دیروز که روز آخر بود همه بلیتها فروخته شده بود و صفهای درازی برای ورود به سالنهای نمایش تشکیل می شد. در عین حال، جشنواره مکانی بود برای اینکه این زنان که همدیگر را از سالهای طولانی مبارزه می شناختند، همدیگر را ببینند، سلام و علیکی بکنند و یا با جدیدترها آشنا شوند. بین 3 تا 4 هزار زن از کشور 16 میلیونی هلند آمده بودند و می توانستی حدس بزنی از همه گروههای زنان و گرایشهای مختلف، آنجا هستند. تعداد زیادی اکتیویست و دانشگاهی در آنجا بودند که برعکس خیلی از دانشگاهی های ما، نه از بالا به جنبش فمینیستی نگاه می کردند و نه فاصله می گرفتند، مبادا دامنشان آلوده شود؛ به واقع، بخشی از جنبش زنان بودند. در عین حال، موضوع “روسری” و موضوع قدرت گرفتن راستهای افراطی در هلند که یکی از برنامه هایشان وضع مالیات برای استفاده از روسری در مکانهای عمومی است، یکی از موضوعات اصلی بحثها بود. من فقط یک بعد از ظهر در جشنواره بودم اما همان چند ساعت هم کافی بود تا حسرت فضاهای عمومی شاد، آزاد و خلاقی را که از ما زنان ایرانی، سالهاست که دریغ شده را بخورم و باز، یک سال دیگر هم، 8 مارس برایم نه روزی برای جشن گرفتن، که روزی برای بیشتر به یادآوردن همه حقوق نداشته باشد. بیخود نیست که تا یادم می آید، در هر سخنرانی و برنامه ای که به مناسبت 8 مارس شرکت داشته ام، همیشه یادم می رفته تبریک بگویم. تمام بحثهای مربوط به لزوم مثبت دیدن، شاد ماندن، تفریح داشتن و…را که بحثهای مهمی بین فمینیستها هم هست می دانم اما دست خودم نیست که 8 مارس، خاطره سرکوب و ممنوعیت و بسته شدن و زندان و کتک خوردن در خیابان است: پارک لاله را یادتان هست (8 مارس 82)، پارک دانشجو را یادتان هست؟ (8 مارس 84)، بهارستان را یادتان هست؟ (8 مارس 85) و…چرا راه دور برویم: همین پارسال را یادتان هست که حتی برگزاری مراسمی را در سالن دربسته ازمان دریغ کردند؛ برنامه “زنان اکنون” را می گویم!

لینک برنامه های من در فستیوال:

http://www.womeninc.nl/page/19128/nl

http://www.womeninc.nl/page/17944/nl