زمانیکه موسی عصایش را بر رود نیل کوبید تا آنرا از وسط  دو شقه اش کند، در واقع هدفش نشان دادن راه و رسم حاکمیت بر جهان، برای نوادگان جاه طلب و جنگ افروز آینده اش بود. فرزندان ناخلف صهیونیسم، درس جد بزرگشان را به خوبی یاد گرفتند که اگر بخواهند بر این دنیا و مردمانشان حکومت کنند، بایستی جهانیان را همواره بسان رود نیل به شکل دو نیروی متخاصم، رو در روی هم نگهدارند، طوریکه عنقریب با نیرویی بنیاد شکن بسوی هم روان خواهند شد.

 

خاورمیانه چنان ثروت عظیم و کافی را جهت حکومت بر جهان در خود جای داده بود که این قوم را ترغیب به ظهور پیامبران ریز و درشت در این منطقه  نمود. این لقمه زرخیز و ثروتمند  برای دهانشان چنان درشت بود که همچون رود نیل بایستی دو تکه می شد و در هر تکه آن،  اقوام ساکن منطقه به شکلی متخاصم  رو در روی هم قرار می گرفتند.

 

حکومت اسرائیل و رژیم های سرسپرده حاکم بر کشورهای منطقه، همواره بقایشان را در گرو خاورمیانه ای متشنج و پر از آشوب می بینند. رژیم های دست نشانده ای که در ظاهر چوب و چماق به روی هم می کشند و در باطن همه شان از یک آخور می خورند. حکومت اسراعیل به همراهی ایادی غربی اش، برای چپاول و تسلط بیشتر بر منطقه نیازمند  رو در رو قرار دادن مردمانی هستند که می توانند براحتی با فراموش کردن ندانم کاریهای گذشته گان خود و پدرانشان، درکنارهم با صلح و صفا و آرامش زندگی کنند و در این میان، رژیم های دست نشانده آنها، نه تنها به حل و فصل این اختلافات و احیای حقوق مردم منطقه اقدام نمی کنند بلکه با جعل تاریخ، هویت و سلب آزادی های به حق اتنیک های ساکن کشورهای خود، آتش نفرت و به دنبال آن بی ثباتی را در منطقه شعله ورتر می کنند.

تعجب برانگیز است، چگونه غربیان تاریخ  پر از آشوب، جنگ و کشتارهای قبیله ای خود را می توانند فراموش کنند. چطور می شود، به فرض به جان کشورهای اسکاندیناوی نمی افتند و غارت و خونریزی های وایکینگ ها را زنده نگه نمی دارند. حتی اگر یکی بلند شود و در این مورد داد و بیداد راه بیندازد، به ریشش خواهند خندید.

حکومت ها و سیاستمداران مزدور منطقه هدفشان از پرداختن بدین گونه موضوعات، اجرای سیاست های دیکته شده اربابانشان در گرو حفظ بقای خود می باشد. پس در این بین چرا ماها و مردم عادی گرفتار تله های این شکلی می شویم. چه چیزی را می خواهیم با زنده کردن استخوانهای پوسیده گذشتگان اثبات کنیم؟

 آیا نیازمند این هستیم که اندوه خود را از کشته سدن بیگناهان نشان دهیم؟ و یا خود را نسبت به اطرافیانمان افراد انساندوستی معرفی کنیم؟

با محکوم کردن اتفاقاتی که نه شاهد آنها بوده ایم و نه کار تحقیقاتی در مورد آنها انجام داده ایم دنبال چه می گردیم؟ تنها با استناد به نوشته های دیگران، محکوم کردن جنایاتی که در اعماق تاریخ  تحت عنوان کشتار ارامنه به دست ترک ها و یا قتل عام تر ک ها به دست ارامنه و امثالهم اتفاق افتاده است، چه چیزی عایدمان خواهد شد؟ آیا می خواهیم پای قاتلین گذشته را به پای دادگاههای بین الملی بکشانیم؟ آیا ماها توان و صلاحیت اینکار را داریم؟ گیریم که به اندازه کافی دارای علم و توانایی حقوقی جهت محکومیت این جانیان را دارا هستیم، آیا قصد ما اعدام ویا به زندان انداختن قاتلینی است که سالیان سالیان است که در گورهای خود خفته اند؟

