاشورا و نشان عزاداری, لباس سیاه بر تن داشتند و شال هایی سفید برگردن آویخته بودند. گرچه مسلمان اند و مذهبی, اما حتما آن ها و جمع شان قرائتی متفاوت از دین رسمی رایج دارند که این چنین در معرض بازداشت و آزار و اذیت اند.
محمد علی طاهری نزدیک چهار سال است در حال گذراندن حبس اش به اتهامات عقیدتی است. او بنیان گذار عرفان کیهانی در ایران است و به شیوه ای خاص, خدا را می پرستد.
وی را به 5 سال حبس محکوم کردند و او تا بدینجا در بند امنیتی حبس خود را سپری کرده است.

اکنون اما با گذراندن بیش از نیمی از مدت حکم, تلاش می شود اتهام جدیدی به او تفهیم شود که می تواند مجازات اعدام در بر داشته باشد, افساد فی الارض !
او دراعتراض به وضعیت سختی که بر وی تحمیل شده است از دو هفته پیش دست به اعتصاب غذا زده است.
یکی از رایج ترین و غیر قانونی ترین اقدامات قضایی آن است که متهمی را پس از دستگیری و تفهیم اتهام اولیه, با اتهام جدیدی مواجه کنند. این روش که بیشتر در اتهامات سیاسی و در سیستم های حکومتی تمامیت گرا رایج است, مورد اعتراض آزادیخواهان و قانون گرایان است.
به همین دلیل و برای جلوگیری از اعمال سلیقه ی نهادها ی حکومتی و امنیتی در پرونده های سیاسی بوده است که قانون اساسی ایران در اصل 32 , تفهیم اتهام را محدود به 24 ساعت اولیه, پس از بازداشت کرده است. 
دوستداران آقای طاهری نگران روند پرونده ی ایشان هستند. آن ها جسته و گریخته شنیده اند که پرونده, روندی شبهه آمیز را طی می کند. بعد از نزدیک چهار سال که از بازداشت ایشان می گذرد, افرادی به ناگهان به عنوان شاکی خصوصی پیدا شده اند و شکایت هایی را علیه ایشان مطرح کرده اند که می تواند منجر به حکم اعدام شود.
قطعا شکایتی چنین سنگین علیه کسی که نزدیک چهار سال است در زندان به سر می برد, کاری غیر قانونی است و اگر این شکایت ها به توصیه و پیگیری افراد یا نهادهایی مطرح شده باشد, هرگز مبنای حکمی غیر عادلانه را نمی تواند موجه جلوه دهد.