این چه جهان ست خدایِ نهان

ناله وُ اندوه وُ غم ست وُ فغان

این نه جهان ست، جهنم سَراست

رنگِ رخِ باغِ جهان ارغوان

های بگو جُرم وُ جنایت ز کیست؟

مرگ؛ که آورده ز ره ارمغان؟

من که یکی کودکِ دلمُرده ام

کودکِ دلمُرده کران تا کران

ما به جهان بهرِ چه کارآمدیم؟

تا که بمیریم همه نوجوان

نیست چرا بر تنِ آواره رَخت

فصل یکی مانده وُ آن هم خزان

پیر شد اندیشه ز رفتارِ تو

با چه شمارم همه رنج وُ زیان

پایِ من از خار وُ خَست زخمی ست

جانِ من آزرده وُ من بی زبان

روی به هر سو که بَرَم سوگ وُ درد

در دلِ این دشتِ مشوش دوان

جان به تنم چشمۀ خشکیده شد

سایۀ من خسته گریزد عیان

های خدایا تو کجا خفته ای؟

خیز وُ نگه کن همه جا پاسبان

سقفِ فرو ریختۀ آرزو

کاش بپاشد همۀ آسمان

با چه زبان از تو ستایش کنم

مُرده ز وحشت سخن وُ کو بیان

خانه که ویرانه وُ تَلی ز خاک

باز بِزَن زخمه به سازِ زمان...

گفت: بیا تا که لباست دَهَم

چون که مرا هست ز شادی نشان

خالقِ یکتایِ جهان چون منم

کیست چو من با تو چنین مهربان

بهرِ دلِ سوخته ات آمدم

باز برایِ تو، من آورده نان...

بانگِ دروغِ تو دگر نَشنَوَم

هان نَشَوَم در پیِ سِحرت رَوان

نانِ تو ارزانی ات ای کردگار

دست بِدار از سرِ بیچارگان

جامه وُ جانم به گِرو بُرده ای

بر تو مبارک همه خوابِ گران

دست بِدار از منِ تنها شده

باز مَفرما که شُدم امتحان

گر تو خدایی وُ عدالت چنین

شرم کن از کودکِ آواره جان

من که خوشَم از تو وُ کردارِ تو

خنده کُنم بر تو وِ کارِ جهان

2014 / 11 / 18

http://rezabishetab.blogfa.com‍