در زبان فارسی ، ضرب المثلی داریم که می گوید « »قربون برم خدا رو، یک بوم و دو هوا رو». 
:ببینیم ، این ضرب المثل از کجا آمده است 
نقل است که ، تابستان بود و اعضای خانواده ( دختر خانواده و شوهرش و پسر خانواده و همسرش) برای فرار از گرما به پشت بام پناه می برند. مادر ، که برای سر کشی به پشت بام می آید ، می بیند که عروسش به پسرش چسبیده. به عروس پرخاش می کند که ،هوا گرم است . به پسرم نچسب. بعد به سراغ دخترش و شوهرش می رود، که ، آن سوی بام رختخوابشان را پهن کرده بودند.

می بیند که این دو با کمی فاصله از هم ، خوابیده اند. با مهربانی به دخترش می گوید، دختر جان ! هوا سرد است . به شوهرت بچسب که سرما نخوری! 
عروس خانواده که به حرف های مادر شوهرش گوش می کرد ، به ناله در آمد و گفت : قربون برم خدا رو/ یک بام و دوهوا رو/ این ور بوم سرما رو /انور بوم گرما رو. 
حالا حکایت آقای توکلی و سیاست یک بام و دو هوای ایرانگلوبال است.
من، از همان آغاز فعالیت ایرانگلوبال، از نزدیک شاهد فعالیت های آن بوده ام. حتی در دوره ای بخش فرهنگی سایت را ، به تنهایی اداره می کردم. آقای توکلی خوب می داند که این کار چه انرژی ای می بَرَد. این که اقای توکلی می گوید ، نام من مستعار است. از آن کم لطفی هاست. ایشان مرا و شیوه ی نوشتنم را خوب می شناسد. به علاوه، من هرگاه با نام مستعار نوشتم، یا به صراحت به ایشان اطلاع دادم و یا از خود علامتی به جا گذاشتم که ایشان در جریان قرار گیرد.
غرض از این پیش درآمد این است که بگویم ، من دراین جا تازه وارد نیستم. مشکل آقای توکلی ، در همه این سال ها این بوده است که گاه ، در مقابل شانتاژ و تهدید، به راحتی عقب می نشیند و دوستان و همکارانش را ، به سادگی و بی هیچ تاثری فدا می کند.به خصوص اگر با توده ی کابرانی رو به رو باشد که در پیروی از سیاستی خاصی ،متفق عمل کنند و قهر کردنشان با ایرانگلوبال، سایت را با کمبود کار بر رو به کند. واقعیت آن است که کمیَت مراجعه کنندگان به سایت ، همواره پاشنه آشیل آقای توکلی بوده است. ( این واقعیت را، چند سال پیش هم به ایشان گفته ام ) و این جای تاسف بسیار دارد. پرسیدنی است : آیا هدف ایرانگلوبال پیش برد امر دموکراسی است و یا تعداد کلیک هایی که سایت می خورد؟
این مشکل ( یعنی، تسلیم ِ شانتاژ و منطق ِ زورچپان شدن ِ اقای توکلی ) یکی از دلایل قطع همکاری بسیاری از نویسندگان سایت با ایشان و سایت ایرانگلوبال بوده است. 
حذف مقاله من ، از سوی آقای توکلی، برای من نامنَتَطرنبود. زیرا، ایرانگلوبال مدت هاست که تحت تاثیر و زیر هژمونی مستبدانه تجزیه طلب ها اداره می شود. آنسان که در فضای مجازی ، ایرانگلوبال به سایت تجزیه طلب ها معروف شده است.
گفتنی بسیار است که( به دلیل مشکل ِ فارسی نویس کامپیوترم ) به وقت دیگر موکولش می کنم. در خاتمه ، جمله ای از مقاله « شعر غیر منطقی و نژاد پرستانه اسماعیل خویی» را( که در آغاز مقاله آقای فرهاد قابوسی آمده است ) نقل می کنم ، تا با حکایت « یک بام و دو هوای آقای توکلی بیشتر آشنا شوید. 
:آقای قابوسی می نویسد 
خلاصه و منظور: شعر "چکامه اندیشیدن به اسلام" شعری از درون غیر منطقی و نژاد پرستانه است. هرچند که شاعر برای بازداشتن خواننده از این تعبیر، خواست خود را "عرب ستیزی نه، بل فنای اسلام" اعلام می کند. اما محتوای شعر حاکی از "عرب ستیزی" و یعنی نژاد پرستانه است!«
اقای قابوسی که ژست محققانه می گیرد و همه را به مرعی داشتن ضابطه های پژوهشی ملزم می کند، چگونه است که خود ، آقای اسماعیل خویی را «عرب ستیز» و «نژاد پرست» می خواند. و آقای توکلی که، همسو با اوامر ملوکانه ی آقای قابوسی، مقاله مرا ( به دلیل وجود واژه ی ایران ستیز در آن ) حذف می کند، چرا در مقابل همین واژه «‌ایران ستیز» و بد تر از آن ، واژ « نژادپرست » ( در نوشته اقای قابوسی) هر دو چشمش را می بندد ؟
آقای توکلی، به نقل از یکی از همکارانش می نویسد که آقای قابوسی یک شخصیت علمی است! در جواب، ایشان و آن همکارش را به یک ضرب المثل فارسی حواله می دهم ، که می گوید: ندیدم نان گندم، اما دیدم دست مردم!