بار دیگر فلکه آبرسان معیادگاه آزادیخواهان و هویت طلبان تبریزی به همراه خیابانهای اصلی شهر بویژه ولیعصر، ایل‌گلی، ساعت قاباغی، مارالان، باغمیشه، نصف‌راه، آزادی، گلگشت، زعفرانیه، منظریه، ۴۰ متری و دیگر محلات حاشیه‌ای، به صحنه باشکوهی از همبستگی ملی تبریزیان مبدل شد. این بار پیروزی تیم فوتبال تراکتورسازی تبریز بر استقلال تهران زمینه‌ساز این همبستگی و برپایی میتینگ ورزشی- سیاسی هزاران نفر از اهالی شهر بود.

به دنبال فراخوان گروههای سیاسی و ورزشی برای اعتراض به سیاستهای ویرانگر رژیم در مورد دریاچه ارومیه، از ساعتها قبل از شروع مسابقه فوتبال، هیجان و انتظار در سیمای شهر مشهود بود. گویی هزاران نفر منتظر خبر از استادیوم آزادی تهران بودند تا فریاد دادخواهی خود را در غریو شادی بر سر دیکتاتوری بکشند و ندای مظلومیت دریاچه ارومیه را به گوش مسببین نابودی آن برسانند. “ارومو گلی جان وریر، مجلس اونون قتلینه فرمان وریر (دریاچه ارومیه در حال احتضار است؛ مجلس هم فرمان قتلش را صادر می‌کند) – آذربایجان وار اولسون، ایسته‌میین کور اولسون(آذربایجان زنده باد، بدخواهانش کور باد) از جمله شعارهای اصلی بود که فضای شهر را به همراه بوق شادی اتومبیلهایی که ساعتها در سنگینی ترافیک خیابانهای شهر در حرکتی آرام بودند، پر می‌کرد.

مطلع شدن مردم از ضرب و شتم و دستگیری دهها تن از هواداران تراکتور در استادیوم آزادی تهران و برخورد نیروی سرکوبگر رژیم بویژه بعد از ساعت ۱۲ شب با تظاهرکنندگان تبریزی، جشن شادمانی را به تظاهرات سیاسی بر علیه سرکوبگران و گزمگان رژیم تبدیل کرد. پرتاب گاز اشک‌آور، تیراندازی برای مرعوب کردن تظاهر‌کنندگان و تعقیب و گریز در کوچه و پس کوچه‌ها برای دستگیری فعالین، با شعار “بی شرف، بی‌شرف” و “مرگ بر دیکتاتور” جوانان و مردم قهرمان تبریز خطاب به سرکوبگران روبرو شد. در برخی از محلات بویژه در محلات حاشیه‌ای شهر از جمله ۴۰ متری که خواستگاه اجتماعی تعداد زیادی از فعالین هویت طلب و زحمتکشان تبریزیست، برخورد نیروی سرکوب و لباس شخصی‌ها شدید بود. علاوه بر آن، چهارراه آبرسان، مارالان و محدوده باغمیشه نیز شاهد درگیری مردم با پلیس و لباس‌شخصی‌ها بود که به ضرب و شتم و دستگیری تعدادی از تظاهر‌کنندگان منجر گردید.

مهمترین ویژگی میتینگ ورزشی- سیاسی مردم تبریز، شرکت وسیع و فراگیر مردم از یک طرف و سمت و سوی محتوایی شعارها بعد از برخورد وحشیانه پلیس از طرف دیگر بود. گویی همه تبریزیان در فکر خلق ۲۹ بهمن دیگری بودند.

حرکت مردم بر بستر یک رویداد ورزشی و تبدیل آن به میتینگ سیاسی بر علیه رژیم نشان داد که تبریز نیز همچون سایر شهرهای ایران آبستن تبدیل هر گونه تجمع مردمی به یک حرکت اعتراض سیاسی بر علیه دیکتاتوری است و حرکت از منظر مطالبات ملی- قومی در حال حاضر بعنوان یک پارامتر تعیین کننده در مبارزات ضد دیکتاتوری و برابری طلبی ملی مردم آذربایجان عمل می‌کند. این وضعیت سیاسی تلفیقی هدفمند از موضوعات اجتماعی با مطالبات دمکراتیک حول مسائل ملی و خواست‌های سیاسی را به نمایش می‌گذارد و بی‌شک در آینده نزدیک نیز به نفع مطالبات ملی- دمکراتیک و سیاسی مردم آذربایجان جهتگیری بیشتری خواهد کرد.

