تقدیم به خانواده های زندانیان اعدامی
به کاغذ سپید دفتر خاطراتم خیره شده بودم نمی دانستم چی بنویسم تا قلبم آرام بگیرد، هر چه دنبال کلمات میگشتم بیشتر اون ها رو در ذهنم گم می کردم، گویی ذهنم در تاریکی شب قدم گذاشته است،گفتم داستان کوتاهی بنویسم از سرگذشت کودک یک آدم اعدامی، از کابوس های شبانه و مشقت های زندگی آنها پس از، مرگ و اعدام پدر و یا مادرانشان بنویسم. با خود فکر کردم حالا باید توی این شهر دراندشت گشت تا این کودک شباهنگ ستاره صبح، مورد اشاره داستان را پیدا کرد. ولی واقعیت این است که نیازی به گشتن نبود، چون هر جا نگاه میکنی تصویر شاپرک زخمی تاریخ را می بینی گویی آیینه بزرگ که هزاران هزار تکه شده است و هر تکه آن تصویری از تو را در خودش منعکس میکند، دردها و رنج های مشترک بین تو و کودکان آدم های اعدام شده چند سال گذشته بسیار بسیار زیاد است، اما من به دنبال یک کودک خاص هستم، که شعله ای مقدس نور سپیده بامداد سرزمینم در چشمان اوست، او درون چشمان خود عشق و زندگی را همراه با شقایق وحشی دشت های سرزمینم را پنهان کرده است.
او همه جاست، کنار خیابان گل و یا فال می فروشد، در مدرسه شین آباد تصویر زیبای او را به آتش کشیدن، و یا شاید در سلول های تاریک جهل آدمیت در زندان هاست.او شاید مهنا دختر حامد احمدی باشد،شاید سلسبیل دختر فهیمه بداوی باشد و یا شاید فرزند اعدامی های دهه 60 باشد،کسی چه میداند ؟!
بی اختیار یاد شعر کوتاهی افتادم که چندی پیش به ریحانه تقدیم کرده بودم، ان را در واژگان ذهنم زمزمه کردم؛
امروز صبح که بیدار شدم
سلول کوچکم
بی هیچ روزنه ای
بوی ریحانه میداد...
او یک زن بود!؟
گناه ریحاه فقط همین بود
پاورقی خاطرات خالد حردانی