سرانجام و پس از گذشت بیش از یک دهه مذاکرات پر فراز و فرود حکومت اسلامی ایران با قدرت های جهانی، این مذاکرات به نتیجه رسید و توافق هسته ای صورت گرفت. در این سالها به جز دوران ریاست جمهوری حسن روحانی که ایران به دلیل فشار تحریم ها به صورت جدی به دنبال دستیابی به توافق با غرب بود، تنها طرف غربی به نوعی توافق را خواهان بود. از زمان سر کار آمدن روحانی و انتخاب جواد ظریف به عنوان وزیر خارجه ایران و سرپرست تیم مذاکره کننده پیدا بود که ایران با تغییر گفتمان به دنبال کاهش فشار تحریم ها میباشد.

در دو سال اخیر هر کدام از طرفین با اهداف تعریف شده در راستای رسیدن به منفعت های بلند مدت و کوتاه مدت خود، یک هدف را دنبال میکردنند و آنهم رسیدن به توافقی نزدیکتر به خواست های سیاسی خود بود. هرچند که در سند تنظیم شده توافق هم طرف های غربی و هم جمهوری اسلامی با کاهش میزان خواست های خود موافقت کردند اما آنچه را که دنبال میکردند به دست آوردند.

ایران با تحریم های فلج کننده آمریکا و اتحادیه اروپا از سویی و سیاست های غلط افتصادی دولت احمدی نژاد به موازات این تحریم ها و شکاف به وجود آمده در حاکمیت اش (در میان خودی ها) از دیگر سو، به دنبال راهی برای برون رفت از بحران به وجود آمده بود. بحرانی که هم در جامعه داخلی و هم در سیاست خارجی اش پایه های نظام را سست نشان میداد. در فاصله زمانی دو سال گذشته و از زمانی که رژیم آخوندی به صورت جدی و مستمر بر سر میز مذاکرات حاضر شده بود، برای بهبود وضعیت داخلی اش با سرکوب و نقض گسترده حقوق بشری همه طبقات جامعه، راه را برای شکل گیری هر گونه اعتراضی مسدود نمود. در بدنه جامعه و قشر متوسط نیز بدلیل فشار شرایط اقتصادی و نبود امید به بهبود وضعیت با تداوم تحریم ها، پشتیبانی اکثریت از این مذاکرات باعث سکوتشان در مقابل پایمالی دیگر حقوق را، همانند فرصتی در راستای رسیدن به اهداف پیرامون توافق برای رژیم به ارمغان آورد.

تاریخ بیش از سه دهه ای حکومت ملاها بر ایران نشان داده است که برای بقا و رسیدن به تثبیت حکمرانی شان بر ایران حاضر به انجام هر کاری میباشند. پیگیری جدی مذاکرات و امتیاز دهی های متعدد جمهوری اسلامی در طول این مدت به سرپرستی جواد ظریف، پذیرفتن بسیاری از شروط غرب و در راس آن "شیطان بزرگ"(آمریکا)، همسو شدن در بسیاری از معادلات خاور میانه در کنار آمریکا از سوی رژیم ایران، همه و همه نشان از امتیاز دهی و امتیاز گیری های رژیم آخوندی و غرب برای رسیدن به اهداف تعریف شده "سیاسی" هر کدام از طرفین بود.

مردم ایران به عام، از این مذاکرات بهبود وضعیت معیشتی که به دلیل رکود شدید اقتصاد ایران در بازارهای داخلی و خارجی در شرایط اسفباری به سر می برد را انتظار دارند. با اعلام خبر دستیابی به توافق میتوان شادی و خوشحالی را در بیشتر جامعه ایران شاهد بود. جامعه داخلی ایران این توافق را به مثابه پلی برای ارتباط با اروپا و آمریکا میبینند اما فراموش کرده اند که این پل برای ارتباط حکومت ایجاد شده است و نه مردم. آنچه که باید به یاد داشته باشیم این است که این توافق یک "توافق سیاسی" در زمینه ای خاص مابین جمهوری اسلامی و قدرتهای جهانی در زمینه فعالیت های هسته ای ایران میباشد. از آن سو کشورهای دیگر این توافق نیز متعهد به انجام مجموعه ای از اقدامات در مدت زمانی مشخص در قبال ایران شده اند.
ایرانیان بهتر است بدانند که در تمام بندهای توافق جمهوری اسلامی تعهداتی را نسبت به دنیای خارج از ایران پذیرفته است. این توافق جمهوری اسلامی را در مقابل مردم ایران متعهد نساخته و نخواهد ساخت. آزادی های فردی، نابرابری های اجتماعی، تبعیض جنسیتی، وضعیت اقلیتهای ملی-مذهبی و در کل مشکلات اساسی بدنه اجتماعی ایران با این توافق تغییری را شاهد نخواهد بود. از لحاظ اقتصادی پس از اجرای توافق، با ورود سرمایه های بلوکه شده ایران و سرمایه های خارجی به بازار داخلی ایران به مرور شاهد بهبود نسبی وضعیت اقتصادی خواهیم بود البته اقتصادی که پایه های آن در دست مافیای سپاه پاسداران محصور میباشد.

جمهوری اسلامی با رسیدن به این توافق توانست برای چند سالی شکل گیری اعتراضات مردمی را مشکل تر از پیش نماید. رژیم آخوندی با امتیاز دهی در سیاست خارجی اقدار داخلی اش را تضمین نمود و جای تعجب ندارد که از این پس اعدامها و سرکوب هر گونه صدای مخالفی در سکوت کامل جامعه جهانی و ابر قدرتهای دنیا به صورت علنی انجام شود. آنچه که غرب به دنبالش بود دستیابی به این توافق و بستن راه های رسیدن به بمب اتمی توسط ایران بود. برای رسیدن به این هدف امتیازاتی را نیز در خاورمیانه به ایران داد که از تغییر گفتمان آمریکا در مقابل حکومت بشار اسد میتوان به عنوان مثالی گویا نام برد. تلاش های غرب و جمهوری اسلامی برای رسیدن به اهدافشان از طریق این مذاکرات به نتیجه رسید و هر دو طرف از این توافق مسرور خواهند بود.

مردم ایران از این توافق بجز بهبود نسبی شرایط اقتصادی در ماه های پس از اجرای توافقنامه دستاوردی را نداشته اند. پس از بیش از 12 سال سرانجام کشورهای غربی و رژیم آخوندی به توافق رسیدند که ایران امنیت شهروندان کشورهای غربی را تهدید نخواد نمود و کشورهای غربی نیز چشم شان را بر امنیت و وضعیت حقوقی و آزادی های مردم ایران خواهند بست. متاسفانه و بازهم همانند سالهای گذشته از عمر حکومت آخوندی بر ایران، مردم ایران بازنده و قربانی اصلی معاملات و معادلات این رژیم در زمینه خارجی و داخلی هستند.