در این که اسماعیل عبدی،دبیر کل کانون صنفی معلمان ایران،یکی از کنشگران کلیدی جنبش کنونی فرهنگیان کشور می باشد هیچ گمانی نیست. همه ی کسانی که از نزدیک با عبدی آشنا هستند می دانند که بهبود آموزش و پرورش و وضع مادی - معیشتی فرهنگیان،از دل نگرانی های وجودی ایشان است و از سر همین انگیزه های درونی است که بخش زیادی از زندگی خود را صرف انجام کارهای صنفی کرده و می کند. با روی کار آمدن دولت یازدهم و برقراری ارتباط نسبی میان گروه های فرهنگی با وزارت خانه ی آموزش و پرورش،خوشبختانه شماری از کارگزاران وزارتی هم با کنشگرانی همچون عبدی از نزدیک آشنا گردیدند و می توانند بر پیگیری های بی چشمداشت کسانی همچون عبدی گواهی دهند. عبدی البته بر این باور است که جامعه مدنی نیرومند،جامعه مدنی همبسته است و با همین دیدگاه به نزدیکی میان کنش های صنفی فرهنگیان و دیگر قشرهای جامعه - و از آن میان کارگران- می اندیشد و در همین راستا اقداماتی نیز انجام داده است. شاید برخی حساسیت های پیرامون ایشان،به خاطر همین کنش های پیوند دهنده ی قشرهای گوناگون جامعه است؛قشرهایی که از شرایط کاری و زندگی خود راضی نیستند و بر این باورند که حقوق حقه ی آنان زیر پا گذاشته می شود و با همبستگی بیشتر،بهتر می توانند به دفاع از حقوق خود بپردازند. 
این که هم اکنون عبدی را با چه اتهامی بازداشت نموده اند هنوز روشن نیست. خوشبختانه در چند روز گذشته،عبدی امکان این را یافته که با خانواده ی خود،به صورت تلفنی صحبت نماید و از سلامتی خود خبر دهد. هم اکنون بسیاری از کنشگران فرهنگی،این انتظار را دارند که هر چه زودتر به وکیل ایشان،امکان ورود به پرونده داده شود. برخی بر این باورند که بازداشت عبدی ریشه در گردهمایی های اعتراضی چند ماهه ی گذشته ی فرهنگیان دارد به ویژه این که در یکی دو ماه گذشته افزون بر بازداشت ایشان،آقایان علی رضا هاشمی و علی اکبر باغانی،دو تن از کنشگرانی فرهنگی نام آشنا نیز برای اجرای حکم های پیشین خود به زندان افکنده شدند.
گرچه سال گذشته علی اصغر فانی،درباره ی فرهنگیان زندانی به ریاست قوه ی قضاییه نامه ای سرگشاده نوشتند و خواستار آزادی آنان گردیدند اما جامعه فرهنگی کشور و به ویژه کنشگران صنفی- مدنی آنان،از وزیر آموزش و پرورش انتظار ورودی نیرومندتر به این مسآله مهم را دارند. در اردیبشهت ماه گذشته و در بحبوحه ی گردهمایی های فرهنگیان،رییس جمهور حسن روحانی،اعلام نمودند که اعتراض های فرهنگیان را به رسمیت می شناسد. بسیاری از نمایندگان مجلس هم با فرهنگیان،ابراز همدلی و همراهی نمودند. فرهنگیان معترض هم اکنون انتظار دارند که در مسآله ی بازداشت و به زندان افکندن کنشگران صنفی شان،این به رسمیت شناختن ها و این ابراز همدلی و همراهی ها را در عمل ببینند. بی گمان بهبود آموزش و پرورش،از رهگذر تعامل دوطرفه ی فرهنگیان و نهادهای قدرت می گذرد. هم اکنون نوبت قدرت به دستان است تا با درنظر گرفتن تبعیض ها و ستم هایی که سال هاست بر جامعه ی فرهنگی کشور می رود با کنشگران صنفی- مدنی آنان،همدلانه برخورد نمایند. *

* مهدی بهلولی،  در ایران آموزگار و عضو کانون صنفی معلمان ایران است.