این حرکت همچنین نشان داد که زمینه‌های عینی فرارویی شعارهای ملی‌گرایانه به شعارهای آزادیخواهانه و دمکراتیک بنحوی که بتواند بیشترین طیف‌های اجتماعی را با خود همراه کند، در حرکت ملی- دمکراتیک مردم آذربایجان وجود دارد و وظیفه فعالین ملی و دمکرات‌های آذربایجانیست که هوشمندانه و با شناخت ترفندهای مسئولان سیاسی امنیتی رژیم و به دور از هرگونه رفتارهای گروه‌گرایانه و طرح شعارهای انحرافی، به تقویت این روند همبستگی حول مطالبات ملی- دمکراتیک و ضد دیکتاتوری بپردازند.

مدیریت سیاسی و امنیتی رژیم بخوبی درک کرده است که اگر طرح مطالبات ملی- دمکراتیک و سیاسی به ویژگی تجمعات اجتماعی و ورزشی مردم آذربایجان تبدیل شود، حرکت مردم آذربایجان به جنبش سراسری مردم ایران گره خواهد خورد و درست به همین دلیل است که دست پیش می‌گیرند تا پس نیفتند. اگر سیاست رژیم در جریان قیام خرداد سال ۸۵ مردم آذربایجان در اعتراض به تحقیر ترک‌های آذری از سوی روزنامه ایران، موج‌سواری و در دست گرفتن هدایت حرکت اعتراضی مردم بویژه در شهرهای کوچک بود و در این راستا در خیلی از مناطق خود افراد مسئول محلی رژیم پیشاپیش معترضین حرکت می‌کردند تا رشته کارها از دست نرود، امروز نیز بنظر می‌رسد که سیاست فوتبالی کردن صرف حرکت اعتراضی ترک‌های آذری رویکرد راهبردی ارگانهای سیاسی امنیتی رژیم باشد. در این راستاست که بلافاصله بعد از حرکت اعتراضی مردم تبریز، استانداری آذربایجان‌شرقی که معاونت سیاسی – امنیتی آن طراحی سیاستها و برنامه‌های سرکوب مردم معترض و ابلاغ آن را به نیروهای عملیاتی بر عهده دارد به یکباره طرفدار فوتبال می‌شود و جناب استاندار در پیامی پیروزی تیم فوتبال تراکتورسازی بر استقلال تهران را به مردم آذربایجان تبریک می‌گوید و ضمن تاکید بر “حمایت مدیریت استان از تیم‌های لیگ برتری خصوصا تراکتورسازی”، این تیم را ”نماد فرهنگ، اخلاق و شور و نشاط آذربایجان شرقی” می‌داند. این برخورد، تظاهر بارز سیاست مزورانه و یک بام و دو هوا رژیم است که از یک طرف جشن شادی طرفداران و دوستداران تیم فوتبال تراکتورسازی را به وحشیانه‌ترین شکل سرکوب می‌کند، فعالین آن را دستگیر و مورد ضرب و شتم قرار می‌دهد، محدودیتهای ویژه‌ای را به انحای مختلف بر حضور بیشمار طرفداران این تیم در استادیوم‌ها برقرار می‌سازد و از طرف دیگر بر حمایت خود از تراکتورسازی بعنوان “نماد فرهنگ، اخلاق و شور و نشاط آذربایجان شرقی” تاکید می‌ورزد.

“دمکرات‌های چپ تبریز” بعنوان بخشی از دمکرات‌های چپ آذربایجان ایران ضمن حمایت از هر گونه حرکت اجتماعی و سیاسی حول مطالبات ملی- دمکراتیک مردم آذربایجان و همراهی فعال با برادران و خواهران خود، فعالین ملی، آزادیخواهان، نهادهای مدنی و گروههای ورزشی- فرهنگی آذربایجانی را به هوشیاری در برابر دسیسه‌های رژیم فرا می‌خواند و بر این موضوع تاکید می‌کند که مجموعه قراین از عزم ارگانهای سیاسی- امنیتی رژیم به اعمال اهرم‌های کنترلی بیشتر در راستای فوتبالی کردن صرف جنبش اعتراضی مردم آذربایجان حکایت دارد. برای خنثی کردن این دسیسه رژیم، باید با تاکید بر موضوعات فراگیر اجتماعی و سیاسی روز آذربایجان و ایران، زمینه‌های حضور طیف‌های اجتماعی دیگر و پیوند مطالبات سیاسی و ملی آذربایجان با مبارزات ضددیکتاتوری مردم سایر نقاط کشور را فراهم ساخت. چرا که رهایی از یوغ ستم ملی و دیکتاتوری سیاسی- مذهبی حاکم، تنها با همبستگی ملی و رزم مشترک بر علیه بنیانهای ساختاری رژیم امکانپذیر است.

«دمکرات‌های چپ تبریز»

اطلا عیه شماره ۲