حکومت های منطقه برای حفظ  و بقای دیکتاتوری خود نیازمند اختلاف فارس و ترک و ارمنی و کرد، شیعه و سنی هستند و نه آنها و نه اربابان غربی آنها و اسرائیل، که در واقع خود مسبب اصلی این اختلافات هستند، قصد حل و فصل کردن این نزاع های دیرینه را ندارند چرا که بقای همه شان به این تشنج و کینه توزی ها بستگی دارد وهدفشان هم از زنده نگهداشتن جنگ و خونریزی های گذشته گان، شدت بخشیدن به این کینه ها و نفرت ورزی ها می باشد.

 پس در این بین هدف ماها از پرداختن به این مسائل چیست؟ چه سودی از این محکوم کردن ها و نکردن ها حاصل ما خواهد شد؟

دیگران کاشتند و ما خوردیم، بیایید ما هم نکاریم تا فرزندانمان به جان هم بیافتند.

فرزندان ما، نه نیازمند این هستند که به شکوه و عظمت تاریخ گذشته شان بنازند و نه، نیاز به بذرهای کینه و نفرت از همدیگر را دارند که ماها با یاد و زنده نگه داشتن جنگ و خونریزی های پدربزرگانشان در دل آنها می کاریم. فرزندان ما نیازمند مکانی امن هستند که ترک و کرد و فارس و عرب با حفظ هویت خود، در کنار هم زندگی کنند و به همدیگر احترام بگذارند. دول پست و خودفروش منطقه به همراهی مدیای نیرومند خود به حد کافی مردم را رو در روی هم قرار داده اند، بیایید حداقل ماها، هر آنچه را که از آن بوی نفرت و کینه برمی خیزد را به باد فراموشی بسپاریم، بیایید تا می توانیم فرزندانمان را از این سرطان کینه ورزی به دور نگه داریم.

گرچه توانایی آن را نداریم که  خط مشی حکومت های دست نشانده و سیاست مداران و روشنفکر مآبان وابسته به آنها را تغییر دهیم، کسانی که با نبش قبور و بیرون کشیدن اجساد پوسیده از لجنزارهای تاریخ، قصد زیر پا گذاشتن حقوق ساکنین منطقه و شعله ور کردن آتش جنگ و نفرت در منطقه را دارند، اما مردم عادی اعم از ارمنی، ترک، کرد و فارس بایستی بدانند اگر وارد بازی ابلهانه حکومت های مستبد شوند و توی بازی گرگم و گله می برم آنها، پشت صف گرگ و یا سگ بایستند، با این کار خود، همگی آلت دست صاحبان و گردانندگان اصلی گرگ و سگ این بازی خواهند شد. با این تفاوت که هر دوی گرگ و سگ، تکه های گوشت و استخوانی را که در واقع همان بقای حکومتشان می باشد و صاحبشان هر روز در سفره مشترک آنها می گذارد، به دور از چشم ماها در کنار یکدیگر، برادرانه نوش جان می کنند تا به دیکتاتوری خود ادامه بدهند اما نصیب ماها نفرت و کینه ای است که برای فرزندانمان به ارث می گذاریم.

محکوم کردن قاتلین ارمنی، ترک، کرد و و و ... که سالیان درازی است در مزار خود خوابیده اند، بازی کثیفی است که ندانسته وارد آن شده ایم، و هدف از آن دامن زدن هر چه بیشتر به اختلافات بین ملت های منطقه می باشد. اختلافاتی که به کمک آنها از یک طرف حکومت های دست نشانده را پا بر جا نگه داشته است و از طرف دیگر، دست آنها را در پایمال کردن حقوق  اتنیکهای گروهی ساکن کشورهای منطقه را بازتر کرده است.

فراموش نکنیم اگر واقعا توانایی حقوقی و قضایی به محکمه کشیدن قاتلین را دارا هستیم، هنوز هم جانیان قره باغ، سوریه و عراق و حتی راه دورتر نرویم، قاتلین داخل خود کشورمان زنده هستند و هنوز هم اطرافمان پر از جنایتکاران زنده ای است که درست در این لحظه هم از جنایات خود دست بردار نیستند.